DIHANG MISUBANG ANG ADLAW SA TAKULAHAW

PART 1

USA KA BUNTAG, mikalit lang sila og kahanaw. Mingbiya sila kanila, ug wala na magpakita pa.

Sa tulo ka gatos ka tuig nga kangiob, mikalit lamang sila og panglayas. Walay pupananghid, walay pagpaila kining mga anino. Gidungog nga kuno, gipanawag na sila sa kahitas-an kon diin sila naggikan – didto sa layo nga kawanangan. Apan ang uban dili motuo, dili katuo. Lisod gayod madawat nga ang mga aninong mingsakop sa bayan sa Ul pinadala diay sa mga Diwata. Mabatyag pa gihapon ang kasakit; ang kahapdos sa pagkasinakop. Ang katuigan nga nanaglabay, nangalarag, ug ang mga dumdoman nga pinakgang, dinilian – wala madakpi sa kabangkaagan sa pagtimaan kay sinugamak man kini sa ilang pagkalupig mahisukad. Managsama sa budayang inugmad sa kukaraan-kinalimtan, nangahanaw pod lamang ang mga anino, ug wala nay nagpabilin kanila.

Nakamata si AbodA sa pagbag-o sa kalibotan. Una kini niyang namatikdan sa dihang adunay badlis sa kahayag nga milapos sa lungag sa bungbong ug didto mitadlas sa kaatbang nga bungbong. Mibati siya og kahadlok. Nahibalo siya kon unsay gipasabot niining kahayag: kalayo, sunog, kaugdaw. Apan wala dayon siya mibakod. Dili siya susama sa hayop nga mobatig kalisang sa dihang sud-ongon na sa katalagman, kay kini nga kinaiya gihikaw kanila sa mga anino. Ang kahadlok lamang ang mipabilin. Ug gihambin kini niya nga susama sa bao nga andam manago sa iyang balay. Walay makasakgaw sa iyang kahadlok, tagoan kini niya, kuptan kini niya ug walay makailog niini. Kiniy usa sa pipila ka mga batasan nga nahibilin nila, inampingan, ug gikan pa sa ilang katigulangan.

Tulo ka gatos ka tuig! Tulo ka gatos ka tuig nga kangiob ang gisilsil sa mga anino nila. Naulang ang bayan sa Ul sa ubang kabayanan sa Balmaya agi ining gahom sa mga mananakop. Diwatan-on gayod, tantong diwatan-on – apan lisod dawaton. Daghan na ang mingsulay pag-ikyas sa bayan, apan dili hisaypan nga sa sunod niana nga buntag mahikaplagan ang ilang lawas nga magkumbitay sa hataas nga tukon kuyog atong mga bandilang itom sa mga anino.

Kagabii nagsugod ang kahilom. Sa kahinanok sa uban, dili tanan ang nakamatngon dihang nangahanaw ang makanunayong gimok sa kangitngit. Nakadala kinig katingala sa nahigmata pa, susama ni AbodA, apan mipauraray ang kalibog ug kahadlok, ug ila kining gikuptan ang kahadlok aron aduna pay mahibilin kanila. Nangatulog silang wala makamatngon sa ilang kagawasan.

Pagpangmata nila, natay-og ilang kalibotan. Adunay lanog nga hudyakang mabati sa Ul dihang misubang ang Adlaw sa takulahaw. Nagdinaganay, nagpaunhanay og tago ang katawhan. Ang uban minglingkawas ngadto sa kalasangan, aduna poy nakuyapan. Wala sila makasabot sa dilaab nga gasiga, gasaka, nga gikan sa gindailan. Masidlakon ang kahayag. Mingpiyong sila sa kasuwaw. Nagtuo sila nga nayagyag ang atop sa kalibotan. Nahawan ang naandan nilang abohon ug tibugolon nga langit. Napulihan sa halapad, halayo ug bughaw nga kawanangan. Sa kinalitayng kakurat, wala sila makaandam, ug diha-diha gibalikan sila sa kalisang. Kalisang ang unang gidala sa bag-o nilang kagawasan.

Sa utlanan sa bayan, sulod sa iyang payag, namati lamang si AbodA sa hudyaka sa katilingban. Nag-ugmad siyag katapol, kay dili pa niya buot moduyog sa kalisang. Gatan-aw lamang siya sa badlis sa kahayag nga milusot sa bungbong, ug karon atua na mitagak sa abohan sa kinatung-an sa iyang payag-lawak. Iya kining giduol. Napuno siya sa katingala. Ang kahayag dili susama sa siga kon aduna diay sunog, nahukman niya. May kinaiya kining masidlakon. Makita na niya ang gapanglutaw nga abog sa kaumog sa takob niyang puluy-anan. Gikitiw-kitiw niya iyang tudlo sa badlis ug naputol sa iyang tudlo ang tagak sa kahayag sa abohan. Dali niyang gibawi iyang tudlo kay anaa pa lagi niya ang pinalangga nga kahadlok. Ug nianang taknaa mibati si AbodA sa kaisog nga mipuli sa kahadlok. Ug niining kaisog nahukman niyang dakpon ang badlis sa kahayag ug saw-on sa iyang palad. Ug iya kining gibuhat.

Gihakop niya ang tinagak nga badlis ug gikumkom. Wala kini niya madakpi, kay ang kahayag dili man makamao nga magpakahayop, dili man makamao nga magpakakalibotanhon. Ug giila ni AbodA ang Kahayag, ug nahukman kini niyang bathala. Misamba siya, duyog sa bag-o niyang kaisog, ug ang kinauyokan sa iyang kasingkasing mibati sa Kainit sa Kabag-ohan.

Kalit nga miabli ang ganghaan. Mibuswak dayon ang kahayag nga mikatag sa umogon nga lawak.

Mitikungkong siya kay nabati niya pagbalik ang kahadlok. Diha sa ganghaan adunay aninong gaali sa kahayag nga gagikan sa gawas.

“Bangon, AbodA!” sulti sa tingog. “Nabag-o na ang kalibotan! Ato na ang kagawasan! Abli na kanato ang Balmaya!”

Ug nahupay ang kahadlok ni AbodA. Dili niya buot nga hupayon kining kahadlok, kay kini iyang ginalam, pinalangga. Apan anaa ang tingog ni AnAnA nga nagpanawag kaniya. Igsuon niya sa tutoy, igsuon niya sa mga pangandoy. Gibira siyang AnAnA ug gipagawas sa tugkaran. Nasulawan si AbodA sa kalit nga kasidlak. Sa unang higayon naabli iyang mga mata sa bagong mga bulok nga minghana sa iyang panan-awan. Nakita niya sa unang higayon ang tinuod nga kabughaw sa langit, ang tinuod nga kalunhaw sa dagat, ang tinuod nga kamaraag sa yuta – ug sa iyang kiliran, si AnAnA nga iyang pinalangga, naghawid sa iyang bukton aron siya dili malup-og, maluhod, mahutdan sa kusog. Ug diha-diha, mibati si AbodA og kahingangha, ug mas napangga kini niya, kay ang kahingangha susama lamang sa kahadlok – apan kahadlok kining tam-is ug masadyaon.

PIPILA KA BUNTAG ang minglabay, naabtan ni AnAnA si AbodA nga gasusampiray sa iyang payag.

Naglisod og bangon si AbodA sa dihang gipainom siyang AnAnA sa bahal gikan sa dalang guod-panudlanan, ug anamanam nga gipalad-ok ang higala. Human niini, gipahiran ni AnAnA ang namugnaw nga singot ni AbodA gamit ang panapton sa iyang sayal, ug taudtaod gipaypayan aron makaginhawa.

Wala hidugaying nakaalinggat si AbodA kang AnAnA apan anaa pa kaniya ang gahom sa kalibog ug ang kalag sa alimungaw. “W-wala na...” ang pulong sa ulitawo atubangan sa wa litoka nga pangaliya. “Ang mga uhong... Wa nay mga kilat... Wa nay makaon...”

“Ari, kaon,” ang dalit ni AnAnA. “Gadala kog binitik nga ngiwngiw. Subak kini sa tinula. Makatabang kanimo ang sabaw.”

Ug gihigop ni AbodA ang init nga sabaw ug nahibalikan siya sa kusog. Gikitkit niya ang pako sa langgam ug gisupsop ang mga bukog. Natuang iyang kagutom ug napakgang iyang kauhaw sa parat-parat nga sabaw. Giusap niya ang kamatis ug gitulon ang nanglutawng ahos-tinadtad. Ang bugnawng singot napulihan sa init nga singot ug ang iyang lawas naulian sa kagusla. Gikuptan ni AbodA ang duha ka palad ni AnAnA dayon gidat-ol ang mga lutahan sa dalaga sa nagkadusingot niyang agtang. Sa ikagatos ka buok gatos nga higayon, naluwas si AbodA sa iyang igsuon sa tutoy, igsuon sa mga pangandoy.

“Pagtigom og kusog kay ugma magdala ang hangin og ulumuom. Tingali magdala sad kinig mga kilat, ug manubo pag-usab ang mga uhong. Nabag-o na ang kalibotan. Dili na kita makasalig sa kangitngit.

Magtanom kita.” Ug napuno sa kadasig si AnAnA, ug kini nga kadasig buot untang molabang ngadto kang AbodA, apan nag-ugmad si AbodA og kahadlok, kay kini maoy iyang pinalangga, pinalabi, ug nahibalo siya nga kulang ang kaalam sa tawo niining pagtanom nga iya sa kinaiyahan. Ang kamot sa tawo nahiangay lamang sa pagtukod ug pagbungkag, apan sa pagpatubo kini naulahi – o nagpakaulahi, kay ang kasaysayan mibansay sa tawo sa pagpanglupig, ug usahay lamang sa pag-abag, kay ang tawo gihimo nga hakog ug mapahitas-on.

“Pagtigom upod og kaigmat kay ugma maggama ang katawhan sa bag-ong mga balaod. Tingali magdala sad kinig kalamposan, ug masaulog sa kanunay atong kagawasan. Nabag-o na ang kalibotan. Dili na kita makasalig sa kagahapon. Magbag-o pod kita.” Ug napuno sa paglaom si AnAnA, ug niini miduyog na si AbodA. Kay sa kahadlok nagpahipi lamang ang paglaom, sama sa kangitngit nga diha lamang makabuswak ang kahayag. Ug nagsalo sila sa ilang mga pangandoy nga sa damlag ang Ul mamahimong tiunay nga gawasnon, kanunay nga malamposon, ug hinaot makalahutay nga malipayon.

SUNOD NGA BUNTAG, misubang gihapon ang dilaab sa langit, ug ang katawhan nabahin gihapon sa kalipay ug kalisang. Mingpasunding ang katawhan paingon sa kinatung-an sa ilang bayan. Mga asawa ug bana, mga bata ug tigulang, mga pungkol ug buang – silang tanan nagpang-abot sa kinatung-an sa Ul.

Sa kinatung-an adunay sawang diin gipang-isa ang hataas nga mga tukon nga kaniadto binandilaan sa mga anino. Karon haw-ang na ang mga tukon kay gipangbitas sa katawhan ang nahibilin nga mga bandila. Karon ilang husayon kon kang kinsang balaod ang angayng pagasundon. Karon ilang tuboyon kon kinsa nga mangungulo ang angayng himoong tiggiya ug tigpasiugda – kay mao lamang kini ilang nahibaw-an: ang pagsunod sa kagamhanan. Nangabuhi ang mga Ulhanon ilawom sa pagpanakop sa mga anino. Kulang ilang kabangkaagan sa pamalaod ug kaalam. Apan kay kalit man lamang silang gibiyaan sa mga mananakop, napugos sila karon sa pagdawat sa katungdanan ug pag-ugmad sa katilingban.

Ug taliwa nila nga tanan mibarog si AnAnA, maluspad ang dagway apan malanog ang tingog, ug siya misibya: “Dalaygon kita! Gawasnon kita! Mahayag ang kalibotan! Bulahan ang tanan!”

“Gawasnon! Mahayag! Bulahan!” ang tubag sa katawhan.

“Takna na sa kausaban! Magbag-o na ang tanan kay kining panahona kita magkahiusa–”

“Kinsa man ka?” sakgaw sa usa ka tawong sumpok og pamarog, masangpoton sa pahiyom, ug inabagan sa daghan.

“Ako si AnAnA Ym, mangangayam, nagapuyo sa kabungtoran sa amihanan. Buot ko lamang nga–”

“Ym? Wala pa koy nadunggan sa mga kaliwat nimo. Apan usa ka mangangayam nga babaye! Maisogon!

Dili kita magutman, daghang salamat kanimo, Inday.” Niining higayona mipatong na ang lalaki sa usa ka bato nga puti ug minghangad ang mga tawo kaniya.

(To be continued next Monday)