Jest wielki, bo się zmienił
BARTOSZ GĘBICZ: Za nami kolejna demonstracja siły Novaka Djokovicia. Młodsze pokolenie miało zdetronizować mistrza, a tymczasem ten mimo problemów zdrowotnych znów nie dał szans rywalom. Czy można powiedzieć, że Serb jest już najwybitniejszym tenisistą wszech czasów? WOJCIECH FIBAK: W tej chwili jeszcze nie, ale z dużym prawdopodobieństwem możemy zakładać, że za chwilę nim zostanie. Że poprawi wiele ważnych rekordów Federera i Nadala. Podziwiam, jak bardzo się w ostatniej dekadzie rozwinął. Do pewnego momentu swej kariery był graczem, który przede wszystkim przebijał. Na najwyższym, niedostępnym dla znakomitej większości rywali poziomie, ale to jednak było przebijanie. Teraz Serb jest bez wątpienia najbardziej uniwersalnym i kompletnym tenisistą naszych czasów. Szwajcar ma czułe punkty na ziemi, Hiszpan na trawie, Djoković – nawet ten z kłopotami zdrowotnymi, którego obserwowaliśmy w Australii – jest faworytem każdego turnieju, w którym startuje.
Ta maszyna triumfowała już w Melbourne po raz dziewiąty. W Wielkim Szlemie po raz osiemnasty.
Teraz możemy się tylko zastanawiać, czy był ktoś zdolny ją zatrzymać. Czy finał z Tsitsipasem wyglądałby inaczej? Może seta Novak by stracił, ale to raczej wszystko. Czy większe szanse miałby w niedzielę Nadal? Nie sądzę, w tym roku nawierzchnia była dla niego nieco za szybka. Wygrał czternaście pierwszych setów w turnieju, ale bez tej swobody co zwykle. I gdy na własne życzenie w tie-breaku wypuścił z rąk pojedynek z Grekiem, później błyskawicznie zgasł. Najwięcej problemów mistrzowi sprawił Zverev. A wie pan dlaczego?
Nie do końca.
Bo najlepiej adaptuje się do tego, co robi i jak zachowuje się Serb. Może jak on biegać cały dzień, potrafi zmienić rytm, nigdzie się nie spieszy. Potrafi włączyć tryb „cierpliwość”. Ich ważne mecze są długie i nie zawsze kończą się sukcesami Novaka. Miedwiediew nie ma tych atutów, uderza jednostajnie, z linii końcowej. A z drugiej strony siatki wszystko wraca. W Melbourne Daniił musiał kończyć piłkę po cztery czy pięć razy, praktycznie żadnej nie wygrywał na sucho. Ani po serwisie, ani po wykładkach zaraz po nim. Bo ich nie było. Akcje, które zwykle zapewniają mu punkty, tu tylko napędzały przeciwnika. A kiedy Serb poczuje w obronie krew, nie da się go zatrzymać.
Ale Nole, spójrzmy szerzej, przez ostatnią dekadę bardzo zmienił się także w ataku. Może nawet przede wszystkim tam.
Zgadza się. I to jest klucz do tego, dlaczego może być ponad Federerem i Nadalem. Pamiętam moją rozmowę z Novakiem sprzed dziesięciu lat. To był sezon, gdy w Paryżu przegrał z Melzerem, prowadząc
2–0 w setach. Przyjaźnimy się z Marianem Vajdą (jeden z trenerów Novaka Djokovicia
– przyp. red.), a oni w teamie zastanawiali się akurat, co dalej. Novak to niezwykle inteligentny człowiek, więc zapytałem go o kilka kwestii. Czy chcesz dalej przegrywać takie mecze jak ten? Czy chcesz nadal być tak pasywny jak w starciu z Austriakiem? Słuchał, słuchał i oczywiście mówił, że nie...
Pan, Djoković, nawet Miedwiediew, wszyscy mieszkacie na Lazurowym Wybrzeżu. Można zażartować, że doktor Fibak doradza i leczy w Monte Carlo.
Podyskutowaliśmy, spotkaliśmy się, potem Vajda zaproponował odpowiedni kierunek. Pracowali nad tym, żeby nie grać forhendu pod górę, żeby przesunąć się bliżej linii. Novak poprawił także wolej, następnie pierwszy i drugi serwis. To jest wielka zasługa Mariana. Lata jego działań. Od czasu do czasu widziałem ich treningi. Myślę, że tę przemianę można porównać do tego, co stało się kiedyś z Ivanem Lendlem. Najpierw grał tylko slajsa, a później dzięki wielkiej, ciężkiej pracy wykształcił najtwardszy, najlepszy bekhend na świecie.
Teraz w Australii z Serbem był jednak Goran Ivanišević, a nie jak w Paryżu Vajda. Dlaczego?
Relacje Djokovicia z Ivaniševiciem są inne, są bardziej kumplami. Tak samo było kiedyś z Borisem Beckerem. Na niektórych wyjazdach tacy ludzie są wokół Novaka bardzo potrzebni. To człowiek rodzinny, bukażdą dujący wokół siebie duże grupy.
Żona i dzieci do Australii nie mogły z nim tym razem przyjechać...
No właśnie, a team zawsze jest niezbędny do tego, by zapewnić pozytywną energię. Jeśli gdzieś nie mogą jechać wszyscy, trzeba decydować i wybierać. Z Ivaniševiciem świetnie się dogadują. Nie ma znaczenia, że jeden jest Serbem, a drugi Chorwatem. Novak jest ambasadorem całej eks-jugosławii. Szanują go na Bałkanach ludzie z różnych kręgów religijnych, etnicznych czy kulturowych. Na tym także polega jego wielkość.
A jak wielka może być w przyszłości Iga Świątek, która także pokazała się w Melbourne z dobrej strony?
Muszę podkreślić, że z tego występu powinna być bardzo dumna. Potwierdziła, że w tym, co stało się we Francji, nie było przypadku. Zagrała kilka bardzo dobrych spotkań, w tym z Halep też zaprezentowała naprawdę świetny tenis. Rumunka zagrała jeden z najlepszych meczów, jakie od dawna w jej wykonaniu widziałem, a Iga od niej absolutnie nie odstawała. Ten pojedynek mógł się skończyć wynikiem w drugą stronę, Świątek może mierzyć wysoko. Jest już w ścisłej czołówce, a za chwilę tę pozycję jeszcze bardziej ugruntuje.
Swoją siłę Iga wydaje się czerpać z tego samego źródła co Djoković. Z wszechstronności.
Może wygrywać w każdym miejscu na świecie. Na różnych nawierzchniach. Pod tym względem na pewno są z Novakiem punkty styczne. W najbliższych latach Iga może naprawdę nieźle zamieszać. I to z pewnością przez dłuższy czas!
Novak jest ambasadorem całej eks-jugosławii. Szanują go na Bałkanach ludzie z różnych kręgów religijnych, etnicznych czy kulturowych. Na tym także polega jego wielkość.