Najtrudniejszy sprawdzian Żurawia

Dwa lata temu szkoleniowiec Lecha walczył o posadę, ale wtedy naprawiał cudze błędy. Obecnie musi korygować własne.

Nie rozważam rezygnacji – powiedział Dariusz Żuraw po porażce z Rakowem Częstochowa 0:2 w 1/4 finału Pucharu Polski. To istotna informacja, ale znacznie ważniejszą jest ta, że szefowie Lecha Poznań nie rozważają zwolnienia szkoleniowca. Trener Kolejorza ma poprowadzić zespół do końca sezonu i dopiero wtedy władze klubu ocenią jego pracę.

W pewnym sensie Żuraw może przeżywać deja vu. Wiosną 2019 także musiał potwierdzić, że zasługuje na posadę w Lechu i w tamtym czasie mógł się czuć jak w reality show, w którym każdy jego krok jest uważnie śledzony. Tyle że nie przez widzów, a klubowych działaczy. Słuchano jego odpraw, podpatrywano, o czym i jak mówi. W jaki sposób zachowuje się na zajęciach, a co robi w trakcie meczu ligowego przy ławce rezerwowych. Na pewno nie każdy gest szkoleniowca miał znaczenie, aczkolwiek nie było siły, by przewidział, które akurat mogły być ważne dla ogólnej oceny, więc najlepiej było się nieustannie pilnować. Wytrzymał presję, zyskał zaufanie w oczach przełożonych i dostał robotę na stałe.

W najbliższych tygodniach sytuacja będzie o tyle inna, że dwa lata temu Żuraw ogarniał rozbitą drużynę nie ze swojej winy. Teraz to na jego barki spada odpowiedzialność za zapaść zespołu, więc robienie wszystkiego po swojemu nie zda egzaminu. Skoro takie działania doprowadziły do kryzysu, trzeba coś zmienić. – To, że mamy słabsze momenty, nie oznacza, iż mam spuścić głowę i się poddać – przekonuje. Szkoleniowiec z pewnością nie

PKT/MECZ

zdobywa średnio Lech Poznań za kadencji Dariusza Żurawia. W ostatnich latach lepsze rezultaty osiągali m.in. Jose Mari Bakero, Maciej Skorża, Nenad Bjelica, Mariusz Rumak, Jacek Zieliński czy Franciszek Smuda. musi spuszczać głowy, tylko pokazać, że ma ją na karku i to w momencie, w którym większość kibiców chciałaby ją dostać na tacy.

Dlatego obecnie przed Żurawiem trudniejsze zadanie niż w 2019 roku. To, co wtedy w najgorszym razie było obojętne, dziś jest poczytywane jako wada. Choćby małomówność szkoleniowca. Od początku było wiadomo, że to nie typ błyszczącego złotymi myślami gaduły i nie należało się spodziewać, że człowiek chwilę przed 50. urodzinami się zmieni. Nie chciał rzucać słów na wiatr, wolał każde starannie ważyć, tak robił od zawsze. I choć to milczenie nie okazało się złotem, jak w powiedzeniu, to srebrem już tak – Lech zdobył wicemistrzostwo Polski. Ale to było dawno i po ostatnich niepowodzeniach ta cecha osobowości zaczyna być postrzegana jako brak charyzmy, a to z kolei ma przeszkadzać w „obudzeniu” zawodników.

W minusa przekształcił się styl gry preferowany przez Żurawia. Konstruowanie akcji podaniami od własnego pola karnego, dominacja poprzez posiadanie piłki, nacisk na ofensywę – to fundamenty wizji trenera Lecha. Kiedy szło, wszystko było pięknie i zachwycano się, że właśnie o takiego Kolejorza walczyli kibice. Tyle że ostatnio nie idzie. Raz, że zespół ma kłopoty z tempem ataków, a dwa, rywale doskonale wiedzą, czego się spodziewać. – Brakowało nam pomysłu, na boisku musimy być mądrzejsi, dostosowywać się do sytuacji i czasem pogodzić się z tym, że przeciwnik zmusza nas do innego grania, niż byśmy chcieli. Musimy podejmować na murawie lepsze decyzje, nie tylko w ofensywie, lecz także w defensywie – to słowa Jespera Karlströma po starciu z Rakowem. Trudno o lepsze potwierdzenie braku elastyczności taktycznej Żurawia, prawda? 48-latek ma 11 spotkań, by pokazać światu, że to wszystko to jednak nieuzasadnione zarzuty. Że potrafi postawić piłkarzy na nogi, że umie dostosować się do okoliczności, zmienić strategię itd. Szkoleniowiec jest beneficjentem poprzednich błędów szefostwa Lecha, które po doświadczeniach z ubiegłych sezonów nie wierzy w moc trenera zatrudnianego na ratunek w trakcie rozgrywek. W maju okaże się, czy słusznie.