Trener naszej alpejki Marcin Orłowski o narciarskim Mastersie w Lenzerheide.
TOMASZ ŁYŻWIŃSKI: W niedzielę w słowackiej Jasnej przeżył pan niezłą huśtawkę nastrojów. Po pierwszym przejeździe Maryna Gąsienica-daniel w slalomie gigancie zajmowała miejsce (trzecie) na podium, ale w drugiej odsłonie rywalizacji miała upadek i doznała kontuzji...
MARCIN ORŁOWSKI (TRENER MARYNY GĄSIENICY-DANIEL): Emocje były duże, jej występ jednak nie zakończył się po naszej myśli. Maryna ma uszkodzone żebra i musieliśmy mocno zmienić plany. Przyjechaliśmy do Polski. Zawodniczka będzie jeszcze przechodzić serię konsultacji w Zakopanem. Miała już robiony rentgen i USG. Na razie trudno podjąć ostateczną decyzję. Poczekamy jeszcze 2–3 dni. Wtedy na pewno będziemy trochę mądrzejsi.
Po mistrzostwach świata w Cortinie d’ampezzo pan i Maryna usłyszeliście wiele słów uznania, ale czy poza tym te występy coś zmieniły w funkcjonowaniu waszego teamu?
Żadne radykalne zmiany nie nastąpiły. Sponsorzy nie walą drzwiami i oknami. Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Największa zmiana jest chyba taka, że Maryna awansowała do najlepszej piętnastki alpejek w tym sezonie, co zawsze zwiększa szansę na lepsze wyniki. Zawodniczki z miejsc 1–7 w rankingu są losowane w pierwszej kolejności, jeśli chodzi o listę startową. Druga grupa to alpejki, które w rankingu są na lokatach 8–15 i właśnie w tej ekipie jest teraz Maryna.
Po udanym starcie i szóstym miejscu Maryny w slalomie gigancie na zakończenie mistrzostw świata gratulacjom chyba nie było końca?
Kilka osób się do nas odezwało, ale wielkiego szału nie było.
Przez kilka godzin po zawodach nie można się było jednak do pana dodzwonić...
To prawda, ale nie dlatego, że telefon mi się rozgrzał od przyjmowania gratulacji, ale wprost przeciwnie. Aparat mi padł, bo w czasie rywalizacji stałem na trasie i aby mieć pełny przegląd sytuacji, oglądałem przejazdy dziewczyn na playerze Eurosportu.
Wracał pan później myślami i analizował występ Maryny w slalomie gigancie?
Nie było czego analizować. Jestem w stu procentach zadowolony z tego, co pokazała. Kibice na pewno mogą się zastanawiać, czy może w drugim przejeździe nie należało jechać ostrożniej, aby ustrzec się błędów. Prawda jednak jest taka, że jeśli chce się zająć wysoką lokatę w takich zawodach jak Puchar Świata czy mistrzostwa globu, to trzeba za każdym razem podejmować pełne ryzyko.
W gigancie na mistrzostwach dobrze zaprezentowała się też druga zawodniczka waszego teamu – Magdalena Łuczak. Maryna i Magda wykonały w Cortinie świetną robotę i mam nadzieję, że to dobrze zrobi wizerunkowi całego polskiego narciarstwa alpejskiego. Oficjalnie tworzymy jeden team, ale nasze priorytety startowe są różne i tak naprawdę obie dziewczyny w tym sezonie spotkały się na zawodach tylko trzykrotnie. Dwa razy w Pucharze Europy i na mistrzostwach świata. Magda ma bardzo dobrego trenera, Słowaka Ivana Ilanovskiego, który w przeszłości szkolił m.in. byłą mistrzynię świata Petrę Vlhovą, dlatego to 19. miejsce w Cortinie to na pewno nie jest jej ostatnie słowo na wielkich imprezach.
Od ostatniego występu w mistrzostwach świata do kolejnego pucharowego startu trzeba było czekać trzy tygodnie, zdążyliście w tym czasie wpaść do domów?
Nawet na chwilę nie byliśmy wtedy w Polsce. Co prawda przed występem w Jasnej potrenowaliśmy trochę blisko domu, bo w słowackiej części Tatr, ale potem wróciliśmy do Włoch. Trzeba pamiętać, że swobodę podróżowania ograniczają też restrykcje związane z koronawirusem. W wielu krajach zmienia się to dość często, dlatego nie warto zbytnio ryzykować.
A jak organizatorzy alpejskiego Pucharu Świata radzą sobie z pandemią?
Całkiem dobrze. Uczestnicy zawodów, przedstawiciele FIS, dziennikarze są podzieleni na grupy, żeby w jak największym stopniu zminimalizować ryzyko zakażenia. Wszelkie kontakty z mediami odbywają się z zachowaniem restrykcyjnych reguł dystansu społecznego. Efekt jest taki, że w całym sezonie było tylko kilka pojedynczych zakażeń u zawodniczek i działaczy. Biorąc pod uwagę wiele różnych lokalizacji imprez Pucharu Świata, to całkiem nieźle. Liczył pan, ile kilometrów pokonujecie w okresie przygotowawczym i startowym?
Przejeżdżamy w roku około 65 tysięcy kilometrów.
To auto po sezonie, góra dwóch, jest do wymiany...
Na szczęście jednym ze sponsorów związku jest Renault, więc nie możemy narzekać. Dbają o nas.
Ale wymagania macie trochę ponadprzeciętne, bo oprócz ekipy transportowany musi być też sprzęt...
Tak, wozimy ze sobą około 40 par nart na różne okazje, bo wiadomo, że do każdej konkurencji muszą być inne. Treningi są różne, więc całe wyposażenie trzeba mieć pod ręką non stop.
Sezon trwa od końca października do drugiej połowy marca, ile w tym czasie dni spędzacie w domu?
Góra dwa tygodnie, ale nie ma co narzekać. Gorzej mają Amerykanie czy Kanadyjczycy, którzy przez cały sezon muszą siedzieć w Europie, bo nie opłaca im się wracać do kraju, szczególnie w obecnej sytuacji pandemicznej.
Do ostatniego startu w szwajcarskim Lenzerheide pozostało ponad półtora tygodnia, na ile ocenia pan szansę występu Maryny?
Precyzyjne określenie takiego prawdopodobieństwa jest teraz niemożliwe. Sam w czasach wyczynowej kariery miałem podobny uraz, ale wtedy nie miałem żadnej presji czasowej związanej z powrotem do rywalizacji. Jeśli bólowo Maryna dałaby radę to wytrzymać, to kto wie? Należy jednak też pamiętać, że ryzyko nie może być zbyt wielkie, bo gdyby np. doszło do podobnego upadku, wtedy uraz mógłby być naprawdę poważny. Rywalizacja w Szwajcarii będzie prestiżowa. W Lenzerheide wystartuje tylko 25 najlepszych zawodniczek tego sezonu. To zawody trochę jak tenisowy turniej Masters. Fajnie byłoby się tam pokazać, ale z drugiej strony nie ma mowy o narażaniu zdrowia i robieniu czegoś za wszelką cenę.
Ten pierwszy przejazd w Jasnej wyglądał bardzo obiecująco. To właśnie efekt losowania Maryny w bardziej uprzywilejowanej grupie?
Nie tylko. Na tę wysoką pozycję złożyło się kilka drobnych elementów, ale trzeba po prostu powiedzieć, że forma Maryny cały czas zwyżkuje i to był właśnie najlepszy dowód.
Rywalizacja w Lenzerheide będzie prestiżowa. To zawody trochę jak tenisowy turniej Masters. Fajnie byłoby się tam pokazać, ale nie ma mowy o narażaniu zdrowia.