ŻEBYŚMY NIE OSZALELI
Bartosz Bednorz poprowadził Zenit Kazań do zwycięstwa 3:1 w Lidze Mistrzów nad PGE Skrą. Potem opowiedział nam o grze w wielkim klubie.
KATARZYNA PAW: W pierwszym meczu ćwierćfinałowym Ligi Mistrzów po wyrównanej walce pokonaliście 3:1 PGE Skrę Bełchatów. Spodziewaliście się, że polska drużyna stawi wam taki opór? BARTOSZ BEDNORZ (PRZYJMUJĄCY ZENITU KAZAŃ I REPREZENTACJI POLSKI): Wiedziałem, że to spotkanie będzie bardzo trudne, mimo że bełchatowianie przegrali przed nim dwa poprzednie mecze. Motywowałem też przez cały czas kolegów z drużyny, przekonując, że po drugiej stronie siatki stoją naprawdę świetni zawodnicy. Po dwóch latach spędzonych w Skrze wiem, że mecz Ligi Mistrzów w Bełchatowie, zwłaszcza na etapie ćwierćfinału, to nie są te same emocje, które towarzyszą zawodnikom na parkietach Plusligi. Potwierdziliśmy, że to my zasłużyliśmy na trzy punkty. Mimo wszystko gratuluję Skrze siatkarzy grających na najwyższym poziomie. Już nie mogę się doczekać rewanżowego starcia w Kazaniu.
Czy w czasie pobytu w Bełchatowie znalazł pan chwilę, aby zobaczyć się z rodziną?
Tak. Ogromnie się cieszę, że po siedmiu miesiącach rozłąki stało się to możliwe. Od mojej dziewczyny, która niestety została w Kazaniu i od rodziny otrzymywałem duże wsparcie. Spotkałem się także ze znajomymi i przyjaciółmi, do tego wygraliśmy mecz za trzy punkty. Dlatego
uważam ten wyjazd za bardzo udany.
W ostatnim czasie próżno było szukać jakiegokolwiek wywiadu z panem. Dlaczego przestał pan zabierać głos w mediach?
Tak naprawdę wszystko było spowodowane tym, że wyjeżdżając do Kazania, postanowiłem skupić się w stu procentach na siatkówce. Wiedziałem jednak, że telefony od dziennikarzy z propozycjami wywiadów będą się pojawiały. Z drugiej strony, zdawałem sobie sprawę, że wchodzę na siatkarski szczyt, na którym są tylko dwa możliwe kierunki do obrania: w lewo albo w prawo. Wiedziałem także, że wszystkie oczy są zwrócone przede wszystkim na obcokrajowców, co wyzwala dodatkową presję, na którą przed wyjazdem do Kazania byłem już przygotowany. Miałem świadomość, że będę musiał się z nią zmierzyć. Nie było to łatwe, pojawiły się zarówno lepsze, jak i gorsze momenty, ale najważniejsze jest dla mnie to, że jestem teraz spokojny i odnalazłem się w tym zespole. Atmosfera jest w nim świetna. A może chodziło o pana słabsze występy w kilku ostatnich spotkaniach?
Nie. W trakcie tego sezonu z gry wykluczyła mnie też kontuzja pleców i potrzebowałem trochę czasu, aby wrócić do pełnej sprawności. Problemy są w sporcie rzeczą naturalną. Widać to chociażby w piłce nożnej, w której nawet większe kłopoty spotykają takie marki jak Real Madryt czy FC Barcelona. Wiem, że ludzie są przyzwyczajeni do tego, że największe kluby zawsze odnoszą sukcesy, bo mają sporo pieniędzy, że zawsze powinny wygrywać. Trzeba jednak pamiętać, że zespół tworzą ludzie, a nie zaprogramowane na ciągłe zwyciężanie maszyny. Gorsze momenty najlepiej kształtują charakter drużyny i jednoczą ją. Uważam, że nam jako Zenitowi ta sztuka się udała. Jesteśmy na dobrej drodze, żeby zdobywać kolejne trofea. Wkładamy w nasze występy całe serducho, mimo że nie zawsze jest to doceniane przez innych.
W poprzednich dwóch sezonach we Włoszech robił pan furorę w Leo Shoes Modena. W barwach Zenitu próbkę umiejętności pokazał pan na początku sezonu w meczu o Superpuchar Rosji, serwując aż osiem asów. Potem pana gwiazda nieco przygasła. W Bełchatowie zdobył pan z kolei 22 punkty. Skąd ta dysproporcja? Porównując moje występy we Włoszech i w Rosji, na pewno trzeba wziąć pod uwagę kilka rzeczy. Pamiętajmy, że włoska i rosyjska siatkówka różnią się od siebie. Gra w naszym zespole rozłożona jest w zupełnie inny sposób. Rozgrywający stawia raczej na współpracę z zawodnikami, z którymi zna się już od dłuższego czasu. Earvin N’gapeth gra w Kazaniu od trzech lat, a ja dopiero pierwszy rok. Potrzeba zgrania i złapania dobrego „flow” z rozgrywającym, aby mógł zaufać zawodnikowi w ważnych momentach. W Rosji gra się bardzo dużo do środkowych oraz do atakującego i nawet, gdybyś chciał, nie jesteś w stanie wyciągnąć 20 punktów. Ta współpraca układa się coraz lepiej, co było widać chociażby po liczbie ataków, które wykonałem w meczu ze Skrą. A z Earvinem dobrze rozumiemy się zarówno na boisku, jak i poza nim. Nie rzucił się pan na zbyt głęboką wodę?
Absolutnie nie. Rzuciłem się na wodę, której temperaturę oraz głębokość dobrze znałem i czuję się w niej bardzo dobrze.
Liga rosyjska to przede wszystkim siłowy styl gry, dalekie podróże czy srogi klimat. Jak pan sobie z tym wszystkim radzi?
Na początku było trudno, ale teraz już się do tego wszystkiego przyzwyczaiłem. Miałem możliwość odczucia temperatury rzędu minus 42 stopnie. Po takim doświadczeniu nie robi już żadnej różnicy, czy za oknem termometr pokazuje minus 30 czy minus 40 stopni. Mróz przenika przez spodnie i da się go naprawdę bardzo mocno odczuć. Jeśli chodzi o podróże, to się już do nich przyzwyczaiłem. Mamy do dyspozycji własny samolot, dlatego nie tracimy czasu na siedzenie na lotniskach.
W klubie wciąż żywa jest legenda Wilfredo Leona?
Nie. Wpisuje się w piękną historię Zenitu, ale zaczęły się już pisać nowe jej rozdziały. Bez Wilfredo i Matthew Andersona.
Przed sezonem w Rosji porównywano pana do Amerykanina. Upatrywano w panu siatkarza, który wyciągnie Zenit z kryzysu.
Każde porównanie do tak znakomitego zawodnika, jakim jest Matthew, jest dla mnie ogromnym zaszczytem. Wraz z całym zespołem ciężko pracuję, aby Zenit wrócił na właściwe tory.
Do niedawna w Rosji występował również pański reprezentacyjny
kolega Maciej Muzaj. Jak pan zareagował na informację o jego rozstaniu z Uralem Ufa?
Rozmawiałem z Maćkiem na ten temat znacznie wcześniej i wiedziałem, jak wygląda jego sytuacja. Opowiadał mi też, jak duża presja na nim ciążyła w zespole z Ufy. Tę presję znam też już z własnego doświadczenia. Informacja o rozstaniu Maćka z Uralem nie była dla mnie wielkim zaskoczeniem. Nie dlatego jednak, że w niego nie wierzyłem, bo moim zdaniem Maciek może sobie poradzić w każdym klubie w Rosji. Uważam, że wcale nie stracił na przenosinach do Perugii, a wręcz przeciwnie. Zmienił miejsce na dużo lepsze.
A pan rozważa zmianę klimatu i barw klubowych po tym sezonie?
Nie, gdyż obowiązuje mnie jeszcze kontrakt.
Część ekip ligi rosyjskiej musiała się mierzyć z koronawirusem, przez co albo pauzowała, albo rozgrywała mecze w niepełnym składzie. Wszystkie przypadki zachorowań były jednak owiane tajemnicą. Udało się panu uniknąć COVID-19?
W naszym zespole pojawiło się kilka przypadków koronawirusa, ale każdy z nas odbył obowiązkową kwarantannę, po której wszyscy wróciliśmy do treningów. Ja na szczęście nie zachorowałem.
Wspomniał pan o Earvinie N’gapethcie, który jest jedną z największych gwiazd zespołu z Kazania, a jednocześnie enfant terrible światowej siatkówki. Można o was powiedzieć: jeden ogień, drugi woda?
Myślę, że tak, ale Earvin jest przede wszystkim bardzo dobrym człowiekiem. Czasami rzeczywiście zdarzy mu się przyciągać złe rzeczy, ale w rzeczywistości ma wielkie serce. Nasze relacje są bardzo dobre, spędzamy ze sobą dużo czasu, bo jak do tej pory w Kazaniu przebywaliśmy bez swoich najbliższych. Dlatego wspólnie wypełnialiśmy sobie wolne chwile.
Był pan zaskoczony, że po pierwszym turnieju Ligi Mistrzów Francuz samowolnie opuścił waszą ekipę?
Owszem, byłem, ale jest to nasza wewnętrzna sprawa, dlatego nie będę się na ten temat szerzej wypowiadał.
Trener Władimir Alekno stwierdził, że wyjazd do Berlina zmienił wasz zespół nie do poznania. Od powrotu do Rosji przegraliście rywalizację o krajowy puchar i po siedmiu porażkach straciliście pozycję lidera Superligi, spadając nawet na czwarte miejsce. Co było przyczyną tej słabej serii?
Można się doszukiwać wielu powodów zaistnienia takiej sytuacji i długo na ten temat rozmawiać. Trafiliśmy po prostu na gorszy moment i złożyło się na to kilka rzeczy. Musieliśmy z tym wszystkim sobie poradzić, a to nie było łatwe. Nie jest jednak ważne to, co było, tylko to, że wyszliśmy z tej nerwowej sytuacji obronną ręką. Ostatnie spotkania wygraliśmy bez straty seta, a w Lidze Mistrzów nie ponieśliśmy dotąd żadnej porażki. Mam nadzieję, że będziemy kontynuować naszą dobrą passę.
Wasza sytuacja w tabeli jest jednak trudna. Plasujące się w czołówce Dynamo Moskwa i Kuzbass Kemerowo mają do rozegrania o kilka meczów więcej, co może oznaczać, że nie znajdziecie się w dwójce zespołów rozstawionych przed fazą play-off.
Nie ma to dla nas większego znaczenia. Naszym celem jest złoty medal Superligi bez względu na to, na kogo po drodze trafimy. Wierzę, że zdobędziemy mistrzostwo Rosji.
Nie boi się pan, że przez słabsze występy w Rosji spadną pana notowania u Vitala Heynena przed igrzyskami olimpijskimi?
W ogóle nie myślę w takich kategoriach. Skupiam się tylko na tym, co mam do zrealizowania w Kazaniu. Najważniejsze są dla mnie wygrane mojego obecnego zespołu, a także zdrowie, abym dotrwał do końca z medalem na szyi. Wierzę, że zrealizuję wszystkie cele, które sobie założyłem. A słabszy moment w Kazaniu mamy za sobą, co widać po naszych ostatnich występach. Poza tym wiem, że Vital Heynen śledzi moje poczynania i jest z nich zadowolony. Jesteśmy w stałym kontakcie.
Decyzją światowej federacji 120 meczów Ligi Narodów może zostać
Wiem, że Vital Heynen śledzi moje poczynania i jest z nich zadowolony. Jesteśmy w stałym kontakcie. Najważniejsze są dla mnie wygrane mojego zespołu i zdrowie.
rozegranych w jednym miejscu w 40 dni. W grę wchodzą również cztery grupy, w tym dwie europejskie. Wyobraża pan to sobie?
Nie jestem optymistycznie nastawiony do tych pomysłów i nie wywołały one uśmiechu na mojej twarzy. Przez siedem miesięcy siedziałem sam w Kazaniu, dlatego wystarczy mi już zamknięcia i izolacji. Nawet organizacja bańki w Polsce nie zmieniłaby mojego zdania, bo wszędzie trudno byłoby w czymś takim funkcjonować. Jesteśmy ludźmi, którzy też mają swoje emocje i potrzeby. Dlatego bliskość ukochanych osób również i nam jest potrzebna, abyśmy nie oszaleli.