ŻYŁA: Chciało mi się płakać! To był cios
Tuż po skoku nie wierzyłem, że zostanę bez medalu – przyznał Piotr Żyła.
PRZEGLĄD SPORTOWY: Medal był bliziutko.
PIOTR ŻYŁA: No tak, było blisko. Szkoda... Teraz już w porządku, ale po skoku nie wierzyłem, że zostanę bez medalu. Tak się nastawiałem, że chociaż brązowy będzie mój. Zostałem z czwartym miejscem, to był trochę cios. Nastawiłem się do zawodów tak, jak do tych na średniej skoczni – wszystko albo nic. Co zrobić? Taki bywa sport. W sobotę walczymy od nowa. A piątek? Z całokształtu jestem zadowolony.na
Szczególnie drugi skok był świetny.
Oj, ten drugi, to powiem wam, że poszedłem „full”. Siedzę na belce i nic nie widzę, nie słyszę, zapaliło się zielone i ruszyłem. Jeśli „Dodo” (Michal Doležal – przyp.. red.) mi machnął lub zagwizdał, to ja już pewnie byłem w połowie rozbiegu! A dalej już poszedłem na maksa, full ogień!
Złapał pan noszenie na dole, narty aż się rozszerzały.
No tak, kurde, mogłem je zwęzić, ale za szybko się to działo. Wyszedłem bardzo wysoko, uniosłem się nad bulą, a później już brakowało, spadałem. Dałem radę ładnie wylądować, mogli mi dać wyższe noty! Nie no, żartuję. Zrobiłem, co mogłem. Po prostu czegoś zabrakło do brązu. Szkoda, polerowałbym go sobie. Cóż, sport bywa brutalny.
Często wielu sportowców mówi, że czwarte miejsce to najgorsze. Potwierdza pan?
Czwarte jest bardzo dobre. I jednocześnie... Poczułem to w piątek, zachciało mi się płakać, bo dałem z siebie tyle, ile mogłem, a skończyłem bez medalu. Jak się dowiedziałem, że jednak czwarty, to ze mnie zeszło. Ech! Puchar Świata jest jeden za drugim, a tu medale. Fajnie je mieć.
Po skoku siedział pan za bramką wyjściową ze skoczni i patrzył w jeden punkt, a inni jeden po drugim klepali pana po plecach. Wyglądało to tak, że nawet pan tego nie rejestruje. Musiałem chwilę posiedzieć, zejść na ziemię i zacząć funkcjonować.
W takich chwilach, zaraz po zawodach, mój mózg nie przetwarza informacji. Później zaczynam myśleć i teraz wiem, że należy zaakceptować wyniki. W sobotę kolejne zawody, trzeba walczyć. Ale po skoku było kiepsko. Nastawiłem się, że musi być medal. Cóż, byli lepsi, gratulacje dla medalistów.
Dużo pan ryzykował takim skokiem, w tak trudnych warunkach?
No dużo. Nie ryzykujesz, nie żyjesz! Kto tego nie robi, nie pije szampana. Tak się przecież mówi. A tak serio, to nie takie proste. Z drugiej strony musisz mieć klapki na oczach i wiedzieć, co robisz bez chwili zawahania. Co będzie to będzie. To jak z tym zielonym światłem, o którym mówiłem. Zapaliło się i ogień, jadę! Szukając plusów, ominie pana konferencja i inne obowiązki przed sobotnim konkursem. Można się lepiej zregenerować, bo dzień po konkursie na normalnej skoczni miał pan miksty i nie było rewelacyjnie.
Nie ominie, bo wygrałem zegarek za najdłuższy skok i idę na konferencję, a później kontrolę antydopingową. Gdyby kolejnego dnia po zawodach na normalnej skoczni była drużynówka, to nie świętowałbym full gaz. Wtedy wiedziałem, że mogę sobie pozwolić na więcej. Teraz trzeba się zebrać i szykować na sobotę. Trzeba dać z siebie wszystko.
Ludzie różnie reagowali na słowa w niemieckich mediach, gdzie napisano o panu „klaun”, choć nie chodziło o nic złego.
Każdy ma prawo wyrazić swoją opinię. Ja jestem, jaki jestem i tak lubię. Lubię też poczuć emocje i brać je do siebie i nimi się cieszyć. Mogę tu być, walczyć, jest dobrze. A że mówią... Niech mówią, nic mi do tego.
Niedosyt po piątkowym konkursie indywidualnym to problem przed drużynówką czy dodatkowa mobilizacja?
Ja wiem, że mam swoją robotę do wykonania i tyle. Lecimy dalej.
W drużynówce odpowiada pan nie tylko za swój wynik, ale i kolegów. Wtedy też się ryzykuje?
Trzeba tak zrobić. Daje się z siebie wszystko, po to jest się na mistrzostwach, żeby pokazać, co się wytrenowało i co potrafi. Idziemy na skocznię i full ogień. Jak to mówią – póki walczysz, jesteś zwycięzcą.
Po to jest się na mistrzostwach, żeby pokazać, co się wytrenowało i co się potrafi. Idziemy na skocznię i full ogień.