Jestem killerem, zabijam za pieniądze (Onet.pl)

Wyznania szczurołapki.

Marszałek sejmu Marek Kuchciński powiedział, że PiS „odbudowuje dom”, ale nie może „odgrzybić i odszczurzyć Polski tak, jak domu”, bo musi „dbać o zdrowie obywateli”. Słowa wywołały burzę, bo niejeden Polak zastanawiał się, czy jest „grzybem” i „szczurem” do likwidacji. Marszałek uspokaja, że użył przenośni i nie chciał nikogo obrazić. Na wszelki wypadek pytamy Elżbietę Suszczyńską, najbardziej doświadczoną szczurołapkę w Polsce, jak wygląda profesjonalne odszczurzanie.

– Jestem killerem, zabijam za pieniądze: pluskwy, karaluchy, myszy. Ale przede wszystkim zabijam szczury. To niezwykle wymagający przeciwnicy – mówi Elżbieta Suszczyńska, szczurołapka. – Jeśli mam z kimś walczyć, to wyobrażam sobie, że właśnie tym kimś jestem. Więc jestem szczurem. Zachowuję się i chodzę jak one. Uwielbiam ubrania w odcieniu szczurzej szarości i jak one przemykam pod ścianami. Szczur nigdy nie zaatakuje, jeśli nie jest do tego zmuszony. On jest od nas mniejszy, słabszy. I jeżeli tylko będzie miał możliwość ucieczki, to będzie uciekał. Jeszcze się taki szczur nie urodził, który by ze mną wygrał. Pani Elżbieta jest piękną kobietą. Ma zadbane białe dłonie, paznokcie pomalowane intensywną czerwienią. Zgrabną sylwetkę, zwinne ruchy, energiczne i stanowcze. Nie wygląda na swoje 60 lat. Aż trudno uwierzyć, że na co dzień jest szczurołapką.

Zabijam za pieniądze

Ludzie, którzy wzywają mnie na akcję, często pytają: „Co pani właściwie robi zawodowo?”. Mówię im, że jestem killerem. Zabijam za pieniądze. Ale nie ludzi, tylko myszy, pluskwy, karaluchy. „Aaa, to w porządku”, mówią wtedy. Potem się zastanawiają, czy mi podać rękę. Bo myszy i robactwo gdzieś w brudnej piwnicy, w ciemnych zakamarkach, kojarzą im się z czymś obrzydliwym. Dopiero jak ich wybawię z problemu, to są bardzo szczęśliwi: „Pani Elu, jaka pani wspaniała, wielkie dzięki za dobrą robotę”. Moją specjalnością są szczury. Codziennie odbieram telefony z prośbą o pomoc. Dzwonią mieszkańcy domów jednorodzinnych, spółdzielnie mieszkaniowe, firmy, hodowcy trzody chlewnej, producenci mięsa, rolnicy. Bo szczury mogą zagnieździć się wszędzie.

Do roboty wkładam płaskie buty, gdyż w poszukiwaniu gryzoni trzeba się sporo nachodzić. Mówią na mnie „pani szara”, bo uwielbiam ubrania w odcieniach szczurzych szarości. W dodatku popiele pozwalają wtopić się w tło. Szczury mają wyczulony węch, więc podczas akcji ważny jest też zapach. Skrapiam się ich ulubionymi perfumami. Nie zdradzę jakimi, to mój zawodowy sekret. Czasem, polując na szczury, śpiewam im. Bo ja je w gruncie rzeczy lubię. A przede wszystkim szanuję, jak każdego przeciwnika. Nigdy ich nie lekceważę. I pilnuję, żeby w pracy nie wpadać w rutynę.

Jestem szczurem

Wyznaję zasadę, że jeśli mam z kimś walczyć, to wyobrażam sobie, że tym kimś jestem. Wchodzę do pomieszczenia, które mam oczyścić z gryzoni, i od razu myślę: „Gdybym była szczurem, gdzie bym się ukryła? Gdzie szukałabym jedzenia? Którędy mogłabym do niego trafić?”.

Rodzina i klienci śmieją się ze mnie czasem, że chodzę jak szczur, który zawsze przemieszcza się pod ścianami. Dziwią się: „A co ty tak się skradasz, nie środkiem, tylko przy murach?”. A ja widzę tam ślady tłustej sierści i dzięki takim znakom często mogę zlokalizować gniazdo gryzoni.

Przyzwyczajam je do siebie. Daję smakołyki. Bo z nimi jest jak z mężczyznami – jeśli nie dasz im dobrego żarcia, to nie przyjdą. Więc je podkarmiam czymś, co lubią. Już mi ufają. Traktują jak jedną spośród swoich. Łażą po mnie, koło mnie, wspinają się na nogi. Łapią jedzenie, niosą do norki, wracają. Żeby jak najwięcej się nachapać. Ale za którymś razem to jedzenie jest już zatrute...

Od 38 lat

Zaczynałam w Zakładzie Zwalczania Szkodników Żywności w latach 80. Byłam inżynierem planistą. Trudne to były czasy. Trafiali tam ludzie z różnych miejsc, zwalniani dyscyplinarnie po pięć-sześć razy. Z czasem udało mi się zmontować fachową ekipę i jeździłam z ludźmi w teren, na akcje odszczurzania. Zaufali mi, babie. Pracowałam tam 10 lat, ale po przemianach ustrojowych zakład rozwiązano. Mąż mi podpowiedział: „Wiesz o tej branży wszystko. Jak się odszczurza, czym to się robi, gdzie to się robi. Załóżmy własną firmę”. W 1990 roku tak uczyniliśmy.

Tępię szczury już 38 lat. Mnożą się na okrągło. Samców jest zawsze dużo mniej i rzadko ich spotykam. Płodna samica kopuluje nawet z kilku dziesięcioma samcami. Ale wybiera sobie spermę jednego, najsilniejszego. To bardzo mądre zwierzęta. W niekorzystnych warunkach, na przykład w czasie powodzi, szczurzyca potrafi regulować długość ciąży. Odkłada moment porodu aż znajdzie miejsce i czas do spokojnych narodzin małych.

Wrocław i Szczecin to najbardziej zaszczurzone miasta w Polsce. Po pierwsze dlatego, że stoją na wodzie – Odrze i innych mniejszych rzekach. A po drugie dlatego, że Niemcy, budując Breslau, stworzyli jednocześnie drugie miasto – podziemne. Z pocztą, schronami, kanałami, w większości do tej pory niezbadanymi. Kiedyś w pogoni za szczurami przeszłam kanałami pod całym wrocławskim Rynkiem.

Kochałam Hektora

Szczurów nie boję się i nie brzydzę. Miałam kiedyś swojego ukochanego szczura Hektora. Piękniejszego towarzysza popołudniowych chwil nie znałam. Wracałam z pracy, siadałam do komputera, a on wskakiwał mi na ramię, mościł się w rozpuszczonych włosach i sobie spał. Kiedy chciał zjeść, trącał mnie. Wtedy dawałam mu ziarenka słonecznika, które sobie chrupał.

Koleżanki się dziwiły: „No, może i ładną ma tę mordkę, ale ogon obrzydliwy, łysy”. A przecież ogon pozwala szczurom utrzymać równowagę. Kiedy schodzi głową w dół, chwyta się nim czegokolwiek, a kiedy staje na tylnych łapach, staje się podpórką. Dzięki niej może swobodniej używać przednich łapek. Od kiedy miałam w domu Hektora, czułam opory w zwalczaniu gryzoni. Obserwując mojego szczura, widziałam, że są czystymi zwierzętami, które myją się kilkanaście razy dziennie. Ta wiedza pozwoliła mi upolować najtrudniejszego w moim życiu przeciwnika.

Ten osobnik w ogóle nie chodził po ziemi. Polowałam na niego ponad miesiąc. Było to w chlewni, która składała się z ośmiu budynków. Siedem oczyściłam, wywieziono wtedy cztery przyczepy szczurzego truchła. Ale w ósmym szczur wciąż grasował, był nie do wyśledzenia. I nie tykał w ogóle mojego jedzenia.

Zaczaiłam się na niego w nocy. To był stary, wielki samiec, który się już odizolował od innych, totalny samotnik. I ten budynek był tylko jego. Zobaczyłam, że porusza się wyłącznie po rurach i rantach klatek dla świń. Więc posmarowałam wszystkie jego ścieżki smalcem z trutką. Ześlizgując się z nich nabierał trucizny na sierść. Musiał się potem umyć, więc finał był nieunikniony. Tak pokonałam największego

szczura w swoim życiu – mierzył ponad pół metra.

Inteligenty przeciwnik

Każde stado jest inne, tak samo, jak każdy szczur jest inny. Mają nabytą inteligencję. Rodzą się jako tabula rasa, biała tablica. Uczą się w bardzo szybkim tempie, mają wypracowany cały system przyswajania sobie nowych umiejętności. Jeśli czegoś doświadczą raz, zapamiętują do końca życia. I ponownie tego samego błędu już nie popełnią. Kiedy znajdą drogę do jedzenia albo do wyjścia, to zapamiętują ją. Kiedyś podczas naukowego doświadczenia za pierwszym razem szczur w labiryncie błądził piętnaście minut, aby trafić do karmy. Ale za drugim razem zajęło mu to tylko kilkanaście sekund. Jedna cwana szczurzyca miała sposób, żeby zjeść przynętę i nie zostać uwięzioną w pułapce. Rzucała w nią tylnymi łapkami grudki ziemi w taki sposób, żeby się sama zatrzasnęła. Wtedy spokojnie wyjadała smakołyki.

Z kolei inny osobnik grasował po biurze. Nigdzie nie było dziury, nikt nie wiedział, gdzie się kryje. Choć bałaganił, brudził, wyjadał pracownikom ich zapasy, przewracał kubki z kawą. Odkryłam, że upodobał sobie drukarkę. I w niej zamieszkał. Może lubił przejażdżki na cartrige’ach? Zapakowałam urządzenie razem ze szczurem do worka i wypuściłam wolno nad Odrą: „Idź sobie, żyj”, powiedziałam.

Za każdym razem, gdy podchodzę do akcji, wiem, że to nowa, nieznana mi przygoda. Nigdy nie spotkałam się z dwoma podobnymi charakterami szczurów. Teraz w pewnym barze poluję na małego cztero-, pięciomiesięczniaka. Ale czegoś takiego jeszcze nie doświadczyłam. Przyjeżdżam tam co dwa dni, a on wszystkie zastawione przeze mnie pułapki omija na kilometr. Uwielbia bataty, więc kroję mu je w kosteczkę, nęcę innymi smakołykami. A on nic nie rusza. Więc muszę jeszcze trochę go poznać i zastosuję specjalny sposób. Jaki – nie zdradzę. I uda mi się, bo jeszcze się taki szczur nie urodził, który by ze mną wygrał.

Humanitarna

W likwidowaniu szczurów jestem bezwzględnie humanitarna. Nie uznaję lepów. Są specjalne tektury wysmarowane bardzo silnym klejem. Szczur przykleja się do niego: łapką, wąsami, sierścią, całym pyszczkiem. I potwornie się męczy. Bo nie może ani uciec, ani od razu zginąć.

Najczęściej stosuję trutkę, która działa jak przedawkowane relanium, albo zatrzaskową pułapkę, która natychmiast łamie kręgosłup. Wtedy szczur ginie na miejscu.

Do szału doprowadzają mnie opowieści ludzi, jaką to „skuteczną” metodą na szczury jest pomieszanie gipsu z cukrem i stawianie im naczyń z wodą, żeby mieszanka zastygła w ich wnętrznościach. Albo że jak się wydłubie oczy szczurowi i wpuści do szczurzej kryjówki, to całe stado się wynosi. To bajki.

Pamiętam historię spod Środy Śląskiej. Tam gospodarz usłyszał, że trzeba podpalić szczurzą dziurę, aby stado się wyprowadziło gdzie indziej. Tak więc podpalił benzyną kryjówkę w swojej stodole pełnej siana. Szczurów się pozbył, ale został bez stodoły, bo się doszczętnie spaliła.

Jest taki film dokumentalny, „Szczurołap”. W finałowej scenie bohater, szczurołap z Torunia, łowi na wędkę szczurzego przywódcę i roztrzaskuje go o ścianę. Do innego strzela. Ja nigdy nawet nie pomyślałam, aby tak zrobić. Raz tylko, kiedy szczurowi przytrzasnęło łapkę w metalowej pułapce i biedak się męczył, zastanawiałam się, co zrobić. Ani go wypuścić, bo pogryzłby mnie, ani z tą pułapką go puścić. Miałam w samochodzie pistolet śrutowy, więc go zastrzeliłam. To był jeden jedyny raz, kiedy użyłam broni.

Być psychologiem

Szczur nigdy nie zaatakuje, jeśli nie jest do tego zmuszony. On jest od nas mniejszy, słabszy. I jeżeli tylko będzie miał możliwość ucieczki, to będzie uciekał. Kiedy go zagonić w kozi róg, bez drogi ucieczki, wtedy może zaatakować. Zdesperowany człowiek w takiej sytuacji też by się na przeciwnika rzucił, aby ratować własne życie.

Kiedyś nie mogłam wybadać, gdzie szczur, który grasował w chlewni, ma swój domek. Biegłam za nim. Stanął na dwóch łapach w rogu ściany i zaczął ostrzegać mnie przed zaatakowaniem: syczał i przednimi łapkami uderzał się po nosie. Cofnęłam się, cały czas patrząc mu w oczy. Uspokoił się i popędził do swojej dziury. Już wiedziałam, gdzie go szukać. Nie mogłam go utłuc w tym rogu, bo nie jestem bezwzględną morderczynią. Wolałam mu pod tę jego dziurkę wysypać truciznę, dzięki której zasnął na wieki.

Zdarza się, że jakimś metafizycznym zmysłem szczury wiedzą, że gdzieś się wkrótce pojawię, aby je wytępić. I znikają. Skąd o mnie wiedzą? Nie mam pojęcia.