Gugmang matuod

MAY nanuktok sa pultahan. Tataw kining nadungog ni Nang Panyang. Iyang gipangutanag kinsa. Si Jepoy diay. Giablihan ni Nang Panyang.

“Maayong gabii, Nang!” pangatahuran sa ulitawo.

“Maayong gabii pod nimo, Dong. Sige, lingkod una kay adtuon ko pa si Sabel,” dayong talikod ni Nang Panyang kang Jepoy nga mipahiluna sa sopa.

Nakita ni Nang Panyang si Sabel nga nag-akbo sa tambuanan. Milingi kini kaniya. “Wa na lang unta nimo padayuna, Ma.”

“Kining anaka, o! Pila ka higayon nang gitawgan ka ni Jepoy sa opisina ug sa balay? Pila ka kahon nang ‘chocolate’ ang gipadala niya kanimo nga wa mo buksi? Ug karon may tulo ka rosas na usab siyang dala. Ingon sa gilisod-lisod mo siya, anak.”

Kalit nga miduko si Sabel ug wa niya kapugngi ang pagagas sa iyang mga luha.

“Ngano bang ingon man niana kadako ang imong kasuko kaniya, Inday? Palihog tug-ani ako unsay nakaingon!”

“Pasagdi lang una ko, Ma. Basta di ko pa mahimong atubangon si Jepoy.”

“Seguro, Sabel, nahinumdom ka pa sa tanang mga pagsakit kanako sa imong amahan. Niadtong bag-o pa kaming kasal, nagtuo kong ako ray babaye sa iyang kinabuhi. Dihang nanganak na ako kanimo mao pa ako masayod nga tulo diay kami. Tulo kaming gipuyo niya. Si Patring nga usa ka mananahi, duha ang ilang anak. Si Arlene nga magtutudlo sa haysikol, may usa. Apan nakapabor ako kay ako may iyang gipakaslan.

“Pagkasayod ko nga may lain siyang mga babaye, ingon sa midat-ug kanako ang kalibutan. Gani, buot na unta akong maghikog! Daw sa mabuang ako niadto. Gusto kong mopatay – patyon ang imong amahan ug ang duha niya ka kerida. Apan maayo na lang kay gimaymayan ako sa akong mga higala ug napakigbisugan ko ang tanan.

“Mihugo ang akong lawas. Nagkasakit ako. Maayo na lang kay buhi pa niadto ang imong Lola Ilyang nga maoy miatiman kanako. Ug dihang nabangga ang gisakyang bus sa imong amahan nga gikan mitambong og komperensiya sa probinsiya isip representante sa ilang kompaniya subli akong misuway pagpakamatay kay mahal ko kaayo ang imong amahan. Daw di na ako gustong mabuhi nga wala siya. Ug niadto ko pa masayri nga ang iyang mga insurance, lakip ang insurance niya sa biyahe, kita lamang duha ang benepisyaryo.

“Ang imong amahan gipakatawo nga mahimsog, guwapo, taas og barog, puti, mait-on, maayong makighugoy, edukado ug naggikan sa respetadong pamilya. Ug niadtong buhi pa siya ug mahibaw-an kong tua siya sa uban sa iyang mga babaye, di ko kapugngan ang kaguol nga ingon sa ikamatay ko. Apan dihang mitaliwan siya, labi pa akong mibati og kasubo ug kamingaw.”

Gigakos ni Sabel ang iyang inahan. Iyang gihangyo ni Sabel si Nang Panyang nga atubangon si Jepoy. Ug dihang nakabiya na ang inahan, mihilak na usab ang dalaga. Makapila na siya ilara ni Jepoy. Dili motunga sa ilang ‘date’ sa opisina, sa balay, sa kan-anan o sa simbahan. Daghan og pasumangil. Apan kining tanan gibaslan niyag pagsabot ug pagmahal. Tataw’ng nadunDili gog ni Sabel ang panagsultianay nilang Nang Panyang ug Jepoy sa sala.

Di na ako magpakasala kang Sabel, Nang Panyang,” ni Jepoy. “Gipanumpa ko kini sa atubangan sa namatay kong inahan. Mahal ko kaayo ang imong anak. Tabangi ako pagpasabot kaniya, Manang!”

“Si Sabel ray makahukom niana, Dong. Pasagdan tang siya ang motimbang-timbang sa tanan. Ang iyang kasingkasing ug ang iyang kaisipan ang motudlo kaniya sa angayng buhaton. Nag-agad kaniya ang iyang kaugmaon, Jepoy.”

Unya nasigpatan ni Jepoy nga inanay’ng mikang-a ang kanhi sigo kaayong palid sa pultahan sa lawak ni Sabel.

(KATAPUSAN)