NA KOGO WYPADNIE, TEGO BĘCNA
To już powoli zaczyna przypominać rosyjską ruletkę. Z napięciem czekasz na wynik testu na COVID–19 i zastanawiasz się, czy tym razem będziesz musiał zagrać bez kilku ważnych piłkarzy, czy „tylko” odwołają twój mecz. Bo ten drugi wariant może być lepszy, jeśli zakażeni będą gotowi do występu w powtórzonym spotkaniu.
Kluby ciągle kryją przed światem informacje o konkretnych zakażonych, choć w czasach, kiedy wszyscy dyskutują o dodatnim wyniku testów Cristiano Ronaldo, wygląda to na jeszcze jeden niespecjalnie przemyślany polski sposób na walkę ze skutkami pandemii. W tym kontekście zdroworozsądkowa była reakcja dyrektora sportowego Piasta Gliwice Bogdana Wilka, który swego czasu stanął przed kamerą i bez owijania w bawełnę oznajmił, że trener Waldemar Fornalik zachorował na COVID i przez jakiś czas musi przebywać w izolacji. A potem szkoleniowiec o przebytej chorobie potrafił opowiedzieć. O kolejnych konkretnych osobach zakażonych w Piaście głośno mówić już nie można, choć jeśli w sobotę przy okazji wyjazdowego meczu z Cracovią, wnikliwy kibic przeanalizuje listę obecności w kadrze meczowej i w sztabie szkoleniowym, będzie wiedział, kogo brakuje i nabierze uzasadnionych podejrzeń, z jakiego powodu.
A przecież także PZPN nie robił tajemnicy z faktu, że koronawirus zaatakował selekcjonera Jerzego Brzęczka i że w związku z tą samą przypadłością odseparowany w hotelowym pokoju musi być Maciej Rybus. Na ostatnie mecze kadry w ogóle nie przyjechał Piotr Zieliński, a prezes Zbigniew Boniek bez żadnej krępacji wypowiadał się na temat samopoczucia pacjenta z Neapolu. Tymczasem przyjęty protokół postępowania w sytuacji zagrożenia koronawirusem zabrania ujawniania nazwisk osób z pozytywnym wynikiem testów. W ten sposób do chaosu dorzucany jest jeszcze jeden element – dodatkowo gmatwający sprawę i będący wdzięcznym polem do medialnych i kibicowskich
spekulacji. Często można łatwo ustalić, kto jest zakażony – wystarczy sprawdzić, który ważny piłkarz nie gra i zarazem nie ma żadnej kontuzji – ale oficjalnie klub nie może tego potwierdzić, wszyscy używają słownych wytrychów, puszczają oko jak w starej reklamie piwa bezalkoholowego.
Nie jest to oczywiście największy problem, nie jest nawet średnio ważny, ale dobrze obrazuje charakterystyczną tendencję – zamiast upraszczania procedur, następuje nieuzasadnione komplikowanie. Powoływanie się w przypadku osób publicznych na prawo do tajemnicy choroby jest kuriozalne, bo nigdy nikt się nie wzbraniał z informowaniem, że konkretny piłkarz Iksiński ma grypę, anginę, albo i zapalenie ścięgna Achillesa. W naszym ligowym środowisku COVID zabiera ofiarom nazwiska. Nie wolno o nich mówić. A jeśli ktoś jednak mówi – robi to na własną odpowiedzialność i musi się liczyć z konsekwencjami. Efekt jest taki, że kluby ograniczają się do podawania bezdusznych liczb – zachorowało tylu i tylu ludzi i będą izolowani od reszty drużyny. Nawet już nie zawsze pojawia się adnotacja, jak się czuje taka zakażona osoba. Badania wymazowe są jak oczekiwanie na wyrok, na który nie ma się żadnego wpływu. Oczywiście rygorystyczne przestrzeganie zasad sanitarnych ogranicza ryzyko zakażenia, no ale piłkarze nie żyją przecież na co dzień w koszarach i kto wie, co niechcący przywlekają na wspólne zajęcia. Co oznacza, że w dowolnej chwili sytuacja epidemiczna w każdym klubie ekstraklasy może się wymknąć spod kontroli.
Czeka nas nerwowe granie i liczenie przekładanych meczów. Kluby chcą walczyć z koronawirusem, lecz ostatnio zostały zepchnięte do głębokiej defensywy, co najwyżej próbują zakładać niski pressing. Jesteśmy coraz bliżej sytuacji, kiedy największym sukcesem będzie doczołganie się z ligowymi rozgrywkami do zimowej przerwy. I musi się wydarzyć jeszcze wiele dobrego, aby taki sukces odtrąbić.