Ang Pagpangita Sa Langit Ug Ang Mga Barbaro
Ilayas ug Nabangga (Anib 15)
SA dihang mingsalida sa kaisipan ni Datu Sumanga ang mga Ilayas ug Nabangga, kalit siya nga gitaban sa pagduhaduha kon sila wa bay dugo sa inilang mga kaaway.
Kaniadto, kusog silang manulong sa isla, apan sa dihang nakatilaw sa pagi ni Tuhan adto na sa mga dalan sa dagat mangatang. Apan sila masungogon.
Gipasidan-an na siya ni Takmo nga sa pangayaw likayan kon mahimo ang mga Ilayas. Sila may sakit sa kamasinahon. Maila sila sa ilang mga layag nga labing daghan og bulok kaysa uban.
Sa ingon, nagkampat hinuon.
Naputos sa patik ang ilang mga lawas. Kay kon makasugat silag tawo nga may daghag patik, gilayon pun-an nila ang ilang mga patik. Dili padaog.
Sa laing bahin, ang ilang mga pangulo may binurdahang mga sinina ug kawo nga may mga balhibo sa langgam.
Ug sa dihang nakita ni Sumanga sila sa unang higayon, siya giluod.
“Ang mga Ilayas!” Pagkakita, nakatuaw ni Tagi. “Mangtas sila!”
“Naa kita sa ilang panan-aw,” matod ni Libucao. “Nailhan kita.”
“Sugaton nato,” mando ni Sumanga. “Kining mga tawhana buot mahanaw kita. Tungod sa kasina sa atong naangkon. Wala silay paninguha sa ilang kaugalingon. Buot lang mopukan sa malamposon. Pailhon nato.”
“Bukharon ang atong mabulokong layag!” singgit ni Libucao.
Mikatawa si Sumanga sa dihang midumol ang mga Ilayas. Nangatawa usab sila si Libucao ug Tagi.
Misamot kalagot ang mga Ilayas nga nakakita sa ilang matahom nga layag ug nangibot sa ilang hinagiban.
“Paulanan sila!” mando ni Sumanga ug ang pana nag-ulan sa sakayan sa mga masinahon.
Mingbalos ang mga Ilayas apan ang mga udyong wa makaabot sa katig nilang Sumanga. Mingsamot sila pagpangatawa ug miliwag ang sakayan sa mga Ilayas aron molayas. “Hangtod sa sunod higayon!” may misinggit. “Ayaw dugaya!” tubag ni Sumanga. “Gukdon nato!” Naglungutlungot si Libucao nga nakadungog sa hagit.
“Pasagdi,” matod ni Sumanga. “Mausik lang atong panahon. Wa tay makuha kanila. Magbantay lang kanila. Kay sila malipoton, matod sa akong amahan.” LAIN ang mga Ilayas. Sa pagkatinuod dili nila tuyo nga maadunahan, kay sila dili man gayod maadunahan. Ang katarongan mao nga sila dili matagbaw sa ilang kaadunahan. Ang ilang mga balay napuno sa mga sinakmit ug mangil-ad nga tan-awon. Sa pagkaon, dili moundang bisan nagsuka na sa kabusog.
Ang sugilanon mao nga naa sa ilang dugo nga makigbatok sa laing katilingban, ug kon way katilingban batokan, sila sa ilang katilingban ang mag-away.
Usa ka higayon, gigukod sila si Sumanga sa mga Nabangga. Sila ang labing bangis. Nangandam gilayon sila si Sumanga. “Yuna,” matod ni Sumanga. “Magpagukod kita. Hangtod sa lawod sa mga iho.”
Ug ang duha ka sakayan nagginukdanay. Namarog ang mga Nabangga ug nagpunay og wara-wara sa mga pinuti ug paggahot. Wala sila mangatawa si Sumanga, kay kini dili kataw-anan. Sa dihang nalantaw na ni Sumanga ang mga iho, mimando siya pag-ihaw og baboy ug giitsa sa ilang giagian. Minglunggob gilayon ang gutom nga mga iho sa baboy nga karon giagian sa sakayan sa mga Nabangga. Nasangit ang baboy sa katig sa sakayan sa mga Nabangga. Nangliksi ang mga iho nga wala makapahit sa baboy ug ming-atake sa sakayan.
Sa halayo, naghinan-aw sila si Sumanga sa mga gutom sa tubig ug sa mga gutom sa sakayan nga nag-away.
Apan wala mokatawa si Sumanga ug ang iyang mga sakop nga nagtahod sa iyang pagbati nagpakahilom usab. Kini ang laing higayon nga may natimbang si Sumanga nga kahulogan sa talan-awon. Ang una mao kadtong mga buaya nga nagbugno sa itik. (SUMPAYAN)
Lainlain nga matang sa pakig-away ang gigamit ni Sumanga aron supilon ang mga kaatbang…