Audio-wideo

Polszczyzna od ręki Pana Literki

Wyrażeniem audio-wideo (łac. audio ‘słyszę’ i łac. video ‘widzę’) nazywa się wszystko to, co jest związane ze sprzętem służącym do nagrywania, przetwarzania i odtwarzania sygnałów dźwiękowych i obrazów.

Początkowo pisało się z angielska audio-video (wyłącznie taką wersję podawał np. Wielki słownik wyrazów obcych PWN pod redakcją Mirosława Bańki, Warszawa 2003, s. 115).

Dzisiaj należy pisać audio-wideo (patrz Wielki słownik ortograficzny PWN pod redakcją Edwarda Polańskiego, Warszawa 2017, s. 215).

I słusznie, gdyż przez w oddaje się od dawna w grafii słowo wideo, a także wszystkie wyrazy złożone utworzone przedrostkiem wideo- (np. wideodomofon, wideogramofon, wideopłyta, wideorejestracja, wideokonferencja, wideoteka).

Zwracam uwagę na łącznik w wyrażeniu audio-wideo. Jest on konieczny dlatego, że mamy do czynienia z okre- śleniem o członach równorzędnych znaczeniowo.

Inaczej się dzieje w wypadku przymiotnika audiowizualny.

Choć on również słowotwórczo ma strukturę równorzędną składników i znaczenie ‘równocześnie słyszalny i widzialny, słuchowo-wzrokowy’, nie uwzględnia się tego w pisowni przez dywiz (nie piszemy audio-wizualny).

Ów przymiotnik traktuje się tak, jak gdyby był wyrazem złożonym z przedrostka audio- i przymiotnika wizualny (jak np. audiotekstowy, audiobookowy, audiometryczny, audiofilski, od audiofil ‘osoba przywiązująca szczególną wagę do jakości odtwarzanego na nośnikach dźwięku’).

Mimo to niekiedy spotyka się pisownię audio-wizualny, być może wskutek odwoływania się do ortografii angielskiej, w której oprócz audiovisual występuje wersja z łącznikiem, czyli audio-visual.