Mała antologia hymnów świata

Mała antologia hymnów świata

Erytrea.

Róg Afryki należy do najmniej spokojnych zakątków Czarnego Lądu. Należy także do najbiedniejszych regionów świata. To skutek burzliwej przeszłości i efekt konfliktów militarnych, które w tym strategicznym punkcie kontynentu mają bezwzględny przebieg. Destrukcyjnych przykładów z Somalii, Dżibuti i Erytrei jest dość, by uznać państwa Rogu, zwanego czasem Rogiem Nienawiści, za rozpoczynające dopiero swój marsz ku lepszej przyszłości.

Erytrea to region, który przez stulecia był częścią Królestwa Etiopii. Nawet dziś, gdy kraj jest już suwerenny, jego obywatele mają problem z tożsamością narodową, bowiem należąc do różnych plemion, nabyli z biegiem czasu poczucie przynależności do etiopskiej państwowości. Etiopia była bowiem jedynym trwałym punktem odniesienia dla miejscowych ludów podczas inwazji arabskiej, późniejszego uzależnienia od Egiptu, a potem od Włoch. Dla Mussoliniego Erytrea (kraj swą nazwę też zawdzięcza Włochom, choć wywodzi z greki: Mare Erythraeum, Morze Czerwone) była bazą wypadową w wojnie z Etiopią w latach 30. XX wieku; później razem z Somalią i Etiopią tworzyła Włoską Afrykę Wschodnią. Po 1941 roku ziemie Erytrei zajęli Brytyjczycy, ale dekadę później oddali ją Etiopii, która jak mogła, tłamsiła podległą prowincję. Jak można się było spodziewać, wywołało to nastroje separatystyczne, wyrażające wolę erytrejskiego samostanowienia. Wybuchła wojna domowa trwająca niemal trzydzieści lat. Dopiero na początku lat 90. ubiegłego wieku, w wyniku powszechnego referendum, kraj zdecydował o niepodległości, co wyczerpana wojną Etiopia uznała bez zwłoki. Nie przyniosło to znaczącej stabilizacji, wybuchły bowiem spory graniczne z wielkim sąsiadem, rozgorzał też konflikt Erytrei z ONZ, która zosta

ła zmuszona do wycofania z terytorium Erytrei sił pokojowych pochodzących spoza Azji i Afryki.

Do kłopotów politycznych i gospodarczych przyczynia się także natura, doświadczając Erytreę częstymi klęskami suszy, a w ich wyniku głodem. Jeśli nakładał się na to konflikt zbrojny, sytuacja stawała się tragiczna. Tak jak w połowie lat 80., kiedy doszło do głębokiego kryzysu humanitarnego. Susze wypaliły glebę, aż doszło do stanu, że populacja dużej części Erytrei stanęła przed widmem śmierci głodowej. Organizacje międzynarodowe pośpieszyły z pomocą, ale armia etiopska przejmowała dostawy żywności bezkarnie, biernie obserwowana przez społeczność międzynarodową. Na skutek wojen i braku perspektyw kraj opuścił co dziesiąty jego obywatel. W Etiopii do dziś znajdują się obozy erytrejskich uchodźców, a w samej Erytrei do niedawna głód cierpiało ponad 60 procent Erytrejczyków.

Powolna stabilizacja ekonomiczna przyciągnęła już nielicznych zagranicznych inwestorów, a co za tym idzie, zwróciła oczy opinii publicznej na młode państwo, niemniej rozwój kraju w dziedzinach dających znaczący zwrot nakładów jest niewielki. Powoli rozwija się górnictwo i turystyka, jednak wiele cennych złóż surowców naturalnych, w tym złota i manganu, nie jest jeszcze eksploatowanych, zaś ekstensywne rolnictwo i prymitywne pasterstwo ledwie zaspokajają podstawowe potrzeby Erytrejczyków. Impulsem rozwojowym stało się w 2018 roku nawiązanie stosunków dyplomatycznych z Etiopią, co oznacza dla Erytrei szansę odbicia się od ekonomicznego dna, a także możliwość dołączenia do wspólnoty państw przestrzegających praw człowieka.

„Ertära Ertära Ertära”, hymn narodowy Erytrei, został oficjalnie przyjęty w 1993 tuż po uzyskaniu niepodległo

ści. Słowa w języku tigrinia (Tigrajczycy stanowią zdecydowaną większość językową Erytrei) napisał Solomon Tsehaye Beraki, a melodię skomponowali Isaac Abraham Meharezghi i Aron Tekle Tesfatsion.

Pomimo słabej infrastruktury turystycznej kraj jest penetrowany przez globtroterów. Na terytorium tego sześciomilionowego państwa znajduje się wiele liczących się atrakcji turystycznych. Na wybrzeżu erytrejskim jest wiele miejsc, w których można uprawiać sporty wodne, w tym nurkowanie; do tego kraj ma ponad 350 wysp na Morzu Czerwonym, zaś Asmara uznawana jest za jedno z najpiękniejszych modernistycznych miast na świecie, co jest zasługą włoskich architektów. W wielu przewodnikach miasto zwane jest – nie bez przesady – małym Rzymem.