JAK POKAZAĆ KLASĘ W TRUDNYM MOMENCIE
Dwie refleksje po rozegranych w minionym tygodniu meczach Ligi Mistrzów oraz weekendowych spotkaniach Premier League. Pierwsza dotycząca kultury trenerskiej, druga – roli wielkiej gwiazdy w zespole. Ostatnio było dużo szumu wokół Jürgena Kloppa. Jego Liverpool w tym sezonie spisuje się gorzej niż w ubiegłym, kiedy sięgnął po mistrzostwo kraju. Przypomnijmy, że kibice The Reds czekali na kolejny tytuł 30 lat. W minionych tygodniach, a można to już liczyć w miesiącach, zespół niemieckiego szkoleniowca nie spisuje się aż tak dobrze. W sobotę po raz pierwszy od 22 lat The Reds dali się pokonać na własnym stadionie lokalnemu rywalowi, czyli Evertonowi. Faworytem rozgrywek jest Manchester City, który nad obrońcą tytułu ma już kilkanaście punktów przewagi. Tekst piszę przed spotkaniem City z Arsenalem, więc nie wiem czy jest to 19 punktów, 16 czy może 17, w każdym razie wydaje się, że szanse na mistrzowski tytuł ekipa Kloppa już pogrzebała.
Znaleźli się już tacy, którzy widzą spadającą głowę niemieckiego trenera. Ten przeżywa trudny okres z drużyną, ale i w życiu osobistym (po długiej chorobie zmarła jego matka). Na pytania i sugestie, że może powinien zrobić sobie przerwę i odpocząć, Klopp odpowiedział stanowczo: „Nie ma mowy, nawet nie przeszło mi to przez myśl. Gdy wchodzę do szatni, zamykam za sobą wszystkie sprawy z życia prywatnego i jestem trenerem.”. Owszem, zdarzy się mu czasem zareagować na pytanie emocjonalnie, inaczej niż żartem, do którego nas przyzwyczaił. Niedawno wbił szpilkę Pepowi Guardioli (gdy omyłkowo powiedział, że City miał dłuższą przerwę), ale nawet po tak bolesnej porażce z Evertonem potrafi stanąć przed kamerami i spokojnie, merytorycznie analizować spotkanie.
Dlaczego o tym piszę? Lubimy się porównywać, lubimy szukać u siebie kopii wielkich trenerów, mieliśmy (mamy) w ekstraklasie swojego „polskiego Mourinho”, mieliśmy i mamy „polskiego Guardiolę”. I nie jest nic złego w tym, żeby sięgać po dobre wzory. A jeśli sięgamy, to patrzmy na to, co ci wielcy trenerzy robią na boisku, jak się zachowują przy ławce, ale też warto, a może nawet trzeba spojrzeć na nich w takich trudnych momentach, jak ten, który przeżywa teraz Klopp. Jest ciężko, ale mimo wszystko pokazuje ogromną klasę, opanowanie. Słowem: profesjonalizm. Pewnie przyjdzie moment, że jego drogi z Liverpoolem się rozejdą, ale jestem przekonany, że nie będzie to rozstanie w stylu „na partyzanta”, czyli wyjdę przed kamery i fuknę: „Dobra, mam już dość, dajcie mi spokój”. Różnice między ekstraklasą a Premier League to przepaść – sportowa i finansowa. Tego nie da się nadrobić szybko, ale kultura osobista jednostek – trenerów, piłkarzy – to są rzeczy, na którymi warto pracować i nauczyć się odpowiednich manier. Dobrze byłoby się nie wstydzić za pewne zachowania. A taka zmiana, to już byłoby coś.
We wtorek w Lidze Mistrzów byliśmy świadkami szokującej porażki Barcelony z Paris Saint-germain. Wiele wskazuje na to, że ekipa ze stolicy Katalonii żegna się z tegorocznymi rozgrywkami. Patrząc na grę tego zespołu, naszła mnie smutna myśl, że powoli trzeba się też pożegnać z Leo Messim w wydaniu, do jakiego nas przyzwyczaił. Wydawało się, że ten zawodnik, który od kilkunastu lat jest symbolem Barcelony, pozostanie nim do końca kariery. Dziś mam wrażenie, że impuls Argentyńczykowi może dać tylko zmiana klubu. W Barcelonie staje się powoli problemem – nie ma wokół siebie piłkarzy przyjaciół, którzy kiedyś wznosili go (i vice versa) na szczyty możliwości, w towarzystwie których czuł się doskonale. Teraz wygląda na smutnego, wręcz sfrustrowanego gwiazdora, w którym nie ma już ognia, ale na którego wciąż wszyscy liczą i w którego wierzą
– kibice, działacze, trener, koledzy z drużyny. Ci ostatni liczą na niego, ale nie są w stanie dać mu impulsu, zmotywować do wysiłku. Któż ważyłby się krzyknąć na taką legendę? I to niestety jest pułapka, w którą wpadają czasem drużyny, w których jeden zawodnik dźwiga losy całego zespołu. Jest tak, że wciąż od niego najwięcej zależy na boisku, ale pozostali chowają się w jego cieniu, boją się wziąć na siebie część odpowiedzialności. Takich przykładów gwiazd, które zaczynają być kłopotem dla zespołu, pewnego rodzaju pułapką, jest wiele. Szczególnie znany ze sprowadzania ich na ziemię był Alex Ferguson. Kiedy kapitan Roy Keane czy David Beckham przekroczyli pewne granice, Szkot nie wahał się ich usadzać, a potem pozbyć. Przypomina mi się też Danijel Ljuboja – jedna z największych zagranicznych gwiazd, które pojawiły się w naszej lidze. W drugim sezonie jego gry w Legii były momenty, że piłkarze bali się spojrzeć mu w oczy, gdy nie zagrali do niego piłki, bo Serb chciał, by trafiało do niego każde podanie. Legia co prawda zdobyła mistrzostwo, ale po sezonie nie przedłużono z nim umowy.
Zarządzanie zespołem jest niezwykle trudnym zadaniem. Kiedy trzeba równolegle zarządzać drużyną i jeszcze jednym zawodnikiem, który wymaga specjalnego traktowania – zadanie jest dwa razy trudniejsze. Wielokrotnie w tym miejscu pisałem o Robercie Lewandowskim, zazwyczaj w samych superlatywach. O jego przyszłość w Bayernie w tej chwili nie ma się co martwić, bo funkcjonuje w pełnej harmonii, choć pamiętamy czas, gdy nie był zadowolony z tego, że nie ma odpowiednich partnerów i głośno o tym mówił. W kadrze narodowej jego rolę wszyscy znamy. Wykorzystanie potencjału Roberta w harmonii z resztą drużyny
– to jedno z największych wyzwań, które czeka nowego selekcjonera Biało-czerwonych Paulo Sousę.