Meksykanie – Meksykanów
Spośród nazw mieszkańców krajów czy miast o zakończeniu w l. poj. -anin jedne, np. Rosjanin, Egipcjanin, wenecjanin, paryżanin, krakowianin, przyjmują w dopełniaczu l. mn. tzw. formy bezkońcówkowe – mówi się i pisze: tych Rosjan, tych Egipcjan, tych wenecjan, tych paryżan, tych krakowian itp. Są jednak i takie, które również mają w mianowniku l. poj. zakończenie - anin, np. Amerykanin, Meksykanin, Afrykanin, Kostarykanin, ale w II przypadku l. mn. kończą się na -anów – tych Amerykanów, tych Meksykanów, tych Afrykanów, tych Kostarykanów (od: Kostaryka).
Musicie o tym wiedzieć, by nie popełnić gafy i nie powiedzieć, że w rozgrywkach piłkarskich zabrakło M e k s y k a n i K o s t a r ykan (tylko Meksykanów, Kostarykanów). A owo uchybienie zdarza się nieraz nawet wytrawnym komentatorom sportowym w telewizji! Ale uwaga! Brzmienia dopełniacza Amerykanów, Meksykanów, Afrykanów, Kostarykanów językoznawcy chę jako wyjątki.
O wiele większą bowiem liczbę stanowią nazwy mieszkańców krajów i miast zakończone na - anin (w l. poj.), przybierające w II przypadku l. mn. zakończenie „krótsze”: - an ( Rosjanie, Azerbejdżanie, Egipcjanie, Słowianie, dawniej też Jugosłowianie, Fenicjanie, Wielkopolanie).
Stało się tak dlatego, że ich odmianę podciągnięto pod wzór, według którego deklinuje się rodzime wyrazy typu mieszczanie, dworzanie, ziemianie ( mieszczan, dworzan, ziemian).
Niekiedy jednak za poprawne uznaje się obydwie formy (np. wegetarianie – wegetarian i wegetarianów. Dlatego jeśli będziecie musieli użyć w tekście wyrazu o zakończeniu - anin, jego poprawne brzmienie w dopełniaczu l. mn. zawsze sprawdźcie w słowniku poprawnej polszczyzny.
traktują
tro-