MATEUSZ BOREK
Fakty są takie
To jest dobry czas dla Lecha Poznań. Po kilku latach przerwy Kolejorz w końcu zagra w fazie grupowej Ligi Europy. Muszę przyznać, że wśród tych kilku tysięcy meczów, które spędziłem przed mikrofonem, to europejska przygoda Lecha i niezapomniane wieczory z Manchesterem City, Red Bullem Salzburg, Juventusem Turyn czy Sportingiem Braga zajmują ważne miejsce. To były świetne spotkania i czas wiary, że piłkarz ekstraklasy na tle europejskich firm może wiele. To po prostu dobrze się oglądało i komentowało. Teraz liczę, że drużyna Dariusza Żurawia stanie na wysokości zadania i rozegra wielkie mecze przeciw Benfice, Standardowi i Rangersom. Dla tych chłopaków to będzie niesamowita przygoda, a także sowicie opłacone przez UEFA bezcenne doświadczenie. Dla klubu to też fantastyczna informacja, bo przecież w czasie pandemii dochody z dnia meczowego zostały praktycznie skasowane. I właśnie występy w Lidze Europy będą zapewnieniem spokoju finansowego Lecha oraz szeroko otwartym oknem wystawowym na świat dla piłkarzy przeznaczonych na sprzedaż. W
Poznaniu mają reprezentacyjne powody do dumy, bo jednak połowa składu, który pokonał Bośnię i Hercegowinę (Kędziora, Bednarek, Linetty, Jóźwiak, Bereszyński, Lewandowski), ważny czas swojego sportowego życia spędziła w stolicy Wielkopolski. Cieszy też medialna uczciwość wiceprezesa Piotra Rutkowskiego, który wreszcie, jak podczas publicznej spowiedzi, wyznał, że w ostatnich latach Lech się mylił, że obierał złą strategię i politykę transferową, że struktura zespołu była niewłaściwa. Teraz w składzie Kolejorza pierwsze skrzypce odgrywa klubowa akademia. Młodzież Lecha przeżywa swój gwiezdny czas. Komplementują ich wszyscy, a młodzi robią wrażenie swoja grą, bije się o nich Europa. Najpierw do Derby County wyjeżdża Kamil Jóźwiak, a do Augsburga Robert Gumny. Potem Jakub Moder zostaje najdroższym piłkarzem opuszczającym ekstraklasę. Dodajmy,
opuszczającym Wielkopolskę na zasadach Lecha, a nie Brighton. W międzyczasie FSV Mainz stara się i kilka razy podnosi ofertę za Tymoteusza Puchacza, a giganci pytają o Jakuba Kamińskiego. I potem wraca liga i Lech przegrywa na Podlasiu. Lechu, why?! Pytanie kibiców nasuwa się samo. Powodów jest kilka. Po pierwsze Dariusz Żuraw nie miał swoich piłkarzy przez kilka długich dni, więc albo czegoś nie wypracowano, albo zawodnicy o czymś zapomnieli. Po drugie kilku graczy jest ewidentnie zmęczonych i nowe dla nich obciążenia, zarówno fizyczne, jak i mentalne, w tym momencie są trochę ponad ich siły. Reprezentanci młodzieżówki Jakub Kamiński i Tymoteusz Puchacz są tego naczelnym przykładem. Po kilku meczach ligowych i pucharowych widać było gołym okiem w dwóch ostatnich spotkaniach kadry Czesława Michniewicza, jak ambitnie walczą zarówno z Serbią i Bułgarią, jak i własnymi organizmami. Po trzecie Bogdan Zając trochę czasu spędził z Adamem Nawałką przy Bułgarskiej i dużo wie o ekipie z Poznania. Po czwarte trener Jagiellonii po prostu dobrze i sumiennie wykonuje swoją pracę i w tym sezonie zdjął już skalpy z całego podium poprzednich rozgrywek. Wygrał przy Łazienkowskiej z Legią Aleksandara Vukovicia, zdobył Gliwice Waldemara Fornalika, teraz znalazł sposób na naszego pucharowicza. I jeszcze jeden ważny aspekt. Gwiazdy Lecha muszą się dzisiaj nauczyć w ten sam sposób podchodzić do świątecznych wieczorów w Lidze Europy, jak i weekendowej codzienności ligowej. Niech najlepszy polski piłkarz i były idol stadionu przy Bułgarskiej Robert Lewandowski będzie i w tym elemencie drogowskazem dla Modera, Puchacza, Kamińskiego, Czerwińskiego i innych. Pan Robert zanim w poniedziałek pomyśli o ograniu w środowy wieczór w Monachium w Lidze Mistrzów gwiazd Simeone, „rozstrzelał” w sobotę bezlitośnie Arminię w Bielefeldzie. Tak to musi działać. Nie ma innej drogi do doskonałości.