Mała antologia hymnów świata
Mała antologia hymnów świata
Burkina Faso.
Według brytyjskiego afrykanisty Igora Cusacka, znawcy hymnów państw afrykańskich, pieśni państwowe Czarnego Lądu nie odbiegają od tych śpiewanych przez inne narody świata. Cechą wspólną jest ich dominujący temat, czyli wolność i suwerenność. Trudno się dziwić, bo zdecydowana większość powstała z chwilą uzyskania niepodległości. Cusack według doboru tematu tworzy kilka praktycznych kategorii. Hymny krajów frankofońskich odznaczają się na przykład wezwaniami „Powstańcie!” albo „Obudźcie się”. Jeśli w hymnie są odwołania do Boga, to wyraźne wskazanie na dziedzictwo brytyjskiej kolonii (albo islamskiej). Wiele hymnów ma ponury wydźwięk, inne zachęcają do złożenia ofiary z życia lub wyrażają radość ze zwycięstwa. Z kolei afrykańskie kraje luzofońskie (portugalskojęzyczne) świadomie postawiły na jakość artystyczną, zamawiając teksty hymnów u poetów, i to z tego względu wyrafinowane utwory głoszą głównie miłość ukochanej ziemi.
Pod koniec XIX wieku tereny dzisiejszego Burkina Faso zostały podbite przez Francuzów i włączone w 1919 roku – jako Górna Wolta – do Francuskiej Afryki Zachodniej. W 1958 roku nadano kolonii autonomię, zaś dwa lata później proklamowano niepodległą republikę Górnej Wolty – nazwa pochodzi od rzeki, nad którą ten kraj leży. Kolejne rządy z trudem uczyły się swej roli, co skutkowało kryzysami politycznymi i zamachami stanu. W wyniku jednego z nich władzę objął kapitan Thomas Sankara (1949 – 1987), który zaczął porządkować chaos w państwie na wzór libijski, stabilizując sytuację obietnicami ustroju sprawiedliwości społecznej, tępiąc korupcję i reformując gospodarkę. Był zaciekłym przeciwnikiem Francji. Żył po spartańsku i cieszył się respektem wśród innych przywódców afrykańskich. Jak zapewnia „Historical Dictionary of Burkina Faso” McFarlanda i Milesa, miał porywającą wizję rozwoju państwa. W 1984 Sankara zmienił nazwę kraju na Burkina Faso, co w miejscowym języku mossi oznacza „kraj prawych ludzi” (mossi był etnicznym językiem prezydenta). Zastanawiać może, dlaczego autor wizjoner nie sięgnął głębiej do dziedzictwa Mossich, którzy, jak pisze Z. Komorowski w „Kulturach czarnej Afryki”, już w XII wieku stworzyli potężne państwo, które z czasem podzielone na trzy bratnie potęgi przetrwały do naszych czasów. Uległy dopiero Francuzom pod koniec XIX wieku, niemniej zachowując jakiś rodzaj autonomii. „Do dziś, codziennie rano – pisze Komorowski – bębny w pałacu moro naba w Wagadugu obwieszczają nieprzerwane dzieje państwa będącego w rękach zawsze tej samej dynastii”. Absolutyzm moro naba, czyli władcy Mossich, był dobrym i funkcjonalnym wzorem, według którego funkcjonowało państwo. Poza tym długa tradycja rządów Mossich dowodziła profesjonalizmu w skutecznym zarządzaniu skomplikowanym aparatem władzy.
Gdy zatem w 1984 państwo otrzymało już nową nazwę, Sankara zdecydował o potrzebie nowego hymnu. I sam go napisał.
Hymn państwowy Burkina Faso nosi tytuł „Le Ditanye” ( Hymn Zwycięstwa) ale znany jest także jako „Une Seule Nuit” ( Jedna jedyna noc). Sankara był uznanym swego czasu gitarzystą, grającym w popularnym zespole jazzowym Tout-à-Coup Jazz. Był też znany z pełnych charyzmy wystąpień publicznych oraz cenionych wierszy patriotycznych, więc znawcy tematu uważają, że jest w pełni możliwe, iż Sankara napisał i tekst, i muzykę hymnu swego państwa.