GDZIE SĄ KANDYDACI NA PREZESA PZPN?

Czas pandemii dla ludzi ubiegających się o stanowisko prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej powinien być okresem zwielokrotnionej aktywności. Teraz mogą się wykazać, dać próbkę skutecznego działania, a przynajmniej zaangażowania w sprawy, które mocno zajmują środowisko piłkarskie. Ale kandydaci są wycofani, nie stają na barykadach, nie chcą narażać się na strzały. Jakby przekalkulowali i wyszło im, że więcej mogą stracić niż zyskać. To dziwne, bo teraz naprawdę można się wypromować w słusznej sprawie. Nie chodzi o efekciarskie wymachiwanie szabelką, lecz o ważne zadania, które mogłyby ulżyć polskim klubom. Dwa tygodnie temu przedstawiciele PZPN pojawili się na posiedzeniu sejmowej Komisji Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki. Poruszyli na niej temat otwierania części trybun dla kibiców na ligowych meczach. Prosili posłów o wsparcie w tych staraniach, doskonale zdając sobie sprawę, że decyzje zapadają znacznie wyżej, zwłaszcza że na czele rzeczonej komisji stoi przedstawiciel sejmowej opozycji.

D

la klubów, które od roku mają ograniczone przychody, możliwość sprzedaży choćby kilku tysięcy biletów na każdy domowy mecz będzie istotnym zastrzykiem finansowym. Oczywiście trzecia fala pandemii w żaden sposób nie sprzyja luzowaniu obostrzeń, ale PZPN od tego jest, żeby lobbować i przekonywać. Nie da się otworzyć trybun z dnia na dzień, lecz można się starać o sporządzenie planu postępowania. Sam rząd na to nie wpadnie, bo dla niego kwestia zamkniętych trybun, delikatnie mówiąc, nie jest priorytetowa. Podejrzewam, że jeśli nikt o kibiców nie będzie się upominał, fani na stadiony wrócą najwcześniej w następnym sezonie, zostaną „odmrożeni” na szarym końcu.

Do niedawna partnerem do rozmów z władzą państwową był Zbigniew Boniek, ale w połowie ubiegłego roku z dnia na dzień popadł w niełaskę. Napisał na Twitterze o dwa zdania za dużo po pierwszej turze wyborów prezydenckich i w kręgach rządowych, przynajmniej przez niektórych ważnych ludzi, zaczął być traktowany jak przeciwnik polityczny, co szczególnie za kulisami widać, słychać i czuć. Do Bońka zdaje się ów fakt dociera i nie wychodzi przed szereg, choć zgódźmy się, że lubi być w akcji, wtedy czuje się jak ryba w wodzie. Tyle że okoliczności się zmieniły. Jak w ubiegłym roku w podobnych rozmowach mógł bardzo pomóc, tak teraz może zaszkodzić.

S

koro Boniek nie może, niech Marka Koźmińskiego pośle. Jeżeli prawdą jest, że to jego faworyt w wyborach na nowego prezesa PZPN (a wcale nie jest to oczywiste, Boniek jakby się dystansował), powinien robić wszystko, by właśnie teraz, w trudnych czasach, zachęcać i przekonywać go do aktywności. I trzeba przyznać, że szef wcześniej pewne działania w tym kierunku podejmował. Otóż nieprzypadkowo Koźmiński jesienią ubiegłego roku został delegowany do Rady Nadzorczej Ekstraklasy SA jako przedstawiciel PZPN. Ważny gest, ale po nim muszą nastąpić kolejne.

Jasne, że trudno oczekiwać, aby Boniek prowadził teraz Koźmińskiego za rączkę do wyborów. W piłkarskiej federacji jest trochę jak w polityce – władzy się nie przekazuje, władzę się zdobywa. Dlatego dyskretnej aktywności Marka Koźmińskiego tym bardziej trzeba się dziwić. Ma pole do popisu, może strzelać dzień w dzień, ale z wystawianych piłek nie korzysta. Już od wielu lat jest przedsiębiorcą z krwi i kości, musi doglądać swoich biznesów, co jednak żadną miarą go nie usprawiedliwia. W jaki sposób chce zarządzać piłkarskim związkiem, jeśli teraz nie walczy przy otwartej kurtynie o dobre rozwiązania dla polskiej piłki? To nie jest czas, by coś robić po kryjomu, z dala od kamer. Natura kampanii jest przecież dokładnie odwrotna: trzeba się pokazywać, rozmawiać, najzwyczajniej w świecie walczyć. Zabrzmi to kontrowersyjnie, ale właśnie pandemia stwarza sprzyjające warunki dla tych, którzy chcą pokazać, że potrafią działać i zarządzać w czasie kryzysu, co dla każdego prezesa jest zaletą fundamentalną.

O

czywiście jest również drugi kandydat. On korzysta z faktu, że publicznie się nie ujawnił, choć ma zamiar startować. W środowisku są ludzie, którzy już robią mu nieformalną jeszcze kampanię, więc on przycupnął sobie z boku. To nie przypadek, że Cezary Kulesza na razie się nie wychyla. Trudno go o cokolwiek kampanijnego zapytać, jeśli oficjalnie nie ubiega się o stanowisko. Na świeczniku jest Koźmiński i to jego konkurentowi najwyraźniej pasuje. W efekcie również Kulesza nie angażuje się w głośne rozmowy o otwarciu trybun dla kibiców. Jest prezesem Jagiellonii Białystok, wiceprezesem PZPN do spraw piłkarstwa profesjonalnego, lecz nie skłania go to do publicznych działań, nawet nie próbuje być przedstawicielem klubów albo i całego środowiska w rozmowach z rządem. To, że marzy mu się rola szefa PZPN, nie jest dla niego obecnie bodźcem do aktywności, co mnie zdumiewa. Znamienne, że w sprawie powrotu kibiców na trybuny zdecydowanie więcej do powiedzenia mają Magdalena Urbańska, Marek Doliński, Marcin Sabat, Dariusz Łapiński i Łukasz Wachowski. Łączy ich praca dla piłkarskiej federacji oraz zaangażowanie w rozmowy z politykami o obecnych problemach polskiej piłki. I to, że nie kandydują na prezesa PZPN.