CZAS, BY TO INNI ZACZĘLI GŁUPIO PRZEGRYWAĆ

Po prostu wspaniale patrzyło się na 19-letnią Igę Świątek w finale Rolanda Garrosa. Odważna, zadziorna, pewna siebie, na korcie śmiało podejmująca trudne rozwiązania. Walcząca bez kompleksów i nieprzytłoczona stawką meczu z Sofią Kenin. Skoncentrowana i zmobilizowana, choć przecież w paryskim turnieju i tak osiągnęła więcej niż ktokolwiek miał prawo od niej wymagać. Chciała zwyciężyć i odniosła triumf w wielkim stylu.

Nie wiem, czy to tylko moja przypadłość, ale po latach oglądania zawodów z udziałem polskich sportowców nieraz mam z tyłu głowy niepokojącą myśl, że to nie przeciwnik, ale nasz zawodnik, zawodniczka lub zespół – znajdując się w trudnej sytuacji – wykaże się jakąś niefrasobliwością, zawiedzie, nie udźwignie presji. Po części jest to efekt wychowania się na walkach Andrzeja Gołoty, który w najważniejszych pojedynkach w tylko sobie wiadomy sposób (albo i nie) potrafił „wyrwać porażkę ze szczęk zwycięstwa”, jak mawiają Amerykanie. Ale też piętno na mojej psychice odcisnęły igrzyska olimpijskie w Atenach, które śledziłem od rana do wieczora (co było aż niezdrowe), każdego dnia kończąc oglądanie telewizji z bólem głowy. Z jednej strony złote medale Otylii Jędrzejczak, Roberta Korzeniowskiego oraz wioślarskiej dwójki Roberta Sycza i Tomasza Kucharskiego (a łącznie 10 krążków naszej kadry), z drugiej dramaty Biało-czerwonych i niepowodzenia, z którymi nawet dziś trudno się pogodzić. Najbardziej szkoda mi było Roberta Krawczyka. Szedł jak burza przez turniej judoków, by parę sekund przed końcem półfinałowej potyczki z Romanem Gontiukiem, którą wygrywał, dać się Ukraińcowi rzucić na plecy. Mogło być złoto lub srebro, ostatecznie nie było nawet brązu.

„Wszyscy wiedzieli, tylko nie my” – mówił o nieporozumieniu z sekundantami w ćwierćfinałowym starciu z Fuadem Asłanowem nasz pięściarz Andrzej Rżany. Przed trzecią rundą powiedziano mu, że ma przewagę sześciu trafień nad Azerem, co przy jego stylu boksowania praktycznie gwarantowało awans do strefy medalowej. Zaszła pomyłka. Polak skoncentrował się na obronie, nie zadawał wielu ciosów. Przegrał 23:24. Punktowanie teoretycznie było tajne, ale w Atenach „wszyscy wiedzieli”. Wszyscy poza nami.

O 15 gramów zbyt lekki kajak Anety Pastuszki (potem piękna walka w dwójce i srebro z Beatą Sokołowską-kuleszą), wioślarska czwórka podwójna Bronikowski-kruszkowski-kolbowicz-korol przegrywająca brązowy medal z Ukraińcami o siedem setnych sekundy, a nade wszystko wściekły koń na parkourze, który trafił się naszemu pięcioboiście nowoczesnemu Marcinowi Horbaczowi, po trzech konkurencjach zmierzającemu na olimpijskie podium. No i siatkarze. W pierwszym meczu rozbili w pył Serbów, by potem grać w kratkę i już w ćwierćfinale trafić na późniejszych triumfatorów – Brazylijczyków.

Awięc jeśli nie głowa, jeśli nie spryt przeciwnika, to brak zaradności współpracowników, popsuta atmosfera w zespole albo po prostu pech. Pech, który przydarzył się oczywiście nam, nie rywalom. „Gdyby nie słupek, gdyby nie poprzeczka, gdyby się nie przewrócił, byłaby rzecz wielka” – słowa Kazika Staszewskiego z powstałego dziewięć lat temu utworu „Plamy na słońcu” bardzo dobrze z tamtym stanem rzeczy korespondują, choć odnosiły się chyba do innego wydarzenia, mianowicie zapomnianego dziś trochę spotkania piłkarskiego z Niemcami w Gdańsku w 2011 roku. Po wykorzystanym rzucie karnym przez Jakuba Błaszczykowskiego w doliczonym czasie gry prowadziliśmy 2:1 i komentator Dariusz Szpakowski ogłosił, że jesteśmy blisko sukcesu, na który czekaliśmy długie lata. Był to tylko mecz towarzyski, ale pokonanie zachodnich sąsiadów to zawsze duża sprawa. Jeden z naszych obrońców zdążył się jednak jeszcze poślizgnąć, zawodnik rywala dograć w pole karne, a Cacau wyrównać. Skoro Niemcy, to wspomnę jeszcze o mundialowym meczu z 2006 roku, w którym przez 90 minut broniliśmy się jak lwy, Artur Boruc wyczyniał cuda w bramce, ale i tak w decydującym momencie nie upilnowaliśmy Odonkora, który dograł do Neuville’a i ten wpakował piłkę do siatki chwilę przed końcowym gwizdkiem. Cisnąłem szalikiem o podłogę. Chyba że było to dwa lata później, gdy sędzia Howard Webb podyktował przeciwko nam karnego w meczu z Austrią na EURO. Oczywiście w ostatniej minucie. „To my, ekipa stadionowa. Niech Barcelona schowa się. Bo u nas dach się nie otwiera. Piłkarze nasi grają źle” – jeszcze raz zacytuję Staszewskiego, już z innej piosenki.

Przez lata było jeszcze sporo innych, mniejszych lub większych wpadek naszych sportowców bądź ich ekip. Albo też połowicznych sukcesów na zasadzie: „można było powalczyć o zwycięstwo, ale nie wystarczyło już motywacji, w końcu przed turniejem medal wzięlibyśmy w ciemno”. Naturalnie mieliśmy też mnóstwo powodów do radości dzięki naszym mistrzom i mistrzyniom w wielu dyscyplinach, wystarczy zapoznać się z listą laureatów każdego Plebiscytu „Przeglądu Sportowego”. Bywa jednak, że ten niepokój, ta niepewność o psychikę polskiego sportowca w momencie ostatecznej próby towarzyszy mi także dzisiaj. Ostatnia piłka, ostatni strzał, ostatnia przeszkoda, ostatnia runda, ostatnie sekundy...

Tym większe słowa uznania dla Igi Świątek, której gra w finale French Open była doskonałą odtrutką na wszystkie kibicowskie zranienia. Niech nie opuszcza jej mentalność zwyciężczyni, niech zawsze towarzyszą jej profesjonaliści. Cieszy mnie, że coraz częściej w wypowiedziach polskich sportowców słychać pewność siebie, wiarę w efektywność treningu, dążenie do maksymalnych celów. Coś się zmieniło. I oby ta mentalność już w nas pozostała.