JAK ROZEBRAĆ SPORTSMENKĘ...

Niedawny protest dwu niemieckich siatkarek plażowych w sprawie ubioru podczas gry przypomniał nam, że są jeszcze kraje, w których ortodoksja góruje nad nowoczesnością. Karla Borger i Julia Sude zrezygnowały z udziału w turnieju w Katarze, ponieważ organizatory zażądali, by zawodniczki wystąpiły w normalnych koszulkach oraz spodniach do kolan. Przyzwyczajone do kusych strojów Niemki nie pogodziły się z tym rygorem, narzuconym w dodatku w klimacie, w którym grywa się w 30-stopniowym upale. Uzasadniając swoje stanowisko, przypomniały, iż na przeprowadzonych w 2019 w Dosze lekkoatletycznych mistrzostwach świata zawodniczki mogły bez przeszkód startować w skąpych kostiumach, w niczym nieróżniących się od przyodziewku siatkarek występujących na plaży.

No cóż, ograniczanie praw kobiet w krajach arabskich nie jest nowością. Sam dobrze pamiętam, jakie kłopoty miała w Algierii Hassiba Boulmerka, która w 1991 została w Tokio mistrzynią świata, a w 1992 roku w Barcelonie mistrzynią olimpijską w biegu na 1500 metrów. Gdy w jej ojczyźnie do władzy doszli fundamentaliści, zaczęto ją prześladować jako kobietę, która obnaża się publicznie. Grożono Hassibie ukamienowaniem. Musiała uciekać za granicę, chroniąc się najpierw na Kubie, a potem w Hiszpanii. Wprost cudem udało jej się zdobyć po raz drugi (Göteborg 1995) tytuł mistrzyni świata...

Na niwie lekkoatletyki jeszcze całkiem niedawno zdumienie budziła sprinterka z Bahrajnu – Rakia Al-gasara (w innej transkrypcji Ruqaya Al-ghasra), mistrzyni igrzysk azjatyckich 2006, która całkiem nieźle wypadła na igrzyskach olimpijskich w Atenach (2004) i Pekinie (2008) oraz w mistrzostwach świata 2009 w Berlinie. Rakia biegała w szatach

„PS” z 23 lutego 1929 roku [MARJAN KRYNICKI [Musimy mieć wielki wyścig samochodowy

Polski kalendarz zawodów automobilowych od dwu już sezonów nie przewiduje wcale organizacji wyścigów samochodowych na zamkniętych obwodach szosowych. Wyścigi te, które są właściwie solą sportu samochodowego i które wszędzie zagranicą wzbudzają największe zainteresowanie, u nas po kilku nieudanych próbach, zostały zupełnie zaniechane. Imprezy te nie przynosiły nam bowiem wielkiego zaszczytu. Zarówno jedyny wyścig, zorganizowany w Strudze pod Warszawą w roku 1922-m, jak i szereg zawodów, rozegranych w latach 1924–1926 na trójkącie szos pod Poznaniem, przedstawiały widok niesłychanie prymitywny zakrywających ją od stóp do głów, co nie przeszkodziło jej w osiągnięciu wprost rewelacyjnych wyników na 100 i 200 metrów (11.12 i 22.65). Sen o sławie skończył się jednak, gdy Rakię zdyskwalifikowano za wielokrotne naruszenie przepisów antydopingowych.

W skali międzynarodowej religijny fundamentalizm tyczący kobiet najdłużej utrzymuje się w Arabii Saudyjskiej, Katarze i Brunei, jakkolwiek pewne wyłomy są stopniowo czynione. Kilkanaście lat temu w Arabii powstało kilka żeńskich zespołów piłki nożnej, odizolowanych na wszelki wypadek od męskich oczu. Władze pozwoliły nawet na zorganizowanie damskiej ligi. Znane były wszakże perypetie związane z wpuszczaniem kobiet na mecze, rozgrywane przez mężczyzn. W 2014 roku FIFA zgodziła się – dla świętego spokoju – żeby piłkarki grające w reprezentacji Arabii nosiły hidżaby, czyli zasłaniały głowy i piersi. Co ciekawe, pierwszą dyscypliną, w której płeć piękna mogła pokazywać się tam jednocześnie z tą brzydszą – była hippika.

Konserwatyzm i uprzedzenia religijne hamowały rozwój sportu kobiecego (…. W owym czasie nie było w Polsce wcale prawdziwych samochodów wyścigowych, to też we wszystkich tych „wyścigach” uczestniczyły tylko zwykłe samochody turystyczne. Trudnym był podział samochodów nawet według kategoryj, to też w jednym i tym samym biegu uczestniczyły wozy o różnym litrażu (…).

Zatem jako jedno z najważniejszych zagadnień polskiego sportu samochodowego wysuwa się organizacja prawdziwego, zakrojonego na europejską miarę wyścigu samochodowego. Jedynie tylko długodystansowy wyścig szosowy potrafi wykazać wszystkie zalety i wady kierowcy oraz wszystkie dobre i złe strony samochodu nie tylko w strefie islamu. Jeszcze w latach trzydziestych ubiegłego wieku biskup-fundamentalista zabronił katoliczkom występowania w zawodach lekkoatletycznych w Białymstoku, bo jego zdaniem pokazywanie się kobiet w krótkich majtkach było czymś bezwstydnym i grzesznym. Dużo się od tamtego czasu w Polsce zmieniło i już o wiele sławniejszy biskup krakowski Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II, okazał się wielkim orędownikiem sportu z udziałem obu płci. Najle- piej świadczą o tym zdjęcia – chociażby ze wspólnego kajakowania.

W warunkach polskich najlepszym wzorem żeńskiej kultury fizycznej w latach dwudziestych minionego stulecia stała się zdobywczyni pierwszego złotego medalu olimpijskiego dla Polski – mająca posągową postać i niepoślednią urodę Halina Konopacka. Trzeba przyznać, że i na salonach, i na stadionach prezentowała się ona nadzwyczaj elegancko. I nawet blisko sto lat później jej ubiór może się podobać. Gdy w 1928 w Amsterdamie wygrała rzut dyskiem, a na jej cześć zagrano – po raz pierwszy na arenie międzynarodowej – Mazurka Dąbrowskiego jako nasz oficjalny hymn, sprawiała pod każdym względem imponujące wrażenie. Nic dziwnego, że wraz ze zwyciężczynią skoku wzwyż, Kanadyjką Ethel Catherwood, została uznana za miss igrzysk.

Dyskusje wokół strojów sportowych bywały bardzo gorące. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych sensacją było to, że czołowa biegaczka na 400 metrów przez płotki, reprezentująca najpierw Jamajkę, a potem USA – Sandra Farmer-patrick – zakładała na czas startu (zwłaszcza na MŚ 1993 w Stuttgarcie) stylową spódniczkę. Nieco później prezydent FIVB Meksykanin Ruben Acosta Hernandez usiłował zrewolucjonizować stylizację strojów siatkarek, naciskając, by uczynić ich ubiór bardziej sexy, ale ta inicjatywa przyniosła ostatecznie tylko połowiczny rezultat. A tak nawiasem mówiąc – jeśli się oceni obecne kostiumy siatkarek plażowych i lekkoatletek, to można dojść do wniosku, że bardziej już rozebrać sportsmenek się nie da.