Malutki wyfrunął z domu
Odchodząc z Cracovii, powiedziałem: do zobaczenia. Nie było w tym przypadku – mówi Mateusz Wdowiak.
Czternaście lat minęło jak jeden dzień, czternaście lat minęło, odeszło w cień – parafrazą słów tytułowej piosenki z kultowego serialu „Czterdziestolatek” mógłby posłużyć się Mateusz Wdowiak, by opisać czas spędzony przy Kałuży. Nie dość, że szybko minęło, to jeszcze okoliczności rozstania położyły cień na historię wychowanka, który przeszedł drogę przez wszystkie szczeble klubowej szkółki, aż do seniorów. Zamiast szczęśliwego zakończenia były słowne przepychanki i zesłanie do rezerw. – Szkoda, że tak wyszło. Nawet jeśli się nie dogadaliśmy w sprawie kontraktu, mogłem grać w Cracovii do końca umowy i zapewniam, że zrobiłbym wszystko, by klubowi pomóc – mówi zawodnik Rakowa i po chwili dodaje: – Nie chcę tego roztrząsać. Co było, to było. Przy Kałuży na pewno przeżyłem więcej dobrych niż złych chwil. I to chcę zapamiętać. Tam stałem się nie tylko piłkarzem, ale też ukształtowałem się jako człowiek.
Ryk trybun
Wszystko zaczęło się niewinnie. Od zaproszenia przez kolegę na mecz. Plus był taki, że stadionowy debiut miał odbywać się nie na trybunach, a w znacznie lepszym miejscu. – Mieliśmy robić za chłopców do podawania piłek – zdradza. Dla dziesięciolatka już samo bieganie wzdłuż linii i możliwość oglądania z bliska zmagań seniorów to wielkie wydarzenie. A jeśli do tego jest to mecz barażowy o awans do ekstraklasy, przy wypełnionych trybunach i, co może najważniejsze, zakończony korzystnym wynikiem, to trudno w takich okolicznościach nie złapać bakcyla. – Atmosfera zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Okrzyki z trybun, doping. Coś niesamowitego – wspomina piłkarz. Jedenaście lat później kibice krzyczeli dla niego. 15 lutego 2015 roku w 73. minucie spotkania ze Śląskiem Wdowiak zaliczył debiut w pierwszej drużynie Cracovii. Pasy przegrywały na własnym boisku 0:1 i trzeba było gonić wynik. – Usłyszałem od trenera krótkie polecenie: „Leć malutki, rób swoje”. Zawsze tak do mnie mówił – opowiada skrzydłowy. Kwadrans po wejściu młodziutki pomocnik dokładnie dograł piłkę do Marcina Budzińskiego, a ten zdobył wyrównującą bramkę. – Do dziś pamiętam ryk trybun po strzelonym golu. Kapitalny moment – przyznaje gracz Rakowa.
Pasiasta młodość
Pierwszej asysty, a później debiutanckiego gola w barwach Pasów nie byłoby wcale, gdyby nie cierpliwość i upór młodego Wdowiaka. Po wspomnianym spotkaniu o awans do ekstraklasy z Górnikiem Polkowice (4:0) mały Mateusz zaczął namawiać rodziców, by pozwolili mu pójść na trening drużyny Pasów. Łatwo nie było, ale w końcu pan Jarosław dał się złamać. Zapakował syna do auta i zawiózł na zajęcia. – Nic z tego nie pamiętam. Byłem tak zestresowany, że nie wiem ani jak byłem ubrany, ani jak grałem. Później koledzy tylko wspominali, że zrobiłem dobre wrażenie – przyznaje. Doskonale pamięta za to drogę do pierwszego zespołu. A ta wiodła przez dziesiątki juniorskich turniejów. Najpierw tych krajowych, na które trzeba się było tłuc pociągiem przez całą Polskę. – Zawsze chciałem spać na najwyższym łóżku. Dokazywaliśmy, jak to młodzi, więc tam było najbezpieczniej – zdradza Wdowiak. Później zdarzały się też wyjazdy za granicę. Jak ten do Francji, gdzie bezpieczną pociągową kuszetkę zastąpiło szpitalne łóżko. I to wcale nie dlatego, że wychowanek Pasów był chory czy kontuzjowany. Po prostu organizatorzy turnieju zakwaterowali uczestników w opuszczonym szpitalu. – To było dość przerażające uczucie – wspomina piłkarz.
Ludzie z cienia
Ale Cracovia to dla Wdowiaka nie tylko mecze, gole i bramki. To też, a może przede wszystkim, ludzie. Niekoniecznie ci, których widać na pierwszym planie. – Na przykład panie pracujące w pralni przy Wielickiej. Jako junior bałem się do nich chodzić, bo dość niechętnie wydawały nam sprzęt i zazwyczaj wysyłaliśmy tam najbardziej hardych z drużyny. Teraz, kiedy się żegnaliśmy, powiedziały, że to była przyjemność patrzeć, jak zmieniam się
MECZE
w ekstraklasie dla Cracovii rozegrał Mateusz Wdowiak, strzelił osiem goli.
BRAMKI
w poprzedniej edycji Pucharu Polski zdobył Wdowiak, czym mocno przyczynił się do pierwszego w historii Pasów zwycięstwa w tych rozgrywkach. z chłopca w mężczyznę – opowiada zawodnik Rakowa. I po chwili dodaje, że pracę pań z Wielickiej on i pozostali piłkarze tak naprawdę docenili dopiero w trakcie ubiegłorocznego zamknięcia związanego z pandemią. Dlaczego? Wtedy wszystkie ubrania musieli prać sobie sami. – I tak dzień w dzień. To naprawdę ciężki kawałek chleba – zauważa. – Mówiąc o ludziach Cracovii, trzeba wspomnieć o Tomaszu Siemieńcu. „Siemion” to największy fan Pasów, jakiego znam. Totalnie zakręcony. Przez lata był zawodnikiem, a później kierownikiem pierwszego zespołu. Ale nie ograniczał swojej roli tylko do tego. Wprowadzał młodych do drużyny, dbał o nich. Dawał też mnóstwo wskazówek – zdradza Wdowiak. Choć wychowany na krakowskim Kurdywanowie piłkarz znał w klubie każdy kąt, do pierwszego zespołu wcale nie wchodził jak do siebie. Było w nim kilku doświadczonych zawodników ze starej piłkarskiej szkoły, więc młody musiał znać swoje miejsce. – Przez pierwsze dwa–trzy dni mówiłem do wszystkich na pan. Dopiero później koledzy przestali mnie wkręcać, że tak to ma wyglądać i przeszliśmy na ty. Ale siatki i piłki dalej musiałem nosić – wspomina z uśmiechem.
Smutny epilog
I pewnie o całym pobycie przy Kałuży mógłby opowiadać z takim entuzjazmem, gdyby nie ostatnie półrocze. Zakończenie historii byłoby wręcz bajkowe, bo wychowanek zdobył dla Cracovii pierwszy Puchar Polski w historii zasłużonego klubu. – Kiedy wracaliśmy z Lublina po wygranym finale, pod stadionem czekała na nas spora grupa kibiców. Nie dość, że autokar był wesoły, to jeszcze na parkingu też się chwilę wspólnie pobawiliśmy – opowiada 24-latek. Pół roku później z gratulacji, euforii i poklepywania po plecach przez fanów zostało już tylko to ostatnie. Zakończone życzeniami powodzenia w nowym klubie. Wdowiak rundę jesienną ekstraklasy spędził w rezerwach Cracovii, co dla wszystkich było ogromnym zaskoczeniem. Kiedy koledzy z drugiego zespołu zobaczyli go na pierwszym treningu, pytali, czy to żart. – Cóż, nie był. Ale starałem się pracować w drugim zespole tak, żeby później nie mieć zaległości – twierdzi. Żeby grać, musiał uciekać z piłkarskiego domu. Niechcianego w Krakowie zawodnika w Częstochowie powitano z otwartymi ramionami. Początkowo wszyscy myśleli, że na przeprowadzkę trzeba będzie pół roku poczekać, ale w Rakowie nie zamierzali zmarnować tego czasu. By jak najlepiej przygotować piłkarza do występów w barwach zespołu Marka Papszuna, Wdowiak odbył kilka indywidualnych odpraw z trenerami częstochowskiego klubu. – Dostałem instrukcje, jak mam się poruszać po boisku w systemie, którym gra Raków. To były bardzo przydatne rozmowy, bo dzięki nim łatwiej było mi wejść do zespołu – przyznaje Wdowiak, który po przeprowadzce do Częstochowy powoli wraca do żywych.