Na kryzys Bayernu zanosiło się od tygodni
Stało się to, czego można było się spodziewać od kilku tygodni. Po ligowej porażce z Borussią Mönchengladbach (2:3) Bayern Monachium został wyeliminowany w II rundzie Pucharu Niemiec przez Holstein Kiel. I to był prawdziwy blamaż! Bawarczycy nie odpadli równie szybko od 21 lat. O ile wpadki w lidze mogą się przytrafić, zwłaszcza ze Źrebakami, które są dla Bayernu wyjątkowo niewygodnym rywalem, to odpadnięcie na tym etapie krajowego pucharu takiej drużynie nie przystoi. Mistrzów Niemiec nie może nawet tłumaczyć fakt, że Hansi Flick lekko rotował składem. Bayern przyzwyczaił kibiców do tego, że w końcowych minutach potrafi przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść np. w starciu z Bayerem Leverkusen (2:1). Tym razem było odwrotnie. W doliczonym czasie gry monachijczycy dostali gonga, po którym nie byli w stanie się otrząsnąć. Ostatnie problemy Bawarczyków skumulowały się w jednym spotkaniu. To już 10. starcie z rzędu, w którym mistrzowie Bundesligi tracą przynajmniej jedną bramkę. Do tej pory fatalnie grającą defensywę ratował swoimi interwencjami Manuel Neuer. Golkiper wyrównał swój niechlubny rekord z jesieni 2018 roku (10 kolejnych meczów z puszczonym golem). Czekam na to, aż kapitan Bayernu uderzy pięścią w stół, bo niewątpliwie czuje się sfrustrowany tym, że jest najlepszym bramkarzem na świecie, a stale wyciąga piłkę z siatki. Głównie z powodu błędów kolegów z obrony. Dla Flicka to także nowa sytuacja, bo po objęciu Bayernu zdobył z tym zespołem wszystko, co było do zdobycia. Teraz zobaczymy, jak Niemiec poradzi sobie z minikryzysem, który niewątpliwie dotknął jego drużynę. Jako trenerski no name (znany był jedynie jako asystent) już w pierwszym sezonie wstąpił do panteonu najlepszych szkoleniowców świata. Liczę na to, że z tym kryzysem poradzi sobie równie skutecznie, co z tym, który zastał po Niko Kovaču. Z drugiej strony każdy klub marzyłby o takim kryzysie. Bayern jest liderem Bundesligi, awansował do fazy pucharowej Ligi Mistrzów. Po prostu Bawarczycy przyzwyczaili nas do tego, że ogrywają kolejnych rywali, niezależnie od rozgrywek. Jeśli obudzą się główni ligowi przeciwnicy Bayernu, czyli RB Leipzig, Borussia Dortmund i Bayer Leverkusen, to w Monachium zacznie się robić gorąco. Następne tygodnie będą weryfikacją Flicka, któremu teraz każdy będzie się bacznie przyglądać. Mam nadzieję, że zachowa spokój i po raz kolejny wyprowadzi Bayern na prostą tak, jak zrobił to na początku swojej pracy w stolicy Bawarii.
Flicka darzę dużą sympatią, bo jest bardzo komunikatywny i potrafi przyznać się do błędu. Pokazała to konferencja prasowa tuż po pucharowej porażce. W jej trakcie dokonał wnikliwej analizy, z której jasno wynika, że słaba postawa zawodników nie wynikała z przemęczenia. Nie jest to szkoleniowiec bujający w obłokach. Dla Bayernu żadna zmiana nie byłaby korzystna w perspektywie rozwoju drużyny. Po raz kolejny podkreślę, że widoczny jest brak Thiago Alcantary. 22 miliony euro, jakie zapłacił za Hiszpana Liverpool, to promocja. Wiedział o tym Jürgen Klopp. Przy Thiago lepiej wyglądali pozostali koledzy, a sam Hiszpan ma to coś, czego nie da się kupić za żadne pieniądze. Znakomicie czyta grę, dzięki czemu potrafił zaskoczyć rywala. Gdyby władze Bayernu mogły cofnąć czas, to dałyby Hiszpanowi trzyletni kontrakt, o jaki prosił.
Linia obrony Bayernu to w tym momencie nie jest „weltklasse”. Niklas Süle jest w katastrofalnej formie. David Alaba myślami krąży po zupełnie innym miejscu niż Monachium. Razem ze swoim agentem Pinim Zahavim zastanawia się, w którym klubie może więcej zarobić. Jerome Boateng i Javi Martinez młodsi nie będą, Alphonso Davies także obniżył loty. Wśród letnich transferów również na próżno szukać realnych wzmocnień. Douglas Costa gra poniżej krytyki, Marc Roca to melodia przyszłości. Bouna Sarr miał konkurować z Benjaminem Pavardem, a na razie nie stanowi dla niego żadnego zagrożenia. Bayern jeszcze zimą musi poprawić środek obrony. Najlepiej kimś takim, jak Dayota Upamecano, ale jasne jest, że Lipsk nie będzie skłonny do wzmacniania głównego konkurenta do tytułu.
Jeśli mówimy o transferach, to chciałbym na chwilę zatrzymać się przy Arkadiuszu Miliku. Jeśli Arek jest pewien tego, że latem oferta Juventusu Turyn będzie aktualna, to ma na co czekać. Może się jednak okazać, że Stara Dama znajdzie w zimowym oknie innego napastnika i miejsca dla Polaka nie będzie. Milik szuka zapewne klubu, w którym będzie regularnie walczył o najwyższe cele. Olympique Marsylia tego nie gwarantuje, bo wygrywanie w Ligue 1 jest zarezerwowane dla PSG. Pod tym względem francuski klub wypada przy Juventusie blado. Oczywiście z perspektywy reprezentacji, eliminacji mistrzostw świata i turnieju mistrzostw Europy, jest to dziwna decyzja. Mam na myśli godzenie się na kolejne pół roku bez gry.
Tym bardziej dziwi mnie fakt, że Juventus bierze pod uwagę sprowadzenie zawodnika, który nie gra tak długo. Z jednej strony pokazuje to wiarę w umiejętności Arka, z drugiej strony ryzyko, jakie podejmuje klub. Mając w drużynie Alvaro Moratę, Paulo Dybalę i Cristiano Ronaldo, trudno mówić o tym, że największym problemem Juve jest linia ataku. Myślę, że skoro Arek odrzucił konkretną ofertę z Marsylii, na którą podobno zgodził się Aurelio De Laurentiis, to znaczy, że on i jego menedżerowie wiedzą więcej. Pytania są dwa. Czy Arek konsultował z Jerzym Brzęczkiem ewentualne przejście do Marsylii? Być może selekcjoner zapewnił napastnika, że i tak pojedzie na turniej. Albo wręcz przeciwnie – sugerował znalezienie klubu, aby mógł regularnie grać. Po drugie, należy zapytać Milika, co jest dla niego priorytetem. Kariera klubowa, nawet kosztem braku gry w reprezentacji, czy jednak powołania i występy w kadrze? Analizując obecne działania, wychodzi na to, że ważniejszy jest klub. To są jednak pytania do Arka, poza nim nikt nie zna odpowiedzi. Jeszcze rok temu mieliśmy w reprezentacji kłopot bogactwa w ataku, bo każdy z trzech napastników grał regularnie w klubie i zdobywał bramki. Teraz problemy ma także Krzysztof Piątek, który najczęściej pełni rolę piłkarza wchodzącego z ławki. Obecnie mamy Roberta i długo, długo nic. Trzeba sobie jednak powiedzieć, że zastępstwa dla Lewandowskiego prawdopodobnie nie znajdziemy nigdy.