KOŁDRA Z PODOBIZNĄ LEWEGO ZA KRÓTKA NA NASZE ŁÓŻKO
Nie widzicie, czy nie chcecie widzieć, że Paulo Sousa to tylko temat zastępczy? To nie Portugalczyk powinien być najważniejszy, ale szkolenie trenerów, którzy będą wychowywać piłkarską młodzież. Obecny rok i rzeczywistość piłki w dobie koronawirusa w naszym kraju sprawiły, że otworzyłem oczy z przerażenia. Nie mamy pomysłu, jesteśmy skansenem przeszłości z wielkimi pieniędzmi i projektami, z których nic nie wynika. Legia Warszawa i Lech Poznań nie mogą zdominować polskiej ekstraklasy, a mają być naszym oknem na Europę? Czy jesteśmy maszynką do zarabiania pieniędzy, czy ligą, która ma zadowolić polskiego kibica? Jak to możliwe, że Lech przegrywa z Rakowem Częstochowa, a Legia z Piatem Gliwice? Dokąd zmierzamy? Czy PZPN dostrzega problem? Nie chodzi o to, czy kadra będzie prowadzona przez Portugalczyka, Albańczyka czy Szweda, bo w polskim kociołku mieszamy wciąż tymi samymi nazwiskami – Michał Probierz, Czesław Michniewicz, Ireneusz Mamrot. Obracając się w gronie tych samych osób i używając tych samych narzędzi, powielamy błędy, co sprawia, że nie idziemy do przodu. Dzisiaj polskiej piłki nie ratuje system szkolenia, ale przypadek i ślepy los.
Piotr Zieliński, mając 16 lat, został wyciągnięty z drugiej drużyny Zagłębia Lubin i od dekady siedzi we Włoszech. A u nas ciągle słychać krytykę pod jego adresem. Realnie oceńmy najpierw swoje podwórko i to musi być ocena krytyczna. Dom buduje się od podstaw, a nie zaczynając od dachu. Patrząc na polską piłkę, widzę tylko pięknie wyszywaną kołderkę z podobizną Roberta Lewandowskiego i spółki. Tylko że ta kołdra jest za cienka i za krótka na nasze łóżko.
Kadra od przypadku do przypadku zagra dobry mecz, a 90 procent reprezentantów występuje w zagranicznych klubach. Nie mamy wpływu na ich formę, a otoczka i szum medialny są fikcją, które mają skrzętnie ukryć, że kompletnie nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Polska liga stała się inkubatorem bylejakości, miałkości i przechowalnią czwartoligowego europejskiego szrotu. Czy naprawdę jedynym pomysłem na polepszenie sytuacji jest przepis o młodzieżowcu? Czy 38-milionowego kraju nie stać na to, żeby wychować 18-latka, który dzięki swoim umiejętnościom, a nie przepisom znajdzie miejsce w ekstraklasowej drużynie? Jeżeli tworzymy cieplarniane warunki, to nie dlatego, żeby piłka miała się lepiej, ale żeby młodzież mogła się rozwijać. Gdyby nie przepis o młodzieżowcu, skończyłoby się na tym, że grają w drużynach 30-latkowie albo ci, którzy wracają na tarczy z zagranicy i podpisują w Polsce gigantyczny kontrakt. Albo byłby to zlepek obcokrajowców kupowanych przez kluby po wystawieniu im pozytywnej opinii przez menedżerów.
Boli mnie obraz polskiej piłki, a radykalne zmiany powinny zacząć się od góry. Nie wierzę, że dysponujemy mniejszym potencjałem od Belgii, Holandii, Portugalii, Chorwacji czy Serbii. Papież sportu w osobie Roberta Lewandowskiego zachęca setki tysięcy dzieciaków do udania się na orliki i boiska szkolne. Robert rządzi na europejskich boiskach, ale od dekady nie jestem w stanie wskazać w polskiej lidze jednego zawodnika, którego mógłbym nazwać tworem naszej rodzimej myśli szkoleniowej.
Drodzy trenerzy i działacze, nie obrażajcie się, że były siatkarz zwraca wam uwagę. Dzisiaj sam jestem kibicem, którego boli oglądanie polskiej piłki w wydaniu ligowym czy rozgrywek o Puchar Polski. Szczęśliwie zawsze mogę przełączyć kanał, by na Polsacie Sport cieszyć się fantastyczną postawą polskich klubów siatkarskich w europejskich pucharach. W mojej dyscyplinie też nie jest idealnie, ale system szkolenia (nad wydolnością którego warto pracować) funkcjonuje na tyle dobrze, że jesteśmy mistrzami świata, mając nieporównywalnie mniejsze budżety niż europejskie potęgi klubowe. Ewentualnie problemy klubów maskowane są przez wyniki w seniorskich międzynarodowych zmaganiach.
Wrócę przed telewizor przy okazji kolejnej ekstraklasowej kolejki, będę czekał na półfinały Pucharu Polski i jeśli tylko mnie wpuszczą – zasiądę na stadionie. Dla samej piłki i piłkarzy – najmniej winnych w całej tej układance. Ściągnijmy jednak z piedestału PZPN jako federację, na której wszyscy powinni się wzorować. Panowie, od dekady słyszę o planach reform, innowacjach mających odmienić oblicze polskiej piłki. Wyglądacie jednak jak uczeń, który dostając jedynkę, tłumaczy, że on się przecież uczył, ale mu nie wyszło. Stajemy się ziemią obiecaną dla Czechów, Węgrów czy Słowaków. Oni z uśmiechem i na piechotę przyjdą do naszej ligi – twardej, wybieganej, gdzie walczy o się o każdy metr na boisku. Szkoda tylko, że marzeniem młodego Polaka jest nie debiut w ekstraklasie, ale zbawienny telefon od agenta sportowego z informacją o testach na Wyspach Brytyjskich albo wyjeździe do Włoch czy Niemiec. Za chwilę stanie się popularne hasło wśród młodzieży: „Kto zadebiutował w ekstraklasie, nie postawił na rozwój, lecz wybrał najłatwiejsze rozwiązanie”.