Nie przyszedłem się tu lansować. Wierzę w utrzymanie – mówi trener Podbeskidzia.
Jestem przekonany, że możemy utrzymać się w ekstraklasie – mówi trener Podbeskidzia Robert Kasperczyk.
JAKUB RADOMSKI, GRZEGORZ RUDYNEK: Miał pan stabilną posadę w Cracovii, jednak wybrał pracę w zamykającym tabelę Podbeskidziu. Ktoś może zapytać: po co to panu?
Takie pytanie może zadać tylko ktoś, kto nie jest trenerem lub nie czuje tego zawodu. Odpowiedzią niech będzie liczba szkoleniowców chętnych do podjęcia pracy w Podbeskidziu.
Czyli widzi pan możliwość uratowania dla klubu ekstraklasy?
Nie trzeba być dogłębnym analitykiem, który mocno zagłębiał się w strukturę taktyczną, organizacyjną, psychologiczną drużyny w poprzedniej rundzie, by dojść do wniosku, że to jest zespół, na bazie którego – wprowadzając kilka korekt – wiosną można zrobić coś fajnego. I ja w to nie tylko wierzę, ale jestem o tym głęboko przekonany. Każdy dzień pracy z tymi zawodnikami tylko mnie w tym utwierdza.
W rozmowie ze „Sportem” atmosferę w szatni Podbeskidzia określił pan jako nostalgiczną.
Piłkarze Podbeskidzia są profesjonalistami i sami wiedzą, jak to wszystko wyglądało jesienią. Nie potrzebują do tego czytać artykułów lub komentarzy w sieci czy wsłuchiwać się w opinie środowiska. Każdy z nich czuje, że mógł dać więcej. W takiej sytuacji nie można oczekiwać, że już w pierwszych dniach będą z uśmiechem zabierać się do pracy. Do tego nikt nie wiedział, kogo w tej drużynie za chwilę nie będzie. Atmosfera była trochę napięta, zawodnicy czekali na pierwsze decyzje sztabu szkoleniowego, jaki los dla nich przygotował. Dopiero kiedy zaczęło się wyjaśniać, jak będzie wyglądał skład, pojawili się nowi piłkarze, zespół nabierał zaufania do wspólnej pracy.
Teraz jest już lepiej? Porównam dwie sytuacje. Przed rozpoczęciem przygotowań przeprowadzaliśmy badania wydolnościowe i trudno było od zawodników wydobyć jakiekolwiek zdanie. Natomiast w czwartek, kiedy dopiero co za sobą mieliśmy drugi wygrany sparing, po treningu widzieliśmy, jak zawodnicy, dorosłe chłopy, rzucali się śnieżkami,
kryjąc się za samochodami. Czuć, że idzie to w dobrą stronę.
Wygrane sparingi z Opavą 1:0 i Žiliną 2:1 to potwierdzają?
Nie zgodzę się z tezą, że wyniki takich meczów nie są istotne. Oczywiście, one nie są najważniejsze, liczą się inne aspekty, taktyczne, techniczne, mentalne, przygotowania fizycznego. Ale po każdym dobrze rozegranym spotkaniu, widocznej poprawie, lepsza jest atmosfera w szatni. Dobrze, że na zgrupowaniu w Chorwacji w Poreču czekają nas dwa kolejne sparingi (z Olimpiją Lublana i Lewskim Sofia – przyp. red.), które pozwolą nam ocenić, gdzie nam się woda z wiaderka wylewa i wiedzieć, z której strony dolać.
Na razie do pana zespołu dołączyło trzech piłkarzy: Rafał Janicki, Petar Mamić i Jakub
Hora, blisko jest Andrej Kadlec.
O Rafale mogę powiedzieć, że będzie, ale też już jest wzmocnieniem. Petara także oceniam bardzo pozytywnie. Hora miał z nami dopiero pierwsze treningi. Podoba mi się jego uniwersalność, może zagrać na skrzydle, jako cofnięty napastnik, na pozycji numer osiem. Czy od razu wywalczy sobie miejsce w wyjściowym składzie, jeszcze nie wiem. To nie powinien być koniec transferów, jeszcze planujemy pewne korekty. Do tego wciąż, że tak powiem, szukamy w zespole piłkarza przywódcy, także w sensie werbalnym. Wydaje się, że tutaj już się to wyjaśnia.
To znaczy, że jeszcze nie wiadomo, kto będzie kapitanem drużyny?
Ustalimy to w trakcie zgrupowania.
Zaraz po przejęciu zespołu długo rozmawiał pan z Janem Nezmarem, który pełni funkcję doradcy ds. sportowych w Podbeskidziu.
Każda osoba, każdy czynnik, który jest wartością dodaną dla tej drużyny, być może będzie decydujący. Wiem, że Jan był świetnym piłkarzem, odnalazł się w roli dyrektora sportowego w Libercu i Slavii Praga. Poznając go każdego dnia więcej, uważam, że może być dużym wzmocnieniem dla klubu. Nie mówię tego koniunkturalnie, wiele kwestii mamy wspólnych,
W drugim tej zimy sparingu Podbeskidzie wygrało z MŠK Žilina 2:1. Przy piłce pomocnik bielszczan Desley Ubbink. w niektórych się różnimy, ale wola jest i u mnie, i u niego, by rozwijać Podbeskidzie. Nie chodzi tylko o styl gry drużyny, dobór zawodników do pierwszego zespołu, ale też plany na przyszłość. Jednak na razie na tę rundę cel jest jasny i temu nasza współpraca jest podporządkowana.
Poprzednio prowadził pan Podbeskidzie w latach 2009–12. Najpierw utrzymał pan zespół w I lidze, później awansował do ekstraklasy, a w październiku 2012 roku po serii gorszych wyników został pan zwolniony. Bolało?
Nie chcę wracać do kulis tamtej decyzji władz klubu. Do wyników zespołu dochodziły też pewne sprawy związane z moim życiem osobistym. Odeszła bliska mi osoba i to miało wpływ na moją pracę.
Przed powrotem do Bielska-białej pracował pan w Cracovii, jako szef skautingu i koordynator grup młodzieżowych. Był pan zadowolony z tego, w jaki sposób młodzi zawodnicy Pasów wchodzili do pierwszego składu? Pytamy o to, bo zdarzały się mecze, gdy jedynym Polakiem w jedenastce był Kamil Pestka, podczas gdy takie kluby jak Lech Poznań czy Pogoń Szczecin odważnie stawiają od pewnego czasu na kilku młodzieżowców.
Przy trenerze Jacku Zielińskim zajmowałem się skautingiem, a kiedy szkoleniowcem został Michał Probierz, objąłem obowiązki szefa akademii i koordynatora grup młodzieżowych. Jeśli kogoś szukałem dla klubu, to młodych talentów. W obu rolach podporządkowywałem się temu, co działo się w pierwszym zespole. Politykę klubu tworzyły jego władze i trener, ja się do niej dostosowywałem, dlatego nie mnie oceniać, jak wprowadzano młodych graczy do pierwszej drużyny Cracovii. Na pewno chciałoby się więcej, ale przeskok z wieku juniora do seniora nie jest w naszych realiach prosty. Łatwo jest chwalić w tym kontekście Lecha Poznań, ale tam w rozwój szkolenia
Kiedy zaczęło się wyjaśniać, jak będzie wyglądał skład, pojawili się nowi piłkarze, zespół nabierał zaufania do wspólnej pracy.
inwestuje się olbrzymie pieniądze. Niedawno czytałem, że Kolejorz instaluje we Wronkach skills.lab Arena. To nowoczesny symulator, interaktywne centrum szkoleniowe, gwarantujące różnorodność ćwiczeń zawodnikom w każdym wieku. W Niemczech mają je tylko czołowe kluby, jak RB Lipsk czy Bayern Monachium. Dlatego proszę nie być zdziwionym, że młodzi chłopcy z Lecha wciąż będą odchodzić za granicę za kilka milionów. W tej chwili, jeśli chodzi o akademie w Polsce, jest Lech i długo, długo nic, choć w kilku miejscach robi się coraz więcej i wygląda to całkiem fajnie. Polska
piłka będzie mieć z tego profity, ale mniej więcej za dekadę. We właściwym kierunku idzie Raków Częstochowa, w którym świetną pracę wykonuje Marek Śledź. Ten człowiek to ikona pracy z młodzieżą w Polsce. Najlepszy fachowiec w tym kraju, a przy tym otwarty człowiek, od którego wiele się nauczyłem. Cracovia korzysta już z centrum treningowego
Usłyszałem, że mogę grać w piłkę tylko amatorsko. – Jeśli nie chce pan skończyć na wózku, piłka profesjonalna odpada – powiedział lekarz.
w Rącznej i myślę, że poziom szkolenia w tym klubie też będzie szedł do góry.
Stal Rzeszów, Motor Lublin, Limanovia Limanowa, Sandecja Nowy Sącz – te cztery drużyny prowadził pan między odejściem z Bielska w 2012 roku, a rozpoczęciem pracy w Cracovii. W żadnym z nich nie przepracował pan roku. Dlaczego?
Nie trafiałem na ludzi pokroju Janusza Okrzesika, który działał w Podbeskidziu, gdy wcześniej prowadziłem zespół, a teraz jest przewodniczącym Rady Miasta. W Bielsku zawodnicy nie musieli martwić się o to, czy co miesiąc na ich kontach pojawią się pensje, a w zespołach, o które panowie pytacie, był z tym duży problem. Czasami trafiałem do klubu, miałem pewne oczekiwania, z rozmowy wynikało, że wszystko zostanie zorganizowane, a później połowa nie zostawała spełniona. I kiedy przychodzi niepowodzenie, jako pierwszy odpowiada trener. Dużo się wtedy nauczyłem. Po pracy w tych drużynach postanowiłem na kilka lat wziąć rozbrat z półprofesjonalnym futbolem, w którym w taki sposób zarządza się klubami. Pojawiła się oferta z Cracovii i czas tam spędzony bardzo sobie cenię. Wracam do zawodu po kilku latach, ale myślę, że jestem lepszym trenerem, bogatszym o pewne doświadczenie. Nie przyszedłem do Bielska, by się lansować. Chcę pomóc klubowi i popracować w nim dłużej. Chciałbym też, by w kolejnych sezonach Podbeskidzie biło się o coś więcej niż utrzymanie.
Kiedyś był pan piłkarzem i grał w ataku. Występował pan głównie w Hutniku Kraków, ale pana karierę zakończył poważny uraz. Co dokładnie się stało?
To były schorzenia kręgosłupa, z którymi dziś medycyna dałaby sobie radę. Po prostu mój aparat mięśniowo-kostny nie wytrzymał obciążeń. Miał za słabą strukturę i narastał ból w okolicach lędźwiowych. Doszło do sytuacji, w której samodzielnie nie byłem w stanie zejść z treningu. Później usłyszałem, że mogę grać w piłkę tylko amatorsko. „Jeśli nie chce pan skończyć na wózku, piłka profesjonalna odpada” – powiedział lekarz. Co wtedy czułem, zrozumie tylko osoba, która przeszła przez coś podobnego. Trochę szkoda, że musiałem dać sobie spokój z graniem, bo jako napastnik nie miałem złych statystyk. Życzyłbym sobie, by dzisiejsi snajperzy mieli podobne.
To prawda, że po zakończeniu kariery chciał pan zostać polonistą i podszedł nawet do egzaminów do Wyższej Szkoły Pedagogicznej?
Zgadza się. Moja przyszła żona dostrzegła we mnie takie predyspozycje. Stwierdziła, że mam talent oratorski, poza tym bardzo interesowały mnie książki. Poszedłem na egzamin i, jako że znałem się na literaturze, z tą częścią poradziłem sobie bardzo dobrze. Niestety, poległem na gramatyce, na tych wszystkich dopełniaczach, przydawkach. Zlekceważyłem ten dział, a okazał się bardzo ważny. Na egzaminie byłem jednych z nielicznych mężczyzn. Mało brakowało, a moje życie poszłoby w innym kierunku. Zabrakło mi kilku punktów.
Wiemy, że jest pan miłośnikiem twórczości Marka Hłaski. Jak to się zaczęło?
Szukałem wzorców w życiu. Wychowywałem się na książkach Waldemara Łysiaka i właśnie Hłaski. Jego pierwsze utwory czytałem w dzieciństwie i szybko pojąłem, jak barwna to postać. W tamtych czasach próbowano nam uróżowić rzeczywistość. Chciano, żebyśmy założyli okulary i mówili, że jest pięknie, cudownie. Hłasko był pierwszym, który pisał, czasami w sposób wulgarny, jak to naprawdę wygląda. Wyróżniało go słownictwo i nihilizm w podejściu do literatury. Dla mnie, młodego człowieka, to było coś szczególnego.