Kraków najlepszą opcją
Rok temu Michal Frydrych powstrzymał Leo Messiego, teraz chce pomóc w odbudowie Wisły.
To był jeden z najciekawszych transferów ostatniego okna w polskiej ekstraklasie – przejście Michala Frydrycha ze Slavii Praga do Wisły Kraków. Dlaczego 30-letni zawodnik zdecydował się zamienić największy i najbogatszy czeski klub na Białą Gwiazdę, dla której europejskie puchary obecnie są tylko wspomnieniem? – W Slavii spędziłem już pięć lat. Wygrałem z nią wszystko, co było możliwe w Czechach. Trzy razy mistrzostwo kraju, dwukrotnie sięgnęliśmy po puchar, występowaliśmy w Lidze Europy i Champions League. Jednak decydowało przede wszystkim to, że nie grałem tyle, ile bym chciał. Coraz rzadziej dostawałem szansę, a rola rezerwowego lub zawodnika, który tylko dba o atmosferę w szatni, mi nie odpowiadała – tłumaczy Frydrych.
Wejście Chińczyków
30-letni stoper lub prawy obrońca do Wisły mógł trafić już w 2015 roku. Biała Gwiazda mocno się wówczas starała o gracza Banika Ostrawa, ale Czesi żądali za niego dużo pieniędzy. Zamiast pod Wawelem Frydrych wylądował w Pradze.
– To jeszcze nie była Slavia, jaką znamy dzisiaj. Ja w Pradze podpisałem kontrakt we wrześniu 2015 roku, mniej więcej w tym samym czasie, w którym klub przejęli nowi chińscy właściciele razem z czeskim biznesmenem Jiřim Šimane, który wcześniej uchronił Slavię przed bankructwem – tłumaczy Frydrych. Dzięki temu z bliska widział, jak rośnie zespół z praskiej dzielnicy Vršovice. Wkrótce były transfery, trochę już podstarzałych, ale ciągle gwiazd – Portugalczyka Danny’ego, Turka Halila Altintopa, Ukraińca Rusłana Rotana, a chwilę wcześniej, w 2017 roku, pierwsze po ośmiu latach mistrzostwo Czech. – To był bardzo dobry sezon mój i całej drużyny. W rundzie wiosennej strzeliłem gola w prestiżowym wyjazdowym meczu z Viktorią Pilzno i kończącym rozgrywki spotkaniu ze Zbrojovką Brno na praskim Strahovie. To były najpiękniejsze chwile w Slavii. Wtedy tytułu nikt od nas nie oczekiwał, dlatego tamte trofeum uważam za najcenniejsze. Kolejne mistrzostwo zdobywaliśmy poniekąd zgodnie z planem – twierdzi Frydrych.
Ale dzięki tytułowi z sezonu 2018/19 mógł zagrać w Lidze Mistrzów. Pierwsze trzy mecze Slavii – z Interem Mediolan (1:1), Borussią Dortmund (0:2) i Barceloną (1:2) – oglądał z ławki rezerwowych. Przed rewanżem na Camp Nou dostał szansę ze względu na kontuzję jednego z kolegów. – Jako zespół zagraliśmy wtedy perfekcyjnie, nie było słabego ogniwa – Frydrych przypomina spotkanie, w którym Slavia na długie minuty zamykała Barcelonę w jej własnym polu karnym (skończyło się na 0:0). – Nie popełniliśmy żadnego błędu, który mógłby wykorzystać rywal. Gra przeciwko Messiemu była wyzwaniem. Dla obrońcy to nic przyjemnego. Dopiero z bliska można naprawdę docenić sposób, w jaki kontroluje piłkę, jak się porusza, jak jest szybki. Żeby go powstrzymać kluczem jest koncentracja. Tej nam nie zabrakło. Potrzebna jest też wiara we własne umiejętności. W szatni trener Jindřich Trpišovsky powtarzał nam, żebyśmy się nie bali. Przypominał, że w sezonie rozegraliśmy wiele bardzo dobrych meczów i jeśli zaprezentujemy się podobnie, mamy szansę – dodaje.
Kibice, ale nie ultras
W Champions League Frydrych wystąpił w jeszcze jednym spotkaniu, z Interem (1:3). Jego pozycja w zespole już powoli słabła. Było jeszcze mistrzostwo w pandemicznym sezonie i latem stało się jasne, że zmieni klub.
– Umowę miałem jeszcze na rok, ale nie dostałem oferty jej przedłużenia. Pojawiały się pewne zapytania z Turcji, jednak bez konkretów. Zainteresowanie Wisły było za to wyraźne. Jej przedstawiciele często do mnie dzwonili, czułem, że im na mnie zależy. Po konsultacji z rodziną, a mam żonę i dwie córki, uznałem, że Kraków będzie najlepszym wyjściem. Podobał mi się też plan, który mi przedstawiono. W tym sezonie zespół ma zająć miejsce w pierwszej ósemce, potem postarać się walczyć o udział w pucharach. Generalnie Wisła znów ma odnosić sukcesy. Ale przywracanie świetności nie nastąpi od razu, to proces, który potrwa i jest robiony z głową – opowiada Frydrych. Polski futbol nie jest dla niego skrzynią pełną tajemnic. Przyznaje, że od czasu do czasu sprawdzał wyniki w ekstraklasie, jak radzą sobie grający u nas Czesi. Wcześniej, jako piłkarz Banika Ostrawa, regularnie rozgrywał sparingi z naszymi zespołami. – W Baniku byłem od 14. roku życia. Trenowałem, podczas meczów podawałem piłki, kibicowałem. Ten klub cały czas mam w sercu. Nie byłem jednak ultrasem, choć znam osoby z „kotła”. Wiem, że sympatyzują z kibicami GKS Katowice – mówi wiślacki stoper.
Reżim w Slavii
W ekstraklasie rozegrał dotąd jedno spotkanie (0:0 z Górnikiem Zabrze), dlatego mówi, że jeszcze jest za wcześnie, by porównywać ligę polską z czeską. – Może po 10 meczach będę mądrzejszy. Już wcześniej widziałem, że tutaj futbol jest bardziej siłowy,
dużo goli strzelanych jest po stałych fragmentach gry. Ale nie brakuje zawodników kreatywnych, na przykład z Hiszpanii. Wy też takich macie, co widać na przykładzie reprezentacji – zauważa Frydrych. Drugi mecz w ekstraklasie mógłby już mieć za sobą, ale spotkanie z Lechią Gdańsk zostało przełożone ze względu na przypadki zakażenia w Wiśle. Czech jeszcze w Slavii dobrze poznał, jak wielki wpływ na funkcjonowanie zespołu może mieć pandemia.
– W Pradze przed każdym meczem byliśmy testowani. Mnie badano z dziesięć razy. Ale i tak były przypadki koronawirusa w drużynie, więc klub zlecał jeszcze dodatkowe testy. Mieliśmy unikać tłumów, nie odwiedzać centrów handlowych, zakupy robić on-line. Dotyczyło to też naszych żon i partnerek. To było tylko zalecenie, ale wszyscy tego przestrzegaliśmy. Już przed decydującymi meczami o awans do Ligi Mistrzów z FC Midtjylland (Czesi u siebie zremisowali 0:0 i na wyjeździe przegrali 1:4) cały zespół został odizolowany od świata w hotelu. Teraz nie mamy wyjścia i musimy przywyknąć do nowej rzeczywistości. Pilnować się, a do meczów przygotowywać normalnie, zamiast zastanawiać się, czy zostanie przełożony, czy rozegrany zgodnie z planem – kończy Frydrych.