Ika-76 na labas

MASYADONG binulabog ng nakausap ni Ferming babae ang isip niya. Maging noong bumiyahe siya uli, hindi pa rin mawala sa isip niya ang babaeng iyon. Tinutukso yata siya ng naturang babae? Ibig bang sabihin niya ay nawawala na ang pagmamahal niya kay Nena? Tinitiyak niyang ang sagot niya ay hindi.

Noong hapong iyon, pasado alas sais y medya, pauwi na siya. Pakiwari niya, sabik na sabik siya sa pag-uwi.

Gusto ba niyang makita kaagad at mahalikan ang kanyang asawa?

Parang hindi. Parang may iba siyang pinananabikan.

Hindi masyadong masikip ang trapiko kaya nakawala kaagad siya sa kakapalan ng mga sasakyan.

Tinatalunton na ni Fermin ang kalsadang nakahiwalay sa highway patungo na sa medyo ulilang kalsadang patungo sa Bgy. Niyugan nang magsimulang pumatak ang ulan. Medyo bumagal ang takbo ng kanyang sasakyan.

Palakas ang ulan. Palakas! Nang biglang nagdilim. Dilim lang kaya dala ng ulan o dilim na dala ng gabi?

Tiningnan niya ang kanyang relong pangkamay. Kunot-noo siya. Di ba kanina ay lagpas alas sas na? Bakit ngayon ay pasado alas singko y medya pa lamang? Bumalik ba ang kanyang relo? Kung mali o tama ang kanyang relo, di ba dapat, hindi pa naman masyadong madilim?

Aywan ba kung bakit sa pagkakataong iyon ay waring may nagbubulong sa kanyang magkikita sila ng babaeng iyon. Pero saan? Pero hindi naman siguro sa tapat ng bahay nila. Malakas yata ang ulan.

Bigla’y may bumundol sa kanyang dibdib. Nang abot-tanaw na niya ang lugar nila, may nakita siyang sasakyan na nakahinto mismong sa tapat ng kanilang gate. May panauhin ba si Nena?

Nang malapit na siya, nakita niya, sa mismong sentro ng kanilang gate nakahinto ang sasakyan. Kahit bumusina siya at buksan ni Nena ang gate, hindi siya puwedeng pumasok. Nakaharang ang naturang sasakyan.

Nagmenor siya. Dahi madilim na nga, hindi siya nagpatay ng headlight. Binusinahan niya ang sasakyan. Kung nasa loob niyon ang driver, dapat umalis at bigyan siya ng daan. Sa kabila ng pagbusina niya, hindi umalis ang sasakyan.

Uulitin na niya ang pagbusina nang mabanaagan niyang nakataas pala ang hood ng kotse at naanyuan din niyang may isang nakakapote na parang binibisita ang makina ng kotse.

“Hindi pala sinadya ang pagkakaparada sa tapat ng gate naming,” naibulong ni Fermin. “Nasiraan pala.”

Sa kung anong himala ng pagkakataon, biglang tumigil ang ulan. Bigla ang dating ng ulang iyon at bigla rin ang pagtila. Kung sabagay, hindi naman mabibihira ang ganoon-biglang lakas at bigla ring hina.

Naisip din ni Fermin ang pagmamagandang-loob. Kahit paano naman kasi, nakakaintindi siya ng pagmimekaniko. Bumaba siya sa kanyang sasakyan.

“Baka ho may maitutulong ako,” sabi ni Fermin habang palapit sa taong nakadunghal sa makina.

“Ay, salamat!” sabi ng nakadunghal sa makina at umunat ng tayo. Gayon na lamang ang gulat ni Fermin. Babae ang may-ari ng boses at hindi siya maaaring magkamali.

“I-ikaw, miss?” muntik na siyang mabulol.

“Sorry!” sabi ng babae. “Hindi ko naman akalaing mismong sa tapat ng gate ninyo ito masisira.”

“Okay lang...” “Naistorbo ka tuloy.”

“No, hindi mo ‘ko naiistorbo.”

Itutuloy...