LOCKDOWN ZABIJE KLUBY
PRZED NAMI CZTERY, PIĘĆ TRUDNYCH MIESIĘCY. JEŚLI JEDNAK BĘDZIEMY RESPEKTOWALI REGUŁY, PRZEJDZIEMY PRZEZ PANDEMIĘ I DOKOŃCZYMY SEZON – MÓWI PREZES PZPN ZBIGNIEW BONIEK.
ANTONI BUGAJSKI: Mecz z Bośnią i Hercegowiną według pana był ostatnim, jaki w tym roku odbył się na terenie Polski z udziałem kibiców?
ZBIGNIEW BONIEK (PREZES PZPN): Zasady postępowania w przestrzeni otwartej podczas pandemii oczywiście są ustalane przez władze państwowe, a nie PZPN, lecz według mnie czekają nas bardzo trudne cztery, może nawet pięć miesięcy. Cały czas uczymy się skutecznie walczyć z koronawirusem, próbujemy zdiagnozować chorych, także tych bezobjawowych, oddzielić ich od zdrowych. Obserwuję rozwój pandemii, analizuję różne fakty i dochodzę do wniosku, że do marca będziemy mieli wielki problem. Mógłbym sprzedawać optymizm, lecz chyba nie w tym rzecz. Lepiej mądrze stawiać czoła wyzwaniu. A ryzyko zakażenia groźną chorobą istnieje
– dla piłkarzy, dla kibiców, dla wszystkich. Czyli nie ma sensu pytać o cień szansy, że w listopadowym meczu z Holandią na Stadionie Śląskim na trybuny będzie mogła wejść jakakolwiek grupa kibiców?
Moje prywatne zdanie jest takie, że przy naszym bardzo rzetelnie przestrzeganym protokole nic by się nie stało, gdyby w spotkaniach z Ukrainą i Holandią na trybunach było zajęte co czwarte krzesełko, czyli kilkanaście tysięcy miejsc. Na mecze reprezentacji nie przychodzą ludzie w wielkich grupach. Raczej są to rodziny, po kilku znajomych. Pilnujemy, żeby zachowywali między sobą dystans, zakładali maseczki, przy wejściu dezynfekowali dłonie. Natomiast nie wydaje mi się, żeby w obecnej sytuacji było pozwolenie na choćby wyjątkowe otwarcie trybun. Przy wprowadzeniu powszechnego zakazu uwzględnione zostało nawet minimalne ryzyko.
A ja słyszałem opinie, że właśnie przy meczach kadry niebezpieczeństwo zakażenia jest większe niż w przypadku imprez lokalnych, w których uczestniczą mieszkańcy z najbliższych okolic. Na Biało-czerwonych przyjeżdżają ludzie z całego kraju i mówiąc najprościej, mieszają się w czasie podróży, pod stadionem i na trybunach.
Absolutnie nie zgadzam się z tezą o większym ryzyku. To już nie te czasy, że na mecze jeździły autokary pełne kibiców, jakieś wielkie rozśpiewane grupy. Teraz zwykle jest to transport samochodowy, po kilka osób, często domownicy albo znajomi, którzy i tak spotykają się na co dzień. Akurat mecze reprezentacji pod względem protokołu sanitarnego są całkowicie bezpieczne, natomiast zapadły decyzje instytucji państwowych, którym się oczywiście podporządkowujemy i w tej kwestii nie ma nawet co dyskutować.
Powiedział pan niedawno we włoskich mediach, że PZPN ma przepisy umożliwiające zakończenie ligi po rozegraniu połowy spotkań, czyli piętnastu kolejek.
Na wszelki wypadek wprowadziliśmy do regulaminu takie zastrzeżenie. Uważam jednak, że nie będzie takiej konieczności i mimo pandemii jakoś się przemęczymy. Głównie dlatego, że mamy mnóstwo innych awaryjnych rozwiązań. Zredukowaliśmy rozgrywki do trzydziestu kolejek, jest możliwość płynnego przekładania spotkań, grania w innym rytmie tygodniowym, no i oczywiście bez kibiców. Nie chcemy nikomu dawać walkowera i tworzyć w ten sposób pola do spekulacji, ale ciągle będziemy powtarzać, że zdrowie jest najważniejsze. Nie chcę, żeby ktokolwiek zachorował na COVID-19 dlatego, że grał w piłkę. Nie jest łatwo zarazić się na boisku, bo zdrowy zdrowego nie zaraża, a słyszałem, że chorujący bezobjawowo też ma minimalne szanse, by przenieść wirusa na innego piłkarza w trakcie gry. Będę jednak powtarzał – bezdyskusyjnie dostosowujemy się do zaleceń i wykluczamy nawet najmniejsze ryzyko.
Jak pan ocenia płynące także z niektórych klubów propozycje, żeby częściej testować piłkarzy, nawet dwa razy w tygodniu? Czy to ma sens?
W związku z tym, że kierunek rozwoju pandemii dla wszystkich jest tajemnicą, każdy się budzi ze swoim pomysłem, czasem tworząc niepotrzebne zamieszanie. Wymazy można robić nawet co dzień, tylko kto za to zapłaci, przecież to są grube pieniądze. Poza tym zasadne jest pytanie, dlaczego piłkarze mają podlegać aż tak odmiennym zasadom niż inne grupy społeczne, które też starają się normalnie pracować w trudnych czasach. Musimy o siebie dbać, przestrzegać reguł sanitarnych. Piłkarz nie może dzisiaj mówić, że jest profesjonalistą, a wieczorem chodzić po dyskotekach czy restauracjach. To jest kwestia odpowiedzialności i dojrzałości. Respektujmy obecne reguły, a przejdziemy przez tę pandemię i dokończymy piłkarski sezon. Już w maju mówiłem, że koronawirus będzie się pojawiał w drużynach, bo naiwne i nielogiczne byłoby założenie, że akurat piłkarzy w cudowny sposób ominie. Jeśli są trzy, cztery przypadki zakażeń w klubie, nie histeryzujmy. Jeśli jednak sanepid zakazuje uczestniczenia w meczu, to oczywiście bez szemrania te zalecenia stosujmy. Zarazem walczmy o uniknięcie kolejnego lock
Obserwuję rozwój pandemii, analizuję różne fakty i dochodzę do wniosku, że do marca będziemy mieli wielki problem. Mógłbym sprzedawać optymizm, lecz chyba nie w tym rzecz.
downu, bo to jest śmierć dla klubów i dla gospodarki.
Ile szacunkowo straciliście w tym roku z powodu odwoływanych meczów i grze przy tylko częściowo otwartych trybunach?
Bardzo dużo, z pewnością kilkanaście milionów złotych. Przyjmujemy to z pokorą. Koronawirus uderzył we wszystkich, byłoby dziwne, gdyby ominął PZPN. Dzięki Bogu byliśmy na kryzysowy czas jakoś przygotowani, mieliśmy rezerwy. Funkcjonujemy i zarazem pomagamy innym. Rozdaliśmy 120 milionów złotych.
To chyba optymistyczne wyliczenia.
To są wyliczenia rzetelne. Rozdaliśmy 120 milionów, ani grosza mniej, ani grosza więcej. W marcu mieliśmy prawo powiedzieć, że w związku z kryzysem zatrzymujemy wszystkie kosztowne akcje solidarnościowe i wspierające, począwszy od Pro Junior System, opłacania sędziów, wspomagania wszystkich drużyn w Centralnej Lidze Juniorów. Prowadzimy setki różnych akcji. Przecież to nie jest dane na całe życie. Pomagamy, bo generujemy przychody na określonym poziomie. I oby zawsze było nas na to stać, ale tu nie ma gwarancji. Jesteśmy przygotowani na kilka lat kryzysu, ale i tak musimy zachowywać maksymalną koncentrację, bo życie niemal codziennie wszystkich zaskakuje.
A brak kibiców na meczach mocno uderzy w finanse klubów.
Granie bez kibiców jest ciosem dla każdego. Nie ma jednak co bezradnie rozpaczać. Kibic jak się przyzwyczai, że mecz może obejrzeć w domu, potrafi to zaakceptować. Jeśli jednak chodzi o finanse, przychody z dnia meczowego są istotnym źródłem dochodu dla zaledwie kilku klubów. Niektóre do organizacji spotkania wręcz dokładają, konieczne wydatki przewyższają zysk. To jednak temat na zupełnie inną rozmowę, zapewne w lepszym czasie. Wielkim problemem byłoby ponowne zawieszenie rozgrywek – wtedy zrobiłoby się dramatycznie.
W ostatnich dniach kibicom ponurą rzeczywistość rozświetliła reprezentacja Polski. Nagle się okazuje, że mamy sporą grupę ciekawych kandydatów do gry w drużynie narodowej...
Nagle się okazuje co innego – że w ocenie kadry narodowej odbijamy się od ściany do ściany. Dziesięć dni temu wydawało się nam, że nie mamy drużyny, że nie mamy trenera, że wszystko jest złe, a teraz idziemy w drugą stronę. Spokojnie, musimy mieć większą cierpliwość. Ciekawe, że już we wrześniu, wyłączając pierwsze dwadzieścia minut, Polska zagrała bardzo dobrze w Bośni, ale wtedy słyszałem komentarze: a co to za wygrana, co to za rywal? Tylko że w tym samym czasie ani Holendrzy, ani Włosi nie umieli pokonać Bośniaków. A my zrobiliśmy na nich sześć punktów. Mamy genialnych młodych chłopaków, którzy są w stanie grać nawet w podstawowym składzie, ale pamiętajmy, że po drodze może się wydarzyć wiele rzeczy, musimy brać na to poprawkę. Trener Jerzy Brzęczek rzuca młodych na głęboką wodę i bardzo dobrze. Między innymi tego od niego oczekiwałem. Zresztą ze wszystkich postawionych przeze mnie zadań selekcjoner się wywiązuje. Widać wiele pozytywów – koncentrację, solidarność, chęć walki. Nie pamiętam Roberta Lewandowskiego tak mocno nakręconego na grę. Był wszędzie, prawa strona, lewa. Ten zespół zaczyna fajnie funkcjonować i to mnie najbardziej cieszy.
Poszukajmy dziury w całym – z Finlandią graliśmy praktycznie z rezerwami, z Włochami mieliśmy dużo szczęścia, bo rywal był nieskuteczny, z Bośnią mecz ułożył się dla nas idealnie, bo już na początku czerwoną kartkę dostał stoper gości.
I trochę racji w tym jest. Bierzmy wszystkie okoliczności pod uwagę, również to, że w listopadzie ta drużyna może zagrać inaczej, bo na przykład wypadnie z niej kilku piłkarzy. Bardzo ciekawie wygląda walka o skład, bo w tej chwili pewniaków w jedenastce jest tylko dwóch – Kamil Glik i Robert Lewandowski.
Brakowało panu Piotra Zielińskiego w ostatnich meczach?
Bardzo. Jeżeli w spotkaniu z Włochami w środku pola mielibyśmy Zielińskiego, nasze możliwości wyprowadzania ataku, zarządzania piłką byłyby jeszcze na wyższym poziomie. W tej strefie boiska trzeba posiadać zawodnika, który umie grać w piłkę. Im więcej jest takich ludzi, tym większe są szanse na zwycięstwo. A Piotrek umie grać znakomicie. Na tej samej zasadzie brakowało mi też Krystiana Bielika. Gdy wszyscy spotkają się na kadrze, będzie bardo fajna rywalizacja. I o to chodzi.
Po tym zgrupowaniu najczęściej krytykowany jest Grzegorz Krychowiak.
W dobrej drużynie tak już jest, że kiedy ktoś ma słabszy moment, wchodzi za niego ktoś inny. Taki słabszy moment Grzegorz być może teraz ma i traktuję to jako sprawę zupełnie normalną. Jestem pewien, że szybko się odnajdzie i znowu będzie bardzo potrzebny.
Martwi się pan o Arkadiusza Milika?
Tak, niepokoi mnie jego sytuacja w Napoli. Milik powinien grać, bo jest zdrowy i widzę, że w niezłej formie. Trudno pogodzić się z faktem, że świetny piłkarz, któremu nic nie dolega, nie może wyjść na boisko, bo decydują o tym względy finansowe. Przecież to jest tylko kwestia kasy. I taki stan zawieszenia ma trwać aż trzy miesiące. W takich sprawach trzeba znaleźć jakiś kompromis. Ktoś za to jest odpowiedzialny i moim zdaniem tym kimś nie jest Milik. Nie chcę w to wchodzić, nie znam szczegółów. Mogę wyrazić tylko rozczarowanie.
Pozostawienie Czesławem Michniewicza w kadrze U-21 w sytuacji, gdy dostał angaż w Legii, nie było jednak najlepszym rozwiązaniem?
Było najlepszym w zaistniałej sytuacji. Fakty są takie, że w niedzielę w południe zadzwonił do mnie Dariusz Mioduski i mówi, że chciałby zatrudnić Czesława Michniewicza w Legii. Dodał, że telefonował do niego pięć minut wcześniej i że trener wstępnie się zgodził pod warunkiem, że zgodzi się również prezes PZPN. Jak ja mogłem zabronić Czesławowi rozmawiania z Legią, jeśli prawdopodobnie on tam zarobi pięć razu więcej niż w PZPN, a sportowo potraktował to jako życiową szansę? Skoro jednak powołał już kadrę na mecze z Serbią (0:1 – przyp. red.) i Bułgarią (1:1), powiedziałem mu, że powinien w tych spotkaniach młodzieżówkę poprowadzić. Legia zaakceptowała ten układ, Czesław zapewnił, że będzie mógł też prowadzić kadrę w listopadzie. Od razu zastrzegłem, że co do listopada, to jeszcze pomyślimy, bo nie jest łatwe takie łączenie. Oczywiście właściciel Legii nie zrobił tego złośliwie, ale zatrudniając w tym momencie Michniewicza, sprawił, że ucierpiała na tym młodzieżówka. Mówiąc inaczej – ta cała akcja z Michniewiczem raczej nie pomogła reprezentacji U-21.
Generalnie jako PZPN staramy się wszystkim pomagać. Skoro Legia walcząca o awans do fazy grupowej Ligi Europy poprosiła mnie o pomoc, dostała ją i skoro Michniewicz podjął rozmowy z Legią, oznaczało to, że chciał do niej iść. Zatrudniam trenera Jacka Magierę, do którego często dzwonią kluby, zdziwiłby się pan, jak często, a on każdemu odpowiada tak samo: przez najbliższy rok–dwa realizuję projekt w PZPN, więc jeśli chcecie ze mną rozmawiać, zadzwońcie za rok–dwa. Moje prywatne zdanie, którego nie ukrywałem, było takie, że zwalnianie Aleksandara Vukovicia w tamtym momencie mogło być błędem. Legia uważała jednak inaczej i ma do tego prawo. Inna sprawa, że chyba tylko Boniek w Polsce mógł zrobić z Michniewicza selekcjonera młodzieżówki, bo inni by się bali z różnych powodów. I dzięki świetnej pracy z kadrą U-21 Michniewicz wrócił jako wartościowe nazwisko na rynek trenerski. Poczuł, że w ciągu paru tygodni może zostać królem polowania. Nie udało mu się, ale walczy dalej. Cześkowi życzę wszystkiego najlepszego. Jeżeli kiedyś będzie chciał wrócić do PZPN, to drzwi są otwarte, bo mamy bardzo dobre relacje. W listopadzie godnie go pożegnamy, zasłużył na to bardzo dobrą trzyletnią współpracą.
Granie bez kibiców jest ciosem dla każdego. Nie ma jednak co bezradnie rozpaczać. Kibic jak się przyzwyczai, że mecz może obejrzeć w domu, potrafi to zaakceptować.