Jutro premier, pojutrze prezydent
Cztery listy przez ambicje jednego człowieka? Dlaczego nie ma wspólnej listy? Bo Polska 2050 to tak naprawdę Hołownia 2025
Jak się dobrze, ze zrozumieniem, wsłuchać w to, co mówi Hołownia, to słychać wszystko i nic. To znaczy nic o wszystkim.
Weźmy taką wspólną listę opozycji. Z jednej strony to, co lider Polski 2050, Szymon Hołownia, publicznie ogłasza, można odebrać jako ocean dobrych chęci i czystych intencji, by razem z innymi ugrupowaniami opozycji demokratycznej odsunąć PiS od władzy, a potem wszystko poukładać jak trzeba w praworządnym, opiekuńczym i odpowiedzialnym państwie.
Z drugiej, słychać pewnego siebie, przemądrzałego faceta, który lubi wszystkich pouczać i na wszystkich się obrażać, jeśli nie posłuchają jego rad. Który ma zdanie na każdy temat i choć przecież omnibusem nie jest, lubi mówić o wszystkim, choć zwykle to nic ciekawego.
Z trzeciej, Hołownia wiele czasu poświęca Kaczyńskiemu (mówi o nim źle), Tuskowi (tylko trochę mniej krytycznie niż o Kaczyńskim), a siebie przedstawia jako ofiarę knowań „starej opozycji” (jak nazywa partie, które mają w parlamencie kluby i od kilkudziesięciu lat istnieją na scenie politycznej) oraz „sejmowego kabaretu starszych panów” (Hołownia to rocznik 1976, Kosiniak-Kamysz – 1981, Czarzasty – 1960, a Tusk – 1957).
Więc jestem zdezorientowana, o co Hołowni chodzi.
Spójrzmy na deklaracje z 20 września. W Sieradzu ogłosił: „Nie planujemy żadnych sojuszy taktycznych z PO przed wyborami, natomiast po wyborach być może będziemy częścią koalicji rządowej, w której będą liczne ugrupowania demokratyczne, czyli takie jak na przykład wyobrażam sobie umowę koalicyjną i z Platformą Obywatelską, i z Lewicą, i z PSL-em, żeby ratować Polskę”.
Zauważmy to „być może”, jest szalenie istotne.
Bo Hołownia ma nadzieję, że „nie będzie takiej potrzeby”. Jakiej?
Otóż takiej: „Jeżeli natomiast zdarzy się tak, a o to gorąco się modlimy, żeby Polska 2050, i pracujemy nad tym, mogła wziąć samodzielnie odpowiedzialność za kraj, to potrzeby takiej koalicji nie będzie”.
W badaniach pracowni Kantar Public Polska 2050 miała wtedy poparcie 8 proc., a KO – 26 proc.
Następnego dnia, 21 września, Hołownia obiecywał na antenie Radia ZET, że opozycja powinna dogadać się „bezwzględnie” co do wspólnego startu w wyborach do świąt Bożego Narodzenia. Dlaczego akurat wtedy? Bo „jak Polacy będą wyjeżdżać na święta, to byśmy wypuścili ich z nadzieją. Wtedy ludzie siedzą przy stołach, dyskutują i podejmują ważne decyzje”.
A w ogóle to lider Polski 2050 czuł, że „inni liderzy są gotowi, by narysować wspólną mapę drogową”. Oraz że „zintensyfikowanie rozmów nastąpi w połowie października, a początek listopada – będziemy musieli już wszystko układać. Na ok. 10 miesięcy przed wyborami musimy być gotowi”.
Nie jest jasne, co miałoby być dogadane, skoro za chwilę okazało się, że jedna lista jest mało prawdopodobna. „Trudno jest mi też wyobrazić sobie model, w którym Polska 2050 startuje z PO czy z Lewicą – perorował. – Porozumienie z PSL leży na stole, ale decyzje nie zapadły”.
Intuicja Hołownię zawiodła, a on zawiódł publiczność. Ani w październiku, ani w listopadzie opozycja się nie dogadała. Nadziei Polakom na święta Hołownia nie podarował.
W październiku Polska 2050 miała poparcie 10 proc., KO – 31 proc. W listopadzie i w grudniu Hołownia miał po 9 proc., KO – 28 i 32 proc.
Wybory parlamentarne powinny odbyć się między 5 października a 5 listopada, czyli – według Hołowni – ostateczny termin, by pokazać wyborcom, w jakiej konfiguracji opozycja chce iść na wybory, właśnie mija.
Ale opozycja nadal się nie dogadała. Jest wręcz jeszcze bardziej niedogadana. I nie bez winy Hołowni.
W zeszłą sobotę, 21 stycznia, Hołownia na kongresie partii w Łodzi przechwalał się, że to on „odbierze Polskę Kaczyńskiemu i jego Rydzykom i zwróci ją Polkom i Polakom”. Najwidoczniej sam. A może jednak nie? Bo zastrzegł, że „my nadal stoimy na stanowisku, na którym stoimy od bardzo wielu miesięcy. Na stole powinny być teraz wszystkie listy, wszystkie opcje, od jednej listy do samodzielnych startów. A decyzja powinna zapaść po dokładnym policzeniu wszystkich wariantów, tak by rzecz opierała się nie na naszych płomiennych deklaracjach, intuicjach i serdecznych wskazaniach naszych rozgrzanych umysłów czy ciśnieniu aparatu, czy innych okolicznościach, ale na obiektywnej, rzetelnej analizie”.
O Tusku mówi tylko trochę mniej krytycznie niż o Kaczyńskim, siebie przedstawia jako ofiarę knowań „starej opozycji” oraz „sejmowego kabaretu starszych panów”
Tylko że to jest policzone. Wielka, czteropartyjna koalicja daje szanse na większość zdolną do obalenia prezydenckiego weta i demobilizuje obóz PiS.
W styczniu Polska 2050 ma średnie poparcie – niecałe 10 proc., KO
– 29 proc.
Kto się nie pogubił, czego chce Hołownia? Ale jeśli oddzielić ziarna od plew, a potem dodać dwa do dwóch, wszystko staje się jasne: do wyborów chce iść sam, chce te wybory wygrać, w tym roku chce zostać premierem, a w 2025 roku – prezydentem. Czyli nie Polska 2050, a Hołownia 2025 powinna nazywać się partia, której celem jest kariera jednego człowieka.
Więc pewnie będzie tak: opozycja idzie na czterech listach – KO, Lewica, Polska 2050 i PSL. PSL nie wchodzi do Sejmu (średnie poparcie to 5,6 proc.), a partia z największą liczbą głosów dostaje premię.
Ta partia nazywa się PiS. Kaczyński wygrywa trzeci raz z rzędu. Nie dlatego że – jak będą pisać rozgorączkowani publicyści – mamy społeczeństwo coraz bardziej konserwatywne, nacjonalistyczne, niewyedukowane, ogłupione, tęskniące za chrześcijańskim autokratą.
Wygrywa, bo nie mamy opozycji. PS Hołownia zadeklarował, że dla odsunięcia PiS od władzy zrobi „wszystko”.