Za du eb u a

się nad wielkim znaczeniem NATO – sojuszu, który niedawno nazywał„przestarzałym”. Wolta Trumpa potwierdza, że w amerykańskiej polityce wobec Rosji muszą się w ostatecznym rozrachunku liczyć interesy i cele USA – zasadniczo sprzeczne z interesami i celami Moskwy. Powrót tej polityki w tradycyjne, utarte koleiny jest zasługą jego doradców z republikańskiego establishmentu, przeważających nad rzecznikami odwrócenia się Ameryki od świata, w rodzaju Steve’a Bannona, który był przeciwny użyciu rakiet w Syrii. Strategii w sprawie Bliskiego Wschodu jeszcze nie ma, ale nie wymagajmy za wiele od administracji, która rządzi dopiero 100 dni i w której ścierają się przeciwstawne nurty. Rosja tymczasem wciąż ma nadzieję na obłaskawienie Trumpa, bo przecież nie będzie miała lepszego, ze swojego punktu widzenia, prezydenta USA.

KChorwacja boryka się z bankrutującym gigantem. iedy Agrokor ma katar, Chorwacja ma grypę. Ta wyświechtana fraza tu akurat pasuje jak ulał: koncern Agrokor to największa chorwacka prywatna firma, największa sieć dystrybucji na Bałkanach, 60 tys. pracowników, 13 proc. chorwackiego PKB. Teraz stoi nad krawędzią, trwają nerwowe rozmowy rządowe z wierzycielami, którym gigant winien jest według przecieków 6 mld euro. I przestał płacić. Parlament przyjął pospiesznie ustawę o ratowaniu firm w tarapatach, zwaną już lex Agrokor, ale sytuacja nadal jest podbramkowa. Największymi kredytodawcami giganta są dwa rosyjskie banki: Sbierbank i VTB, które – jak głosi wieść – najłatwiej dawały pieniądze, kiedy innym zapaliło się światło ostrzegawcze. Ten pierwszy pożyczył 950 mln euro i może dyktować warunki.

Agrokor, przez lata bałkański symbol sukcesu, to Ivica Todorić, nazywany tu powszechnie Gazdą, Szefem. Zaczynał od niczego, jeszcze za Jugosławii hodował kwiaty. Po 1991 r. uczestniczył w głównych prywatyzacjach: kupował ziemię, zakłady rolno-spożywcze, hurtownie, sieci sklepów, a później już wszystko. Przejmował państwowe monopole i zamieniał je w kapitalistyczne. Jakoś zawsze wszystko uchodziło mu na sucho. Ma zamek pod Zagrzebiem i trójkę dzieci współrządzących firmą. Ale chyba przeinwestował, może potknął się na przejęciu słoweńskiej sieci Mercator i zderzeniu z niemieckimi dyskontami. Zawsze lubił media, posiada zresztą sieć dystrybucji prasy, ostatnio go w niej dużo mniej. Za to o nim coraz więcej.