JAKA BĘDZIE TA DEKADA DLA POLSKIEGO BOKSU?

Szesnaście dni temu pożegnaliśmy drugą dekadę XXI wieku. Jeśli bierzemy pod uwagę boks zawodowy, to działo się w niej naprawdę dużo, bowiem aż 26 razy emocjonowaliśmy się pojedynkami polskich pięściarzy o pas bądź pasy mistrza świata. To bardzo zbliżony wynik do tego, który osiągnęli nasi bokserzy w pierwszym dziesięcioleciu bieżącego stulecia (24 pojedynki). Wliczając do tego jedno, jedyne mistrzowskie starcie Polaka sprzed tego okresu, czyli przegraną przez Andrzeja Gołoty z Lennoksem Lewisem w 1997 roku, bilans naszych profesjonałów w potyczkach o najważniejsze tytuły wynosi 20 zwycięstw, 2 remisy oraz 29 porażek (51 walk). Jak widać, pomijam w tym zestawieniu dawne boje Stanleya Ketchela (Stanisław Kielcal) czy Tony’ego Zale’a (Antoni Florian Załęski). Broń Boże nie powinno się marginalizować ich osiągnięć, bowiem tych wielkich amerykańskich czempionów polskiego pochodzenia do dziś wspominają w rozmaitych podsumowaniach historycy światowego boksu. Podobnie ma się sprawa z Dariuszem Michalczewskim, który od 1994 do 2005 roku stoczył aż 27 walk o mistrzostwo, lecz jako reprezentant naszego kraju uczynił to w sumie pięć razy.

Aż szesnastu zawodowców z Polski wchodziło między liny w drugiej dekadzie XXI wieku, by spełniać marzenia o wygrywaniu bitew o najwyższą stawkę. Jednak nie musi to wcale świadczyć o sile naszego boksu, bo tylko dwóch schodziło z ringu jako mistrzowie świata. Mowa o Krzysztofie Włodarczyku, który pasy prestiżowych federacji zakładał już w poprzednim dziesięcioleciu (koleje losu zaprowadziły go kilka dni temu do aresztu śledczego na warszawskim Służewcu, miejmy nadzieję, że na krótko), a także o jego imienniku Krzysztofie Głowackim. Zatem czternastu Polaków w pojedynkach o światowe tytuły obeszło się smakiem. I trzeba uczciwie przyznać, że rywale najczęściej nie dawali im żadnych szans. Nasi przegrywali z kretesem, choć zdarzały się też chlubne wyjątki. Można do nich zaliczyć pierwszą potyczkę Andrzeja Fonfary z Adonisem Stevensonem („Superman” był nawet na deskach) oraz niedawne starcie Michała Cieślaka z Ilungą Makabu (radomianin wygrał cztery albo pięć rund, a rywal też był liczony). Wstydu nie przynieśli ponadto Mateusz Masternak, choć stawką jego potyczki z Yourim Kalengą w 2014 roku było tylko tymczasowe mistrzostwo WBA, jak również... Artur Szpilka, paradoksalnie ciężko znokautowany przez Deontaya Wildera. Ówczesny trener „Szpili” Ronnie Shields do dzisiaj uważa bowiem, że do dziewiątej rundy jego zawodnik wcale nie musiał przegrywać tej walki na punkty.

W ramach podsumowania trzeba dodać, że Włodarczyk w minionej dekadzie pięć razy udanie obronił pas mistrza świata WBC (nokauty na Dannym Greenie i Rachimie Czakijewie przejdą do historii polskiego boksu), zaś Głowacki w potyczkach o tytuł WBO pokonał Marco Hucka (to zapewne nasza walka dziesięciolecia) i Steve’a Cunninghama oraz Maksima Własowa w boju o tymczasowe trofeum tej organizacji. Pogromcami „Diablo” i „Główki”, jak pamiętamy, okazali się odpowiednio Grigorij Drozd, a także Ołeksandr Usyk i faulujący Mairis Briedis.

Planowana na marzec walka Głowackiego z Lawrence’em Okoliem powinna być zatem 52. pojedynkiem Biało-czerwonych o mistrzostwo świata w boksie zawodowym i pierwszym w trzeciej dekadzie XXI wieku. Jaka ona będzie dla krajowego boksu? Gdybym miał bawić się w proroka, nie postawiłbym optymistycznej prognozy. Wątpię, że polscy pięściarze tak często jak w latach 2001–10 czy 2011–20 będą walczyć o najważniejsze trofea, choćby nie wiem jakich kolejnych cudów dokonywał Andrzej Wasilewski, który jako promotor uczestniczył w połowie z 51 dotychczasowych potyczek naszych zawodników o tytuły. Widać, że coś ruszyło się w Polskim Związku Bokserskim jeśli chodzi o sprawy marketingowe. Organizowane są gale, które śmiało może pokazywać telewizja, ale pytanie, czy do dobrego opakowania na dłuższą metę pasować będzie poziom sportowy zawodników boksu amatorskiego, zwanego też olimpijskim. Poza Damianem Durkaczem, który ma dużą szansę zakwalifikować się do tegorocznych igrzysk w Tokio, nie widać dużych talentów, choć po paru latach chciałbym się przekonać, że byłem w błędzie. Na zawodowych ringach ostatnio pokazało co prawda paru dobrze zapowiadających się pięściarzy, ale czy mamy dość materiału, by w najbliższych dziesięciu latach obejrzeć 25 pojedynków o pasy? Chciałbym się mylić, ale nie sądzę, że tak się stanie.

Bywa oczywiście tak, że świetnie rozwijają się na zawodowstwie pięściarze, którzy nie mieli udanej kariery amatorskiej albo... nie mieli jej w ogóle. Wiarygodnym wyznacznikiem stanu posiadania danego kraju pozostają jednak najważniejsze imprezy w boksie amatorskim. Polacy w minionej dekadzie zdobyli tylko trzy medale mistrzostw Europy (Tomasz Jabłoński i Igor Jakubowski w 2015 roku, Mateusz Polski w 2017), zaś na podium mistrzostw świata czekamy już od 18 lat (w IO nie zdobyliśmy krążka od 1992 roku). Biorąc pod uwagę panów, tylko Jabłoński i Jakubowski boksowali w minionej dekadzie w igrzyskach, a niektóre turnieje rangi ME czy MŚ (w latach 2011–19 odbyło się ich po pięć) reprezentacja Polski kończyła z jedną lub dwiema wygranymi walkami. Raz zdarzyło się nawet, że nie wygrał nikt. Zainteresowanie boksem utrzymuje się na wysokim poziomie, co widać choćby po ramówkach TVP Sport czy Polsatu Sport. Jest to ostatnia rzecz, która by mnie smuciła, ale przydałoby się, żeby w parze z efektowną oprawą telewizyjną poszła sportowa jakość naszych zawodników. Na razie trzeba cieszyć się z tego, co mamy.