Mobilizacja elektoratu PiS szwankuje

Nr 228 (30 IX). Cena 5,30 zł

Sprawdziliśmy z IBRiS-em wskaźnik mobilizacji elektoratu uczestniczących w wyborach partii i wyniki nie tylko zastanawiają, ale również dają dużą nadzieję opozycji.

Prezes Jarosław Kaczyński dwoi się i troi w tej kampanii, dając przykład swoim partyjnym kolegom, jak wygląda polityczna hiperaktywność. Niektórzy dziwią się jego energii, inni podziwiają, jeszcze innych to martwi.

Ale ta wszechobecność lidera obozu rządzącego nie jest żadnym kaprysem. Kaczyński doskonale wie, że jego wystąpienia, zagrzewanie do walki, ocierająca się często o karykaturalność wizja polityki są niezbędne, by jego partia w tych kluczowych wyborach wygrała. Bo mimo że wielu lojalistów i krytyków przesądziło już o sukcesie PiS w tych wyborach, Jarosław Kaczyński świetnie zdaje sobie sprawę, że sprzyjające mu sondaże funta kłaków nie będą warte, jeśli zawiedzie frekwencja. I to najważniejsze niebezpieczeństwo, jakie wisi dziś nad partią rządzącą.

Wie również, że przedwczesne odtrąbienie zwycięstwa działa niezwykle demobilizująco. Wyborcy mogą pomyśleć, że skoro i tak wygrana jest w kieszeni, to indywidualny głos nie ma znaczenia i zostaną w domu. A gdy takich będą setki tysięcy, to wyśnione (i zapowiedziane przez sondaże) zwycięstwo może odpłynąć w siną dal.

Dlatego ważna jest indywidualna determinacja do oddania głosu, co przekłada się na mobilizację elektoratu. Sprawdziliśmy z IBRiS-em wskaźnik mobilizacji elektoratu uczestniczących w wyborach partii i wyniki nie tylko zastanawiają, ale również dają dużą nadzieję opozycji.

Otóż najbardziej zmobilizowany jest elektorat lewicy. Sto procent jej wyborców mieści się w kategoriach „bardzo” i „raczej zdeterminowany” do udziału w wyborach. Niemal równie zmobilizowany jest elektorat Koalicji Obywatelskiej. Tu wskaźnik mobilizacji sięga 90 procent, podczas gdy w tych samych grupach wyborcy Prawa i Sprawiedliwości stanowią tylko dwie trzecie ogółu elektoratu partii prezesa Kaczyńskiego. Nieco słabiej na tym tle wypada Konfederacja, a najsłabiej Kukiz i ludowcy. PiS dominuje za to w grupie średnio zdeterminowanych, co musi być dla strategów partii rządzącej poważnym ostrzeżeniem. Jednocześnie tylko dwie trzecie głosujących na PiS zgadza się z tezą, że zbliżające się wybory są najważniejsze od 1989 roku, podczas gdy w elektoracie wspierającym Koalicję Obywatelską jest to prawie trzy czwarte. Jeśli do tych sondażowych puzzli dodamy jeszcze wskaźnik przekonania, że na decyzję o udziale w wyborach wpłynęła bieżąca kampania, a tu wyborcy PiS biją na głowę elektorat Koalicji, mamy jak na dłoni wyjaśnienie wspomnianej hiperaktywności Jarosława Kaczyńskiego.

Prezes robi wszystko, by przekonać kolejnych i w ten sposób uaktywnić procesy mobilizacji swoich zwolenników. Nie zrezygnuje więc z osobistego udziału w kampanii. Z kompletnego deprecjonowania „postkomuny”, jaką była rzekomo Polska sprzed rządów PiS. Ze straszenia powrotem do władzy antynarodowej i antypaństwowej Platformy. Będzie dwoił się i troił, bo boi się znacznie bardziej zmobilizowanego elektoratu opozycji, która z nową twarzą Małgorzaty Kidawy-Błońskiej na czele szybko zyskuje.

Czy zyska na tyle, by wysadzić z siodła lidera Prawa i Sprawiedliwości, czy może prezesowi uda się uruchomić nowe zasoby, dowiemy się już niebawem.