ANTONI BUGAJSKI
Rafał Boguski przynajmniej publicznie nie zadeklarował zakochania się w obecnym trenerze Wisły Kraków; widać, że aż takich wielkich słów nie chce używać. Natomiast jego przywiązanie i lojalność wobec Białej Gwiazdy nie wymaga żadnych dodatkowych deklaracji. Akurat pod tym względem Peter Hyballa jest za nim daleko w tyle.
O synowsko-ojcowskiej miłości niemiecki szkoleniowiec wspomniał w rozmowie z Darią Kabałą-malarz na antenie Canalu+. Mówił o sławetnym gegenpressingu, o skrajnym wysiłku, o zaangażowaniu w trening do granic wyczerpania i zaznaczył, że to wszystko jest możliwe, jeżeli piłkarze pokochają swojego trenera. A więc według Hyballi, aby odnieść sukces, nie wystarczy chłodny profesjonalizm i solidność w połączeniu nawet z najwyższymi fizycznymi, technicznymi i taktycznymi umiejętnościami. Potrzebne jest uczucie wyższe, objawiające się w miłości do swojego trenera, bo przecież wiadomo, że w stanie zakochania człowiek jest zdolny znieść więcej, przesuwać granice odporności na ból. O tę ojcowską miłość do Hyballi został zapytany po piątkowym meczu Wisły z Górnikiem Zabrze (0:0) Boguski i przed kamerami nie dał się wmanewrować w dyskusję o wielkim afekcie. Z jego wypowiedzi łatwo da się wyłowić zdroworozsądkowe przesłanie: poczekajmy jeszcze z tymi zachwytami nad obecną Wisłą, nie dajmy się porywać urokowi chwili. W każdym razie Boguski nie podjął ckliwej opowieści o zagranicznym trenerze, co to podbił serca wiślackich zawodników i tylko dlatego przełamali własne ograniczenia, z dziką satysfakcją odkrywając, że umieją grać w piłkę lepiej, niż im się do tej pory zdawało.
Widać Boguski do takich technik motywacyjnych podchodzi z dystansem. Zdaje się, nie chce uczestniczyć w medialnym spektaklu pod tytułem „Hyballa otworzył nam uszy i oczy”. Za długo gra w ekstraklasie (pierwszy raz w 2006 roku), za dużo ma na koncie ligowych występów (w piątek zagrał po raz 350.), za wiele przeżył w Wiśle trenerów, by w takiej chwili się egzaltować.
Owszem, chwali Hyballę, widzi dobre zmiany w treningu, docenia różnicę w grze i... na razie wystarczy słów. Sam chce się skupić na treningach i graniu. W drużynie Hyballi Boguski nie ma lekko, bo w wieku 37 lat trudno poprawiać parametry fizyczne. Mimo to jest cenny. Gdyby nie jego wejście w końcówce i dwa gole w Płocku (3:1), wiślakom nie udałoby się wygrać. Hyballa przy całym zafiksowaniu na agresywną grę, w której nieustannie liczy się odbiór piłki i atak, dostrzegł Boguskiego – jego mądrość, spryt i doświadczenie. Są momenty, kiedy na boisku taki piłkarz przydaje się bardziej niż wściekle „pressujący” kolega. Boguski dobrze wie, że jest już po drugiej stronie rzeki, że to już jego ostatnie miesiące w ekstraklasie, ale nie traci zdrowej mobilizacji, niepotrzebne jest mu wspomaganie technikami motywacyjnymi. Jest zresztą tym piłkarzem w wiślackiej szatni, który pamięta Dana Petrescu. Rumuńskiego szkoleniowca zawodnicy nie zaakceptowali, bo jednak śrubę dokręcał mocniej niż Hyballa, a zarazem nie próbował im wytłumaczyć, dlaczego tak robi. Boguski zaznacza, że zbyt dużo było zajęć bez piłki, a taki monotonny wysiłek bez sensownego uzasadnienia zawsze jest trudny do akceptacji. Petrescu chciał, żeby Wisła grała jak Chelsea, w której wcześniej występował, ale wiślaków na tę szokująco radosną nowinę w żaden sposób nie przygotował i w efekcie poległ. Boguski porównuje warsztaty Rumuna oraz Niemca i widzi zasadniczą różnicę. Hyballa rozmawia z piłkarzami, chce, żeby jego pomysły był również ich projektem. Dlatego zaproponował im ojcowską miłość. Mądry Boguski to docenia, ale nie rzuca mu się w ramiona, bo pewnie już niejeden trener złamał mu serce.