ON MIĘDZY STAROŚCIĄ A SAMOTNOŚCIĄ

MANGLEHORN

USA 2014, reż. David Gordon Green, wyk. Al Pacino, Holly Hunter, Chris Messina, Harmony Korine 20:10 | ale kino+

powt. czwartek 18:15

Na zewnątrz – melodramatyczna słodka polewa, w głębi – psychologia starości. I Al Pacino w roli antypatycznego, choć jednocześnie podziwianego gbura

Wiele było filmów o tym, jak miłość odradza starych ludzi. Jednak „Manglehorn” ma w sobie rys parodii. Chcecie wzruszonka? Będziecie je mieli. Chcecie happy endu? Proszę bardzo. Może ktoś rozgrzeje zimne serce Manglehorna, a on – właściciel pogotowia ślusarskiego – dorobi sobie w końcu kluczyk do własnego serca? Na razie kluczyk ten połyka jego kotka, być może jedyna naprawdę bliska mu osoba.

Manglehorn jest w swoim mieście postacią popularną, nie tylko jako mistrz ślusarski wybawiający ludzi z kłopotu, również jako dawny trener. – Kochaliśmy twój styl – mówi dawny wychowanek, który chce skusić Manglehorna, żeby odwiedził jego „salon masażu” (Manglehorn w popłochu stamtąd ucieknie, jakby dopiero w środku zrozumiał, gdzie się znalazł). Starość jest wstydliwa. I chciałaby, i boi się. Wstydzi się nie tylko własnego ciała, ale przede wszystkim uczuć. Nie stać jej na miłość, a sama nie chce być biernym obiektem pożądań. W kluczowej, świetnie rozegranej scenie Manglehorn odtrąca czyjeś uczucia. Rozczarowuje i poniża osobę, która mu się oświadcza.

Manglehorn woli być wiecznym starającym się, nawet bez gwarancji spełnienia, niż obiektem czyichś żarliwych uczuć. Prowadzi skomplikowaną grę pozorów, która pozwala mu być w środku, a zarazem na zewnątrz życia – jak w pierwszych scenach filmu, w barze, w sklepie, w banku, gdzie wydaje się być wśród ludzi, w samym środku świata, choć równocześnie ma poczucie, że jest na zewnątrz. Ameryka, kraj, w którym ludzie w sklepie i na ulicy rozmawiają ze sobą, jak kiedyś u nas na wsi, wydaje się dobrym miejscem dla starych ludzi, gdzie można uprawiać ten wyrafinowany rodzaj samotności.