JAK UWOLNIONO ORKĘ
Niedoszły pływak, w wolnym czasie projektuje strony internetowe, Piotr Orczyk jest jednym z liderów Aluronu CMC Warty Zawiercie.
Podejście pierwsze nastąpiło w 2014 roku. Klub z Zawiercia, nazywający się wówczas Aluron Warta, grał jeszcze w I lidze. Piotr Orczyk był zawodnikiem występującego w Pluslidze Effectora Kielce, ale sezonu 2013/14 nie wspomina najlepiej, bo ciągle doznawał kontuzji. – Byłem sfrustrowany – mówi. Leczono go zachowawczo, a kiedy wydawało się, że kłopoty z kolanami ma już za sobą i był bliski wywalczenia miejsca w składzie, problem powracał. Przed meczem z Radomiem, w którym miał w końcu zagrać, wdała się jeszcze choroba. Jakieś fatum. Wiedział, że po sezonie zmieni otoczenie. Działacze z Zawiercia widzieli go u siebie, ale Orczyk nie chciał grać w I lidze. Agent, Jakub Michalak, znalazł mu klub w Belgii, VC Euphony Asse-lennik. Lennik? Interesował się siatkówką, ale z tego kraju kojarzył tylko dwie drużyny – Maaseik i Roeselare. Zastanawiał się kilka dni. W końcu postanowił zaryzykować i wyjechał. Nie będzie żałował tego kroku.
Koszulki Antigi i Winiarskiego
Podejście drugie – 2018 rok. Orczyk w Belgii wyrobił sobie nazwisko. Jest czołowym zawodnikiem Roeselare, najlepszej drużyny w kraju. Część tamtejszych dziennikarzy dziwi się, dlaczego nie dostaje szans w polskiej kadrze. Zawodnik myśli o powrocie do kraju. Działacze z Zawiercia, wówczas już drużyny Plusligi, znów składają ofertę, ale mają pecha, bo z siatkarzem kontaktują się też przedstawiciele PGE Skry Bełchatów. O grze w tym klubie Orczyk marzył od dziecka. Pochodzi z Łodzi, więc ojciec – były siatkarz – często zabierał go na mecze tego klubu. – Tata kupował mi koszulki Skry. Szczególnie pamiętam dwie: jedną Stephane’a Antigi, a drugą Michała Winiarskiego. Zakładałem je często w domu i odbijałem piłkę – wspomina Orczyk. Nie mógł wtedy odmówić Skrze, jednak w zespole z Bełchatowa, w którym spędził dwa sezony, nie grał za wiele. Gdy pytamy go, czy z perspektywy czasu to był dobry krok, długo zastanawia się nad odpowiedzią. – Nie spodziewałem się, że wywalczę sobie pewne miejsce w szóstce, wiedziałem, jakich mam konkurentów, ale sądziłem, że pogram więcej. Rzeczywistość była inna, mnóstwo czasu spędziłem na ławce – tłumaczy.
Podejście numer trzy nastąpiło w tym roku. – Oferta z Zawiercia pojawiła się dosyć wcześnie, jako pierwsza. Była atrakcyjna, czułem, że prezes tego klubu, Kryspin Baran, ciągle we mnie wierzy. Tym razem nie mogłem odmówić – tłumaczy Orczyk. Gdy ogłoszono pozyskanie go, wiele osób sądziło, że w klubie z Zawiercia, który latem dokonał wielu zmian w składzie i wydaje się mocniejszy, będzie rezerwowym, tymczasem Orczyk, obok atakującego Mateusza Malinowskiego i argentyńskiego rozgrywającego Maximiliano Cavanny, jest najlepszym zawodnikiem wicelidera Plusligi. – Mamy swoje marzenia, ale niech one pozostaną tajemnicą. Mogę tylko powiedzieć, że jeśli awansujemy do play-off, będzie to dopiero pierwszy krok do spełnienia tych marzeń – mówi przyjmujący. Prezesa Barana nie dziwi świetna dyspozycja Orczyka. – Jeżeli trzy razy próbujesz kogoś pozyskać, to nie ma w tym przypadku. Nie kierowaliśmy się żadną sympatią, ale przekonaniem, że on ma bardzo duże możliwości. Nasze letnie transfery staraliśmy się ogłaszać w atrakcyjny sposób i pozyskanie Piotrka promowaliśmy hasłem „Uwolnić orkę”, nawiązującym do znanego filmu. W Skrze mu nie wyszło, nie rozwijał się tam, a u nas błyszczy. Myślę, że orka została uwolniona – przekonuje prezes.
Mistrz Polski w dwuboju
Orka to ssak z rodziny delfinowatych, który świetnie czuje się w wodzie. Podobnie było z młodym Piotrkiem, który w szkole podstawowej z powodzeniem trenował pływanie. Był żabkarzem, pływał też stylem zmiennym. Zostawał mistrzem województwa, a w mistrzostwach Polski młodzików dwa razy zajmował piąte miejsce. Ale jeszcze lepiej szło mu w dwuboju nowoczesnym. – To połączenie pływania z bieganiem. Najpierw pokonuje się 50 metrów stylem dowolnym, a później biegnie 600 metrów. Wyniki są przeliczane na punkty, na podstawie których powstaje klasyfikacja. W dwuboju udało mi się zostać mistrzem Polski w mojej kategorii wiekowej – opowiada. Pływanie go jednak nużyło i po sześciu latach, gdy szedł do gimnazjum, porzucił je na rzecz siatkówki. Wygrały rodzinne tradycje. Występował w Wifamie Łódź i dość szybko przekonał się, że w nowej dyscyplinie może sporo osiągnąć. W 2008 roku zajęli drugie miejsce w mistrzostwach Polski młodzików, a Orczyka wybrano najlepszym atakującym. Przyszło powołanie do kadry minikadetów, w której wywalczył miejsce w pierwszej szóstce. Z Czarnymi Radom dwa razy z rzędu (2010 i 2011 rok) sięgał po mistrzostwo Polski juniorów. -– Na tym drugim turnieju nie było z nami naszego kolegi, Jakuba Pastuszki, bo ciężko zachorował. Miał białaczkę. Pamiętam, że byliśmy bardzo zmotywowani, by wygrać. Udało się, a po ostatniej piłce zadedykowaliśmy mu zwycięstwo – wspomina Orczyk.
„Możesz się nie przebierać”
Jego początki w seniorskiej siatkówce były jednak trudne. W 2012 roku, mając 19 lat, zdecydował się przenieść do Energetyka Jaworzno. Myślał, że tam, w I lidze, będzie otrzymywał od trenera Sławomira Gerymskiego dużo szans na grę. Latem występował w mistrzostwach Europy juniorów, więc w nowej drużynie pojawił się dopiero dwa tygodnie przed ligą. Wszedł do szatni przed zajęciami w siłowni, a tam niespodzianka. – W sumie to możesz się nie przebierać. Są problemy finansowe, nie mamy gdzie grać. Klub mogą w każdej chwili zamknąć – słyszy od starszych kolegów. Orczyk na początku rozgląda się za innymi drużynami, jak wszyscy, ale później postanawia zostać w Jaworznie. Jest jak jest, kiepsko, ale klub przystąpił do rozgrywek, a on ma szansę zebrać doświadczenie. Dopiero w grudniu, gdy po raz drugi kontrakt zaproponowali mu działacze Effectora, zdecydował się na przenosiny do Kielc. Z deszczu pod rynnę? To byłoby przesadne stwierdzenie, ale faktem jest, że w klubie z województwa świętokrzyskiego też się nie przelewało. Zdarzały się problemy ze skompletowaniem składu, a zawodnicy zarabiali niewiele – Mateusz Bieniek, który dołączył do drużyny w 2013 roku, pół roku po Orczyku, dostał około 3000 złotych miesięcznie. – Każdy dawał z siebie wszystko, żeby się pokazać i dostać do lepszej drużyny. Mateuszowi wyszło to rewelacyjnie. Ze mną było nieco inaczej. Pamiętam, że podczas
pierwszych meczów w Pluslidze strasznie się stresowałem – wspomina przyjmujący. – Największym problemem Piotrka było zdrowie. Kiedy już grał, prezentował się bardzo dobrze na zagrywce i w ataku, miał natomiast pewne problemy z przyjęciem – mówi Dariusz Daszkiewicz, wówczas trener Effectora.
Ból, który wracał
Belgijscy dziennikarze, zajmujący się siatkówką, najwięcej pisali o Orczyku w sezonie 2016/17, kiedy Knack Roeselare było jedną z rewelacji Ligi Mistrzów. Belgijski zespół znalazł się w grupie z włoską Perugią, rosyjskim Biełogorjem Biełgorod i tureckim Halkbankiem Ankara. Wydawało się, że jedno zwycięstwo będzie wielkim sukcesem, tymczasem Knack wygrał trzy mecze i awansował do kolejnej fazy. Orczyk grał znakomicie – w fazie grupowej atakował ze skutecznością powyżej 50 procent. – Halkbank miał w składzie legendarnego Ivana Miljkovicia, Felipe Fontelesa czy Dicka Kooya, a my dwa razy ich ograliśmy. Z Biełgorodem przegraliśmy u siebie 2:3 po dramatycznym meczu, a ja zdobyłem ponad 20 punktów. Tamto spotkanie pozwoliło nam uwierzyć, że możemy walczyć z każdym. No może poza Zenitem Kazań z Wilfredo Leonem w składzie, na który trafiliśmy w kolejnej fazie. Zderzyliśmy się z piekielną siłą na zagrywce. Do tego ja w pierwszym spotkaniu grałem jako atakujący. W drugim nie mogłem wystąpić, bo miałem problemy z mięśniami brzucha i na przyjęciu zagrał środkowy – opowiada Orczyk. Zenit wygrał wtedy z jego drużyną dwa razy po 3:0, a w kolejnych czterech spotkaniach w drodze po triumf w Lidze Mistrzów przegrał tylko seta. Do Roeselare, wówczas najlepszego klubu w Belgii, przeszedł po roku występów w Lenniku, który poprowadził do niespodziewanego wicemistrzostwa kraju i triumfu w Pucharze Belgii. W rywalizacji o złoto w lidze górą był Knack, który zwyciężył 3:1 w serii do trzech zwycięstw, ale w spotkaniu wygranym przez Lennik Orczyk zdobył 27 punktów i był nie do zatrzymania w ataku – miał prawie 80% skuteczności. Działacze z Roeselare byli zdeterminowani, by pozyskać Polaka i udało im się. Drugi sezon, ten ze świetnymi występami w Lidze Mistrzów, był najlepszy dla Orczyka, a w trzecim wrócił odwieczny problem – kontuzja kolana. – Najgorsze było to, że gdy już przechodził ból, grałem jeden mecz, drugi, a w trzecim wszystko wracało. I kolejna pauza. Ze trzy, cztery razy to się powtórzyło. Pamiętam, że kończył mi się wtedy kontrakt i martwiłem się o przyszłość. Pojawiały się myśli, że być może nikt mnie nie będzie chciał i nie będę już grał na wysokim poziomie – opisuje Orczyk.
„Makumba” w Spale
Jego złe przeczucia się nie sprawdziły, bo trafił do PGE Skry, a dziś jest liderem klubu z Zawiercia. W wolnym czasie przyjmujący najchętniej siada przed komputerem, ale nie włącza żadnej gry. – Moją pasją jest programowanie. Gdy uruchamiam komputer, czasami wsiąkam na kilka godzin i nagle orientuję się, która jest godzina. Podczas sezonu staram się robić to rzadziej, ale gdy są wakacje, spędzam tak dużo czasu. Stworzyłem już stronę internetową dla rodziny, teraz projektuję żonie. Gdy grałem w Kielcach, studiowałem informatykę na Politechnice Świętokrzyskiej. Po transferze do Belgii musiałem to niestety przerwać. Szukałem możliwości studiów zdalnych, ale nie udało mi się nic znaleźć. Możliwe, że po zakończeniu kariery programowanie będzie moim sposobem na życie – opowiada o swojej pasji przyjmujący Aluronu.
W 2010 roku, gdy Orczyk uczył się i trenował w Spale, siatkarz zaprezentował inne zdolności. Podczas zjazdu absolwentów Szkoły Mistrzostwa Sportowego razem z kolegą Jakubem Wachnikiem wyszli na scenę ubrani w ciemne okulary i kapelusze, z gitarami, i wykonali utwór „Hej, Spała”. – Pomysł, żeby zaśpiewać dla absolwentów, wyszedł od nauczycielki, która podesłała nam napisany przez siebie tekst piosenki. Nie spodobał nam się i stwierdziliśmy, że wymyślimy coś swojego. Usiedliśmy w pokoju z chłopakami i tworzyliśmy kolejne wersy – wspomina Orczyk. Ich występ jest dostępny w serwisie Youtube i ma ponad 70 tysięcy wyświetleń. Piosenkę wykonali na melodię „Makumby”, przeboju zespołu Big Cyc. „Hej, Spała” nawet zaczyna się nieco podobnie: „Pan Marek Hertel (dyrektor spalskiego SMS – przyp. red.) jest królem wioski, przynajmniej takie są tu pogłoski”. – Często pan wraca do tamtego wykonania? – pytamy na koniec Orczyka.
– Dawno go nie oglądałem. Ale chyba nie ma się czego wstydzić. Pamiętam, że utwór zebrał niezłe recenzje – odpowiada przyjmujący, który wreszcie gra w Pluslidze i jest liderem swojego klubu.