NIE MUSIMY KLĘKAĆ PRZED EUROPĄ

Miniona środa to dzień, w którym siatkarska Europa musi wpisać nas na krótką listę faworytów Ligi Mistrzów. W sporcie najbardziej wymierny jest efekt końcowy. Poziom sportowy definiuje miejsce, które zajmujesz i kolor medalu, jaki chwilę po ostatnim meczu zawiśnie na twojej szyi. Nic nie jest dane na zawsze. Dzień po zwycięstwie rozpoczynasz kolejny etap swojej sportowej drogi. Na najwyższym poziomie powtarzalność to najważniejszy element układanki, a utrzymanie na szczycie jest o wiele trudniejsze niż mozolna próba jego zdobycia.

Po świetnym meczu Grupy Azoty ZAKS-Y Kędzierzyn-koźle w Italii przychodzi czas na analizę i próbę sklasyfikowania całych rozgrywek na tle innych krajów. Siatkówka w Polsce, pomimo wielu przeciwności, od wielu lat staje w szranki z bardziej zamożnymi ligami na Starym Kontynencie. Nie jest to wyrównana rywalizacja, bo zasobność portfela ma ogromne znaczenie w zawodowym sporcie. W tej kwestii nie jesteśmy w stanie dorównać największym klubom z ligi rosyjskiej czy włoskiej. Pieniądze to jednak nie wszystko. Czasami pomysł, spryt i cierpliwość mogą być kluczem do zwycięstwa. Grupa Azoty ZAKSA w pierwszym meczu ćwierćfinału tegorocznej siatkarskiej Ligi Mistrzów pokonała Cucine Lube Civitanowa swoim autorskim systemem gry. Nie siła razy ramię, nie bazowanie na parametrach skocznościowych czy motorycznych, ale technika indywidualna i system współpracy między blokiem a obroną były kluczem do zwycięstwa. Najlepsze drużyny przechodzące do historii cechuje cierpliwość i mam nadzieję, że drużyna z Opolszczyzny właśnie tym spotkaniem pokazała wszystkim, że w tym sezonie może ograć zamożnych konkurentów ze wschodu i zachodu Europy.

Rozmawiając z trenerami grup młodzieżowych, dostrzegam coś, co ma ogromny wpływ na efekt ich pracy i umiejętność przyciągnięcia do hali sportowej młodych ludzi. Siatkówka idealnie pokazuje, że nie zawsze duży ogra małego, że silny, skoczny i lepiej predysponowany siatkarz, który na rozgrzewce imponuje efektownym atakiem, nie zawsze skończy mecz jako zwycięzca. Parametry fizyczne pomagają, ale od najmłodszych lat można zaszczepić etos pracy i próbę wypracowania systemu gry, który przykryje wady, a uwypukli mocne strony. Te, dopracowane do perfekcji, mogą być podstawą sukcesu. To trudna i monotonna praca, którą trzeba wykonać. Na szczęście sportowcy, którzy decydują, że od najmłodszych lat rywalizacja jest ich pomysłem na życie, słysząc „nie dasz rady”, „oni są mocniejsi” bardzo często uśmiechają się i mówiąc takim ludziom dziękuję i nadal robią swoje. Właśnie takim podejściem ktoś, kto w nich nie wierzył, wskazał im kierunek marszu i cel, który sami sobie wyznaczyli.

Trener to oczywiście oddzielny temat. Nie na felieton, lecz na pracę magisterską lub przewód doktorski. Zachowanie Nikoli Grbica podczas środowego meczu mogło być najlepszym przykładem hasła, że tylko spokój nas uratuje. Na boisku miał nerwy ze stali i ogromne umiejętności. Dzisiaj jako trener ma identyczną minę, mowę ciała i spokój, który przekazuje swoim zawodników. Jak mantrę powtarzał im, co jest ich najmocniejszą stroną i jak to mają wykorzystywać. Nie było krzyków, prób korygowania techniki wykonania poszczególnych elementów, bo mecz nie jest na to odpowiednim momentem. Jasna ocena sytuacji. Drużyna została zdominowana w drugim secie, a on stwierdził, że to normalne i zawodnicy nie powinni być zdziwieni. Włosi wyciągnęli armaty, potężne działa zostały odpalone w elemencie zagrywki i nawet czteroosobowa linia przyjęcia nie była w stanie tego powstrzymać. Reakcja trenera? Patrząc prosto w oczy swoim zawodników stwierdził, że po prostu trzeba to wytrzymać, że to najlepsze, co ma nasz przeciwnik, a my jako drużyna mamy to przetrwać. Przyjdzie jednak moment, kiedy przyjmiemy zagrywki gospodarzy, a oni zaczną się mylić. To właśnie ten moment, który ma pokazać naszą prawdziwą twarz. System blok-obrona, cierpliwość w graniu na kontrze i technika indywidualna, którą mamy ich zamęczyć. To właśnie różnica, która pozwoliła ZAKS-IE zdominować rundę zasadniczą rozgrywek Plusligi w tym roku. Bez względu na to, z kim grali, zawsze wyglądali tak samo. Jak maszyna, która w fabryce wycina poszczególne elementy pasujące do siebie, tak samo Olek Śliwka i spółka ogrywali kolejnych rywali.

Ten system gry został wykuty na naszym podwórku w rodzimych rozgrywkach. Drużyna wypracowała to na treningu, weryfikując go podczas spotkań ligowych. Efekt dobrych występów pucharowych jest wypadkową całej ligi. Mamy naprawdę mocne rozgrywki potrafiące wychować bardzo dobrych zawodników. Idealny przykład to Kamil Semeniuk, który dostał szansę w Kędzierzynie-koźlu. Nie pracował w systemie reprezentacyjnym, lecz konsekwentną pracą i skromnością potrafił dojść do bardzo wysokiego poziomu. Nic jednak nie jest dane na zawsze. Niektórzy zawodnicy, którzy zachwycali nas podczas mistrzostw świata w Bułgarii i we Włoszech w 2018 roku, dziś są tylko cieniem własnej góry. Nie zawsze to tylko ich wina. Czasami brakuje zdrowia, innym samozaparcia, a jeszcze inni po prostu uwierzyli w swoją wielkość i liczą, że na tytule mistrza świata dojadą do końca wielkiej kariery. Weryfikacja jest brutalna i czasami bardzo boli. ZAKSA nie wygrała jeszcze Ligi Mistrzów, ale wykonała pierwszy bardzo ważny i trudny krok w stronę półfinału. Wielkie włoskie gwiazdy za kilka dni mogą w Kędzierzynie wybić nam siatkówkę z głowy przy użyciu siły i potencjału fizycznego. Na tym polega piękno sportu. Jesteś tak dobry, jak twój ostatni mecz. Za chwilę kolejna rywalizacja i aby pozostać na szczycie, trzeba trzymać się swojego sprawdzonego systemu. Pokazywać to, co najlepsze, a mankamenty maskować.