Polskie psy szczekają hau, hau!, a angielskie woof, woof!

Okazuje się, że chociaż na całym świecie psy szczekają tak samo, oznajmiając otoczeniu, że są złe, znudzone, wystraszone, chcą wyjść na dwór za potrzebą bądź (rzadziej) z czegoś się cieszą, to jednak wyrazy naśladujące owe dźwięki w różnych językach nie brzmią tak samo. Dzieje się tak dlatego, że zwierzęta żyją w danym środowisku ludzkim, w miejscu, w którym operuje się odmiennym sposobem mówienia i pisania. W związku z tym odgłosy przez nie wydawane oddaje się tam wyrazem dźwiękonaśladowczym będącym połączeniem głosek charakterystycznych dla angielszczyzny, francuszczyzny, niemczyzny czy polszczyzny.

Warto jednak mieć na uwadze to, że owe onomatopeje, czyli wyrazy dźwiękonaśladowcze, pozostają jedynie przybliżonym odwzorowaniem dźwięków wydawanych przez zwierzęta, a nie ich wierną kopią. Nie istnieje jedno uniwersalne i powszechnie przyjęte brzmienie słowne, które mogłoby oddać odgłos szczekania czworonoga w każdym zakątku świata. Wiadomo tylko, że wspólny dla wszystkich języków jest dźwięk podwójny, powtórzony (np. hau, hau!).

Polskie psy szczekają hau, hau!, ale angielskie (duże) woof, woof! [wym. łuf, łuf], arf, arf!, ruff, ruff! [wym. raf, raf] lub bow, bow! [boł, boł], małe yap, yap!, a bardzo małe yip, yip!

Oto wyrazy dźwiękonaśladowcze, które oddają (w przybliżeniu) odgłos szczekania psa w innych językach: niemiecki – wuff, wuff!, vow, vow!; francuski – ouaff, ouaff! [wym. łaf, łaf], ouah, ouah!, whou, whou!, vaf, vaf! oraz małe psy jappe, jappe! [wym. żap, żap];

rosyjski – гав, гав [wym. gaw, gaw], mniejsze psy тяв, тяв [wym. tiaw, tiaw]; litewski – au, au!; włoski – bau, bau!; arf, arf!; turecki – hev, hev!; hav, hav!; węgierski – vow, vow!; portugalski – au, au!; czeski – haff, haff!; słowacki – haf, haf!, hau, hau!; turecki – hev, hev!, hav, hav! Pamiętajmy również o tym, że psy (prawie wszystkie) „rozumieją” szczekanie innych czworonogów, i to bez względu na to, skąd się one wywodzą i na jakiej szerokości geograficznej wzrastają. Po prostu ich „język” jest uniwersalny w przeciwieństwie do języków ludzi, w których różnie pod względem onomatopeicznym oddaje się owo psie zachowanie.