Obfity świat Botero
15 września w wieku 91 lat w rezydencji w Monte Carlo, do której wrócił po hospitalizacji z powodu zapalenia płuc, odszedł „największy i najpopularniejszy kolumbijski artysta wszech czasów, malarz i rzeźbiarz Fernando Botero.
Był kojarzony z przedstawianymi obfitymi, słodkimi i miękkimi postaciami; nierealnymi, ale pełnymi uroku protagonistami „plus size”, oraz z bezlitośnie przenikliwą filozofią radości: „Uważam, że sztuka powinna dawać człowiekowi chwile szczęścia (...). Zamiast tego dzisiejsi artyści wolą szok i wierzą, że wystarczy wywołać skandal. Ubóstwo sztuki współczesnej jest straszliwe, ale nikt nie ma odwagi powiedzieć, że król jest nagi”.
Komunikat o śmierci potwierdził prezydent Kolumbii, określając zmarłego „malarzem naszych tradycji i naszych wad, malarzem naszych cnót”. Mistrza form opłakują też Włosi, dumni z tego, że taki artysta kochał do szaleństwa Italię – zwłaszcza Toskanię, gdzie miał pracownię, blisko kamieniołomów marmuru – i pamiętający, że w 2020 roku przekazał włoskiej gminie obraz na cele charytatywne podczas epidemii COVID-19.
Urodził się w Medellín – gdzie 30 lat temu zginął Pablo Escobar, jeden z najbardziej znanych i bogatych baronów narkotykowych w historii. Już w wieku dziecięcym fascynowała go architektura barokowa i ilustracje do Boskiej komedii. Twierdził, że nie malował niczego poza światem, jaki poznał w Medellín. Jako nastolatek rysował dla lokalnej gazety i wystawiał u siebie w mieście. Za nagrodę otrzymaną na IX Salonie Artystów Kolumbijskich w Bogocie wyjechał do
Europy odkrywać antyk, szkołę sieneńską i cały włoski renesans, a także francuską awangardę, którą jednak odrzucił. Po powrocie do kraju jego pierwszą żoną została minister kultury. Potem były Cecilia (to małżeństwo rozpadło się po śmierci syna w wypadku) i rywalizująca z nim talentem malarka Sophia Vari, zmarła w maju tego roku; razem przeżyli 47 lat.
Dla jego twórczości przełomowe okazały się Meksyk i Nowy Jork, w którym porwał go ekspresjonizm abstrakcyjny.
Jako artysta doświadczał oszałamiających sukcesów i porażającej krytyki; był też wykładowcą i kolekcjonerem sztuki na wzór Rubensa. Najsłynniejsze dzieła, które sam stworzył, to Mona Lisa (pełen szacunku, ale zarazem zabawny hołd dla Leonarda da Vinci), Śmierć Pabla Escobara, Tancerka i posągi w miejscach publicznych, jak Ptak pokoju w Medellín czy Wojownik w Pietrasanta. (ANS)