OSTATNIE KOŁO RATUNKKOWE
Nie uwierzę, że Dariusz Żuraw na pewno nie zostanie zwolniony przed końcem sezonu, nawet jeżeli władze Lecha Poznań codziennie na oficjalnej stronie internetowej zaczęłyby publikować taki komunikat. Nie wykluczam natomiast, że Żuraw będzie miał tyle szczęścia, że jednak doczołga się do końca sezonu.
Opcje ze zwolnieniem i z doczołganiem są mniej więcej tak samo prawdopodobne. Podejrzewam, że właściciele klubu od czarnego wtorku, kiedy zespół przegrał z Rakowem (0:2) i odpadł z Pucharu Polski, wbijają wzrok w ligową tabelę i przygryzając wargi, zastanawiają się, czy walka o miejsce dające przepustkę do europejskich pucharów jest realna. I zapewne wychodzi im, że jeszcze nie wszystko stracone. Gdyby trzeba było szturmować podium, napinanie się oznaczałoby liczenie na cud, ale europejską promocję może dać czwarte miejsce – jeżeli po krajowy puchar sięgnie zespół z pierwszej trójki (czytaj: Raków – bo tylko on ma jeszcze szanse i na podium, i na triumf w PP). Zgódźmy się, że coś dużo tych warunków, bo to i rywale muszą grać korzystnie dla Lecha, i sam Lech musi regularne punktować.
To ostatnie zastrzeżenie rodzinę Rutkowskich powinno niepokoić najbardziej, bo jak rozsądnie zakładać, że zespół prowadzony przez Żurawia nagle przestawi się na wygrywanie, jeśli zdarza mu się to od wielkiego dzwonu i raczej przypadkowo? Najprościej byłoby trenera zwolnić, nikt by za Żurawiem głośno nie zapłakał, przypuszczam, że zapanowałoby pełne zrozumienie dla takiej strategicznej decyzji. Pytanie, co by ona dała. Jeżeli nie ma się przygotowanego następcy, lepiej chyba poczekać. Lepiej, no i taniej, choć z tą taniością sprawa jest bardziej złożona. Żuraw do trenerskich krezusów drenujących klubowe kasy nie należy, Lech całkiem niedawno zatrudniał szkoleniowców, którzy kosztowali znacznie więcej, że wspomnimy o Nenadzie Bjelicy i Adamie Nawałce. No i jeżeli chce się jeszcze jakoś ratować
sezon, nowy trener byłby jak ryzykowna, ale może jednak opłacalna inwestycja. Z Żurawiem szanse na sukces są chyba mniejsze niż z jakąkolwiek nową miotłą.
Tyle że Żurawia jako trenera cały czas poznajemy i jeszcze nie mamy twardego przekonania (choć przyznaję, są istotne przesłanki, by taką możliwość zakładać), że praca w Lechu jednak go przerosła. Jesienią nie poukładał sobie jak należy priorytetów, a więc gry w Lidze Europy, gry w ekstraklasie i perspektywy odejścia paru czołowych piłkarzy. Trudne to było do pogodzenia, no ale trener Lecha musi się z tym mierzyć, byłby naiwny, gdyby liczył na wyrozumiałość. Każdy szkoleniowiec z Bułgarskiej wie, na co się pisze – co roku ma być awans do pucharów, przyzwoita prezentacja w Europie i przygotowywanie młodych piłkarzy na sprzedaż. W tym sezonie w Lechu najlepiej sprawdził się ten trzeci punkt, lecz w „produkcji” nie można ustawać, a przecież brak Kolejorza w Europie w następnym sezonie ograniczy możliwości promowania talentów z akademii.
Na to wszystko nakłada się jeszcze to, co najbardziej denerwuje kibiców, czyli nie tylko słaba gra, ale też brak trofeów. Lech na mistrzostwo Polski czeka od 2015 roku, na Puchar Polski od 2009. Był jeszcze Superpuchar w 2016, lecz przy całym szacunku – to trofeum drugiego sortu, na dobrą sprawę wyżej powinno się cenić mistrzostwo Polski drużyny juniorów starszych z 2018 roku, którą prowadził trener Krzysztof Kołodziej. Ostatnie sezony to dla kibica Lecha czas upokorzeń i frustracji. Ciągle ktoś jest lepszy, ciągle coś się nie udaje, nawet wtedy – jak za Bjelicy – kiedy wszystko wskazuje, że udać się musi. Żuraw już jesienią zaplątał się w podobną pułapkę. Po porażce w Pucharze Polski na stanowisku trenera Lecha trwa nadal, ale chodzi po kruchym lodzie. Następne nieostrożne ruchy i wpadnie po uszy. Wątpię, by w klubie rzucono mu wtedy koło ratunkowe. Ostatnie już zostało wykorzystane.