Sungog sa kapalaran
“SEGURADO ka, Arnel, nga tug-anan ta si Daddy Manuel sa atong relasyon ug magminyo ta inigka gradwar nako sa kolehiyo?” ni Ofelia nga naglingkod tupad kang Arnel nga nagmaneho sa kotse. Drayber si Arnel sa pamilya nilang Ofelia. Gikan siyang nagkuha sa dalaga sa gitunghaan niining unibersidad. Nadebelop ang ilang gugma tungod sa kanunay nilang panag-estoryahanay.
“Oo, Ofelia. Ipakita ta sa imong Daddy nga tim-os kitang nagminahalay,” ni Arnel.
Pagka taudtaod gipasulod ni Arnel ang kotse sa lagwerta sa dakong balay nilang Ofelia sa siyudad. Negusyante si Manuel. Bugtong anak niya si Ofelia. Dugay na siyang nabiyudo.
Apan nagun-ob ang tagsa-tagsa ka pagbati nilang Arnel ug Ofelia. Dakong supak si Manuel sa ilang relasyon.
“Ikaw, Arnel, makigminyo sa akong anak?! Uy, ang sama nimong pobre angay ra usab sa pobre!” gitulisok ni Manuel si Arnel. Wala makatingog si Arnel.
“Apan, Dad, nagminahalay mi ni Ariel!” ni Ofelia nga mihilak.
“Hilom, Ofelia! Unsay ipakaon niya kanimo, mumho? Pilia ang adunahan sama nato!” ni Manuel nga masuk-anon, apan makahuloganon siyang milingi kang George, Amerkanong tiguwang nga kasusyo niya sa negusyo. Magduawan kini kanunay sa ilang balay. Unya ngadto kang Arnel siya miingon, “Makalayas ka na, Arnel! Ug ayaw na pagpakita sa akong anak!”
Way nahimo si Arnel. Magul-anon siyang mibiya. Apan nadunggan niya ang singgit ni Ofelia, “Mag-krus ra pag-usab ang atong mga dalan, Arnel! Ug sumpayan ta ang atong gugma!”
ANG pagtamay sa amahan ni Ofelia kaniya maoy gihimong hagit ni Arnel sa iyang kaugalingon. Naningkamot siya nga makatungha sa kolehiyo. Karon usa na siya ka bantugang arketikto. Adunahan na siya. Duna na siyay kaugalingong balay ug yuta. Duna na siyay ikapasigarbo sa amahan ni Ofelia. Apan nahunlak ang iyang kalibutan kay iyang nasayran nga tua na manimuyo si Ofelia sa Amerika ug naminyo na kini kang George.
NAPULO na ka tuig ang milabay, apan nabilanggo si Arnel sa iyang gugma ngadto kang Ofelia. Nagpabilin siyang ulitawo. Kon mingawon siya kang Ofelia sa alak niya ipahungaw ang tanan.
Usa ka gabii. Kusog ang uwan sa siyudad. Nagsusapinday si Arnel sa dalan sa iyang pagpauli. Gikan siyang nag-inom sa usa ka bar di layo sa iyang balay. Nahumod siya. Maoy diha sa iyang hunahuna ug kasingkasing si Ofelia.
“Ofelia! Nia ko nagpaabot nimo. Abli ang akong kasingkasing sa imong pagbalik. Ofelia!” nagpaninggit si Arnel. Mipadayon siya paglakaw. Sa unahan may nakita siyang kotse. Miambak ang iya ng kasingkasing sa kalipay. Nakamay-ong siya sa nagmaneho niini. Apan kusog ang dagan sa maong kotse. Ug si Arnel diha na sa taliwala sa dalan. Milikay si Arnel, apan nadasmagan gyud siya. Nalagpot si Arnel ug napakong ang ulo sa sementadong dalan. Mibanaw ang iyang dugo sa iyang nahimutangan. Ug ang kotse nabangga didto sa poste. Daling mikanaog ang luwan sa kotse kay wa kini maunsaay. Miduol kini sa nahimutangan ni Arnel. Gisapupo niya si Arnel. “A-Arnel?!” “O-Ofelia!” Pareho silang nahingangha sa hitabo. Apan katikyupon na ang mga mata ni Arnel nga napuno sa mga pangutana.
“Ania na ko, Arnel. Miabot ako kagahapon ug gipangita dayon tika. Buot kong masayod ka nga gipugos ko ni Daddy sa pakigminyo kang George. Apan gidawat na si George nga wa ko siya higugmaa. Gihatag niya kanako ang kagawasan. Apan nganong ingon man niini ang atong panagkita?”
“D-Di na kana angay igsapayan, Ofelia. AAng importante kay atong nasumpayan ang nabugto tang g-gugma...” Mipahiyom si Arnel dayong kabugto sa iyang gininhawa.
Giuyog ni Ofelia si Arnel. Giuyog ug giuyog pa sa makadaghan. Apan wa na kini molihok pa. Mikusog pag-ayo ang uwan. Unya mikilat ug midugdog. Daw miduyog sa kasub-anan ni Ofelia ang panahon. Unya mihangad siya sa langit. “Aaarrrnnneeelll…!” Mitiyabaw si Ofelia tungod sa ilang gugma ni Arnel nga gisungog sa kapalaran. (KATAPUSAN)