Let the memory live again

Hapit na lang ko modagan sa akong pagpauli kay nagtaligsik. Mao pay akong paggawas sa simbahan sa among lungsod. Sunday karon. Ug maoy akong naandan nga manimba sa last Mass every Sunday. Mao pay pagka gabii. Nahunong ang akong pagpanimba kada hapon sa Domingo dihang gihunong ang mga Misa sa simbahan sa panahon sa enhanced community quarantine tungod sa coronavirus. Apan karon nga general community quarantine

na ang among lungsod, gibalik na sab ang mga misa sa simbahan.

Nakalimot kog dalag payong sa pagpaingon nako sa simbahan. Wa man gud sa akong huna-huna nga maguwan kay init man ang panahon apan kalit lang mikisdom ang kawanangan sa pag-abot ko na sa simbahan. Ug karon, nagtaligsik na.

Igo lang kong nahiabot sa among balay mao say pagbundak sa kusog nga uwan. Nagdali kong misulod sa sala. Apan nakahunong kog lakaw kay maoy nakita ko ang usa ka lalake nga seryuso nga naglingkod ug sa iyang pagkakita nako kalit siyang mitindog. Nadiyong ang akong mga mata nga nagtan-aw niya.

Miginhawa ko pag-ayo ug giduol ko siya. “Nganong nia ka, Andro?” “Ikaw ang akong tuyo, Aylen.” Gipalingkod kog balik si Andro. Unya milingkod ko sa iyang atbang. Namatikdan nako nga midaot si Andro. Gani, mitag-as man ang iyang buhok nga morag wa na lang niya atimana sa pagpatupi. Way hilig si Andro sa tag-as nga buhok. Maoy iyang ampay ang semi-upaw.

Nahibulong ko sa akong nasaksihan kang Andro.

“Wa ka na ba magmalipayon sa Manila maong mipauli ka, Andro? Ang imong kalive-in didto, imo ba lang gibiyaan?”

“Wrong ang information nga imong nadawat, Aylen. Wa koy ka-livein sa Manila. Uyab, oo, duna.”

Duna man guy nagtug-an nako nga akong amiga nga nagpuyo sa Manila nga nakita niya si Andro sa usa ka balay nga dunay kaubang girl. Mihatag dayon kog konklusyon nga asawa o kaha ka-live-in niya ang girl.

“Okey, uyab na kun uyab. Wa pa ko nimo tubaga sa akong gipangutana, Andro?’

Miginhawag sagunson si Andro. Nasabtan nako nga naglisod siyag tubag nako.

(SUMPAYAN)