Wojownicy klawiatury w akcji
Chyba na żadnej innej imprezie sportowej w Polsce puste trybuny i względna cisza zamiast głośnego dopingu nie będą tak odczuwalne jak podczas najbliższych konkursów Pucharu Świata w Zakopanem. Przez lata rywalizacji na Wielkiej Krokwi prawdziwy pomnik zbudowali sobie nie tylko nasi najlepsi skoczkowie, ale też kibice. Miło się człowiekowi robi, kiedy byli zawodnicy z zagranicy wręcz rozpływają się nad zawodami w Polsce. Jan Mazoch, czeski skoczek, który w 2007 roku doznał na Wielkiej Krokwi bardzo groźnego upadku i w ciężkim stanie trafił do szpitala, przekonywał mnie wczoraj, że i tak darzy to miejsce szczególnym sentymentem. A legendarny Sven Hannawald stwierdził na łamach Onetu, że zakopiański obiekt to prawdziwa mekka skoków narciarskich. Cały świat już dawno się dowiedział, że na innych skoczniach kibice po prostu nie potrafią stworzyć tak gorącej atmosfery.
Tym bardziej szkoda, że w ostatnim czasie banda wojowników klawiatury uzbrojonych w nienawiść w niewiadomym celu psuje wizerunek polskich fanów skoków narciarskich. Nawiązuję oczywiście do słów Halvora Egnera Graneruda i Andreasa Goldbergera, którzy mówili, że dostają pogróżki z Polski. O ile Norweg bezmyślnie zaatakował Stocha po konkursie w Innsbrucku, o tyle Austriak nie zrobił nic złego. W swoim felietonie dla „Kronen Zeitung” przypomniał jedynie, że gdyby nie pozytywna dla nas decyzja trenerów po zamieszaniu z wynikami testów, żaden z Biało-czerwonych nie liczyłby się w klasyfikacji. Po obraźliwych wiadomościach od polskich „kibiców” zadzwonił do Adama Małysza z przeprosinami, choć sam nie wiedział chyba, za co przeprasza. Ktoś mógłby powiedzieć, że to robienie z igły widły i zastanawiać się, po co rozdmuchiwać całą sprawę? Już odpowiadam – ano po to, że to w ostatnim czasie już któryś raz przez idiotyczne zachowanie garstki frustratów w świat idzie nie do końca prawdziwy wizerunek polskiego kibica. Skoro sam Adam Małysz zwraca uwagę na problem, to chyba coś jest na rzeczy. „Granerud palnął coś o Kamilu, a my jesteśmy bardzo wrażliwym narodem. To samo było przecież z hymnem, gdy w Titisee-neustadt nie zagrano Mazurka Dąbrowskiego. Organizatorzy przepraszali nas za zaistniałą sytuację chyba z dziesięć razy i tłumaczyli, że pojawił się problem techniczny. A i tak dostali nieprzyjemne wiadomości z Polski od naszych kibiców. Jeśli skoczek otrzymuje z Polski pogróżki, jest nam ciężko i czujemy po prostu wstyd” – mówił mi Małysz. Jasne, trzeba bronić swoich i wspierać reprezentację, ale chyba niektórzy popadają w paranoję. Jeśli po zwycięstwie naszego skoczka ktoś nie puści hymnu, naprawdę nie oznacza to od razu ogólnoświatowego spisku mającego uderzyć w kadrę Doležala. Jeśli sfrustrowany rywal powiedział w emocjach głupie zdanie o Stochu, nie musimy robić od razu z niego wroga numer jeden. A tak niestety zaczyna to działać.
Hannawald tłumaczył mi ostatnio, że Małysz był na początku XXI wieku symbolem Polaka na arenie międzynarodowej. Sumienny, pracowity i utalentowany skoczek z Wisły robił reklamę całemu krajowi, a Stoch i spółka harują, by ten pozytywny wizerunek podtrzymać. Szkoda, że niektórzy swoim bezmyślnym zachowaniem w pewnym stopniu niweczą ich wysiłek. Jeszcze kilka takich akcji jak z Granerudem i Goldbergerem i w środowisku skoczków zapanuje przekonanie, że o Polakach lepiej nic nie mówić, bo zaraz się obrażą. Nie psujmy naszego obrazu kilkoma głupimi wybrykami. Naprawdę nikomu to niepotrzebne.