Ang mananapaw
Nasayran na niya kon unsang adlawa nga mahiduaw ang usa ka maanyag nga babaye, mestisahon ug batan-on pa kaayo. Mao kini ang iyang nahibaloan sa iyang mga silingan. Motunga sa ilang dapit, sa ilang pinuy-anan mismo. Mahitabo kini sa udtong tutok sa adlawng Lunes.
“Motunga na siya nga luwan sa usa ka taksi,” matod sa ilang silingan nga siNancy, nga usa ka tomboy ug manunuroy og mga isda nga igtitinda sa ilang Sityo Kasambagan. “Mohunong ang sakyanan tungod sa inyong pinuy-anan. May mokawas ug magdali kini nga mobilin og usa o duha ka bag sa inyong pultahan. Igo lang modalikyat ug molahoy pagbiya.”
Dako kining tanghaga alang kang Emilie. “Unsa bay iyang dagway, DayNancy?”
“Basta, Emilie, hilabihang guwapaha gyud! Tisay! Batan-on pa gyud! Morag imong anak!”
Nahimuot siya. “Saba diha. Di man ko guwapa. Mao bitaw nga nangitag lain ang akong bana.”
“Adaaaa! Ang gipasabot ko ba, Emilie, nga katalirungan sa imong mga anak nga dalaga.” “Mao ba? Si kinsa ba siya?” “Nakahunahuna bitaw kong duolon siya, apan daklit lang siya ug mahanaw sama sa tagolilong.”
Mao kini karon ang iyang sutaon. Sukad god nga gibiyaan siya sa iyang bana ug nangitag laing babaye, nanindahay na siyag lutong mga pagkaon sa tiyanggihan sa ilang dapit. May gamay siyang napuwestohan. Kaabag niya ang kinamaguwangan niyang anak dalaga. Ang gagmay ni- yang mga anak ibilin niya sa tiguwang niyang ginikanan aron makahigayon sa pagpanikaysikay. Gamay ra ang iyang kita. Lima iyang mga anak. Pulos pa nagtungha sa elementarya ug hayskol. Naunsa bang pagka buanga nga sukad nausbawan sa ranggo ang iyang bana nga pulis, SPO4 na, naungo na gyud og
maayo sa mga babaye. Kon manghilabot siya, mabun-og siya ug hulgaon nga patyon. Mao usab ang iyang mga anak madapatan. Adis-adis ang iyang bana ug tigpanalipod sa tigpayuhot og gidiling mga drugas.
Paglikay sa tanan, namati siya sa mga tambag sa iyang mga ginikanan.
“Pasagdi na siya, Emilie,” matod sa iyang Tatay Karyo. “Katabangan ko kamo sa gamay kong pensiyon. Lihok lang. Manikaysikay ka. Kami ang mobantay sa mga gagmay. Paglikay sa imong bana nga nabuang sa gidiling mga drugas.”
Apan si kinsa ba ang batan-ong babaye nga naluoy kanila?
Nagpasalipod si Emilie sa kilid sa ilang pinuy-anan dihang mitunga ang usa ka taksi. Namatikdan niyang may mikawas sa sakyanan. Midali siya pagbagat sa batan-ong babaye ug iya kining gikuptan sa bukton.
“Mahimo bang magkaila kita?” mihangyo si Emilie. “Mapasalamaton kaayo kami sa mga hinabang mo. Apan ngano man nga naluoy ka kanamo? Wala kami makaila kanimo. Mahimo bang masayod kami?”
May laing babaye nga mikawas sa sakyanan. Maanyag usab siya, apan hamtong na siya. Miduol niya ug mipaila sa iyang kaugalingon.
“Ako si Eva Mahanski. Nailhan nga mananapaw. Naniguwang sa pagpamurikat. May gikapuyo kong mga lalake nga nakagusto kanako kaniadto ug hangtod karon. Ang imong bana maoy gikapuyo ko karon. Nagpakisusi ako kon si kinsa ang iyang kapamilya. Dihang nasayran ko, mao kini ang naandan kong nabuhat. Motabang ug mohinabang ako sa gibiyaan niyang mga sakop sa pamilya.”
Labi pang natanghaga si Emilie. “Sa unsa mang hinungdan?”
“Batan-on pa ako, namurikat na ako. Ang akong inahan gibiyaan sa among amahan kay nakakitag lain. Nahunong ang pagtungha ko sa kolehiyo. Nisulod ko sa kinabuhi sa guest relations officer (GRO). May mga lalake nga naibog kanako ug nakigpuyo kanako. May daghan kong sapi ug uban pang kabtangan. Gusto kong katabangan ang pamilya nga nabungkag tungod sa kaulag sa mga lalake. Di ko gusto nga mag-antos kamo ug mahisama sa among pamilya kaniadto.”
Nakahilak si Emilie ug migakos kang Eva Mahanski nga usa ka mananapaw. . .
(KATAPUSAN)