GŁÓWKA IDZIE PO SWOJE

W poniedziałek wylot do Anglii i testy, a w kolejną sobotę walka o tytuł mistrza świata. Faworytem Lawrence Okolie, ale Polak pewny swego. – Jestem lepszy! – zapewnia Krzysztof Głowacki.

2021-03-13 - Kamil WOLNICKI @Kamilwolnicki

Krzysiek padł na deski, ale to taka chwila, że się nie myśli. Szukałem jego oczu, chciałem zobaczyć, w jakim jest stanie. Koniec czy jednak walczymy dalej? Normalnie, taka robota – trener Fiodor Łapin wraca wspomnieniami do sierpnia 2015 roku i Newark, gdy Krzysztof Głowacki bił się z Marco Huckiem o pas mistrza świata WBO wagi junior ciężkiej. Siedzimy na warszawskich Fortach Bema, w sali, w której ściany mogłyby opowiedzieć spory kawał historii polskiego boksu. Gdzie liny ringu to naprawdę liny, a piłki lekarskie z całą pewnością są pełnoletnie. Tu formę kuje teraz pięściarz z Wałcza.

Tu jednak nikt nie potrzebuje modnego klubu fitness. Nie ma miękkiej gry. Tu trzeba zapier... Nie ma innej drogi do mistrzostwa w tym sporcie. Łapin i „Główka” o tym wiedzą. Czasem ułamek sekundy w ringu decyduje o tym, jak potoczy się dalej całe życie. Za kilka dni, w kolejną sobotę, znowu może tak być. Lawrence Okolie to koń, jak mówi się w boksie. Wielki, silny, młody, z długimi rękoma. Będzie faworytem starcia o pas czempiona WBO, ale z drugiej strony to Polak ma doświadczenie i rutynę. Był w ekstremalnych sytuacjach, kończył z boksem, ale wrócił, żeby zostać mistrzem świata. Tracił pas, odzyskiwał, teraz znowu chce wrócić z nim do domu.

– Każda walka mistrzowska była inna, każda wiązała się z innymi przeżyciami i emocjami – mówi „Główka”. Chwilę wcześniej skończył trening biegowy, przed sobą miał jeszcze wizytę na rehabilitacji. W poniedziałek poleci do Londynu i zamknie się w hotelu. Po odebraniu wyniku testu będzie mógł korzystać z sali treningowej. A później wejdzie do ringu. Znowu po pas, po raz szósty w życiu. On sam twierdzi, że jest lepszy pod wieloma względami, choćby o doświadczenie. W każdym z wielkich pojedynków uczył się czego innego.

Siła charakteru

„Mistrzowska” część kariery Głowackiego zaczęła się od walki w Newark, o której wspomnieliśmy na początku. A właściwie od szóstej rundy, gdy wstał, choć wydawało się, że nie powinien, a później ruszył do ataku jak wściekły byk, choć wydawało się to bez sensu. – Żebym to ja pamiętał, co tam się działo... Chciałem wstać i się nie poddawać. To najważniejsze, zawsze taki byłem. Działa instynkt, nie da się o tym myśleć, bo ja mało co z tego starcia pamiętam. Tamta walka była jedną z najważniejszych. Wtedy zostałem mistrzem, ale bez tych poprzednich nie byłoby mnie w Newark, choć oczywiście wiem, że w życiu sportowca są momenty przełomowe. Przecież ja nie tak długo przed tamtą walką miałem dać sobie spokój z boksem! Brakowało mi pieniędzy, ale zostałem. Opłaciło się – wspomina teraz. Huck był absolutnym faworytem, a wygrana z Polakiem miała pomóc przedstawić go Amerykanom. Wtedy w Newark miał dwie minuty, żeby dokończyć dzieło. Nie dał rady, w jedenastym starciu sam wisiał między linami. – W tej szóstej rundzie, dopóki Krzysiek nie odwrócił się w moją stronę, miałem wątpliwości. Ale zaczął wstawać, wyrobił się przed końcem liczenia. Trzeba wiedzieć, co zrobić, co krzyknąć, jak pomóc. Chociaż... pewnie nie do końca mnie słyszał. Przełączył się na ten tryb, w którym znali go w młodości w Wałczu. Pochylił głowę i poszedł się bić. To go różni od wielu innych. 99 procent pięściarzy w takiej chwili szuka klinczu i przegrywa. On zrobił coś odwrotnego. Może to nie było rozsądne, ale Huck go nie trafił, a Krzysiek jego tak. Szybko doszedł do siebie. To głowa, charakter, po prostu wojownik. Sędzia na szczęście mu na to pozwolił, tak powstała legenda Głowackiego – mówi trener Łapin.

Tamta walka na zawsze będzie jedną z najbardziej niezwykłych w historii polskiego boksu zawodowego. – Dla mnie to był chyba najbardziej emocjonujący moment w karierze. Nie potrafiłem się powstrzymać, choć zawsze się staram. Wtedy nie umiałem, także ze względu na stosunek do niego. Każdego, którego trenowałem lubię i szanuję, ale tu jest coś więcej. Od początku pasował mi charakterem, skromnością i pracowitością. Chciał coś udowodnić. Na sali, w stosunkach z chłopakami, zawsze był prawdziwym sportowcem. Ujął mnie tym. W boksie był na sto procent lojalny, słuchał i wykonywał polecenia. Pod tym względem jest najlepszy – mówi Łapin.

Serce jest najważniejsze

Osiem miesięcy później znowu byli w ringu. Tym razem na Brooklynie,

a w przeciwnym narożniku był Steve Cunningham. Ten sam, który dwa razy walczył z prowadzonym przez Łapina Krzysztofem Włodarczykiem i który toczył wojny z Tomaszem Adamkiem. – Psychicznie było mi łatwiej, wchodziłem do ringu jako mistrz świata. Wygrana z Huckiem dała mi dużo pewności siebie. Sama walka była jednak trudniejsza – twierdzi dzisiaj „Główka”.

– Trzy tygodnie przed bitwą trzeba toczyć 10-rundowe sparingi, a on leżał w łóżku i łykał antybiotyki. Zgrupowanie było kiepskie i doprowadzić go do formy na walkę było bardzo trudno. Wiedzieliśmy, że brakowało odpowiedniej kondycji, antybiotyk zrobił swoje. Krzysiek jednak szybko trafił, były liczenia (dwa w drugiej rundzie – przyp. red.) i Cunningham chciał odrabiać straty, poszedł na niego. Zrobiło się bardzo intensywnie, nie było kiedy odpocząć. A ostatnia runda stała się jedną z najtrudniejszych w jego karierze – mówi Łapin. – To prawda, ledwie żyłem, a po pojedynku długo dochodziłem do siebie – dodaje „Główka”, wtedy, w 2016 roku, wciąż mistrz świata.

Porażka też uczy

Ledwie pięć miesięcy później znowu był w ringu, tym razem w trójmiejskiej Ergo Arenie,

a rywalem był Ołeksandr Usyk, późniejszy król absolutny wagi cruiser. – Już podczas przygotowań wiele się działo. Niepotrzebnie wtedy powiedziałem, że ściągamy na sparingi Isiah Thomasa. Wysoki mańkut, szybki, sprytny, świetny na nogach i nie przyjmował wymian. Był dla nas najważniejszy, bo przypominał Usyka. Bilety kupione, a chłopak po prostu się nie pojawił. Nawet jego menedżer nie wiedział dlaczego, można się tylko domyślać. Krzysiek sparował więc z Otto Wallinem, ale to inny typ pięściarza. Kolejni też nie przypominali Usyka. Od tego się zaczęło. Później pojawiły się kontuzje, a tydzień przed walką, do której szykowaliśmy się w jego Wałczu, urodziło mu się dziecko. A na koniec uderzył ręką w tarczę i też skończyło się urazem. Mimo wszystko wierzyliśmy – wspomina tamten czas trener. Sędziowie punktowali 111:117, 109:119 i 111:117 dla Usyka. Pas pojechał na Ukrainę. – Myślałem, że będzie łatwiej, że on nie da rady tak chodzić na nogach przez dwanaście rund, a stanie w końcówce i to ja ruszę. Pomyliłem się, bo on się nie zmęczył. Tym mnie najbardziej zaskoczył. No i ta mobilność. Jak mnie było z nim niewygodnie! Nie pasował mi w ogóle, wszystko szło źle. Wolę tych, którzy się biją. Siadłem na tyl

nej nodze, myślałem, że mnie nie trafi, a to ja musiałem szukać jego – mówi „Główka”, a trener dodaje: – Wiedziałem, że Usyk jest świetny, ale dopiero później Krzysiek mi się do czegoś przyznał. On myślał, że wygra przed czasem, że go złamie i będzie łatwiej. Mówiłem mu, że Usyk to świetny zawodnik i nie wolno polować na jego głowę. Czy w innych okolicznościach mógł wygrać? Jest klasowym pięściarzem, chociaż on nie lubi lotnych na nogach mańkutów. Sam mówi, że walka z kimś takim, to dla niego kara.

Nie lekceważ mistrza

Kolejne dwa lata to walki, w których o pasach nikt nie myślał, chyba że do spodni. Aż w końcu Polak znalazł się wśród uczestników turnieju World Boxing Super Series, a w starciu o półfinał spotkał Maksyma Własowa. – Obawiałem się tego starcia, pamiętałem Rosjanina, bo był u nas na sparingach i chciał zostać w naszej grupie. Miał jednak jeszcze ważny kontrakt menedżerski i sprawa upadła. Widziałem go w sparingach z Diablo. Włodarczyk w takich zajęciach różnie wypada, ale Własow świetnie dawał sobie radę. Wiedziałem, że to zawodnik, który ma niewygodny dla „Główki” styl. Przed walką był pewny siebie, nawet bardzo. Mówił, że technicznie jest na innej półce. Pokazywałem to Krzyśkowi, zawsze jakaś dodatkowa motywacja – wspomina trener. – Coś tam na mnie gadał, że jest dużo lepszy i tak dalej, ale mnie to pasowało. Lubię być underdogiem, lubię, kiedy uważają mnie za gorszego i lekceważą – dodaje sam zawodnik. W ringu była wojna, a przewaga fizyczna i taktyczna po stronie zawodnika z Wałcza. Pas, początkowo interim, był jego. Ten właściwy przyszedł niedługo później. Kurierem. Bokserska polityka.

Brudny karateka

Gdyby ktoś szukał nieoczywistego miejsca na weekendowy wypad, Ryga nadaje się do tego idealnie. Uśmiechnięci ludzie, latem długie dni, mnóstwo restauracji i ogródków piwnych (kiedyś chyba je znowu otworzą?). Głowacki z Łapinem ze stolicy Łotwy wyjeżdżali jednak wściekli. Z bezsilności. W drugiej rundzie Polak uderzył Mairisa Briedisa w tył głowy. Ten odpłacił się potężnym... łokciem w szczękę. „Główka” padł na deski, wstał oszołomiony, znowu padł, tym razem po ciosie (choć w tył głowy) i... znowu padł, choć było już dawno po regulaminowym czasie rundy. Sędzia ringowy Robert Byrd nie panował w zasadzie nad niczym. W trzecim starciu Łotysz skończył walkę. Pan Byrd nie czuł się winny, zresztą seria skandalicznych wpadek w niczym nie zaszkodziła jego karierze. Głowackiemu – wręcz przeciwnie. Protesty, odwołania, długa przerwa, strata wielkich pieniędzy. Trener Łapin na samo wspomnienie wyjazdu do Rygi mocno się ożywia. – To był chaos, szok, nigdy z czymś takim się nie spotkałem! Każdy, kto później mówił, że powinniśmy zrobić to czy tamto, tak naprawdę... nie wie, o czym mówi. Wszystko wydarzyło się szybko, z narożnika nie było dobrze widać. Po powtórkach jest jasna sprawa, ale wtedy? Widziałem cios łokciem. Wcześniej Krzysiek uderzył Łotysza w tył głowy, ale to się zdarza w ferworze. Zwykle rywal oddaje w podobny sposób, czasem poniżej pasa, ale łokciem?! Trafił precyzyjnie. Nie znokautował „Główki”, ale zamroczył. Gdyby został na nogach, skończyłoby się ciężkim nokautem. Odpoczął jednak na macie, a sędzia krzyczał, żeby nie udawał. Udawał... Miejsce po uderzeniu łokciem boli Krzyśka do dzisiaj. Później wszystko się posypało. Mairis zobaczył, co się stało, dostrzegł szansę, a wiem, że miał ogromny szacunek i respekt przed Krzyśkiem. Dobijał. Na koniec jego trener wskoczył do narożnika, myślałem, że przerwano walkę, ale nie wiedziałem dlaczego. Pobiegłem do supervisora, krzyczałem, a tu się okazuje, że to przerwa między rundami. Wróciłem do Krzyśka i trzeba było podjąć decyzję: walczymy dalej czy nie? To były sekundy, ale po wojnach z Huckiem i innych momentach, kiedy pokazywał charakter uznałem, że chłopak zasługuje na szansę. Skończyło się tak, jak się skończyło. Do dzisiaj uważam, że to wielka krzywda, a zachowanie Briedisa było niegodne. Pięściarze powinni się szanować, a on tego nie zrobił. W walce ani po walce. Kojarzyłem go jako grzecznego chłopaka, a tu się okazało, że było inaczej. Chciałbym o tym zapomnieć, ale się nie da – opowiada. Kilka minut później o to samo pytamy samego pięściarza. Chwilę myśli, dotyka bezwiednie szczęki po prawej stronie. To tam ciągle odczuwa skutki wyjazdu na Łotwę. – Kość ciągle boli. Do dzisiaj się zdarza tak, że nie mogę nią ruszyć. Muszę popracować, żeby wszystko wróciło na swoje miejsce i dopiero wtedy jest znowu w porządku. To siedzi gdzieś głęboko. Nie szczęka, a porażka. On mnie nie lekceważył. Chciał zagrać nieczysto. Pogadajmy o tym po walce z Okolie, OK? Mam marzenie, ale najpierw to, co tuż przede mną – mówi powoli Głowacki.

Psychika będzie kluczem

No właśnie, Okolie. Blisko dwa metry wzrostu, długie ręce, precyzyjne i mocne ciosy z obu rąk. Głowacki miał z nim walczyć w grudniu, ale koronawirus pokrzyżował plany. Pojechał w zastępstwie Nikodem Jeżewski. Nie miał szans, w drugiej rundzie było po wszystkim. To oczywiście o niczym nie świadczy, Głowacki wie, jak radzić sobie w starciach mistrzowskich. Tak czy inaczej faworytem nie będzie.

– Jaka to będzie historia? Może być piękna. Wierzymy w to. I w to, że Krzysiek potrafi pokazać wolę zwycięstwa, rutynę, serce i przygotowanie, żeby zdobyć pas mistrza świata po raz trzeci. On jednak wie, jaką siłą ciosu dysponuje Okolie. W szarpaninie, faulach. Umie też jednak mocno uderzyć z obu rąk. Wydaje się stworzony do wagi junior ciężkiej, ale zawsze ktoś przegrywa po raz pierwszy. Czemu Okolie miałby nie polec teraz? – zastanawia się trener Łapin. Będzie w narożniku ze swoim zawodnikiem. Kto jeszcze tam stanie? Sytuacja jest skomplikowana, bo trwa rozwód trenera z grupą Knockout Promotions Andrzeja Wasilewskiego. 34-letni „Główka” mocno się ożywia, gdy zaczynamy rozmowę o szansach i o tym, że świat stawia na przeciwnika. – On nie ma doświadczenia. Nie był w trudnych momentach, nie wie, jak to jest. Psychika. Psychika będzie kluczem! Myślę, że jestem silniejszy. Nie chodzi o doświadczenie, po prostu jestem silniejszym i lepszym pięściarzem. Wiele przeszedłem, ale z silną psychiką trzeba się urodzić. Ja to mam. Idę do przodu, nie poddaję się, a tego się nie da wypracować. Myślę, że na początku będzie chciał się ze mną bić. Nie chcę zdradzać taktyki, zobaczycie w ringu – opowiada. Tym razem podczas przygotowań nie łykał antybiotyków, a to już dużo w jego wypadku. Z drugiej strony, od starcia z Briedisem nie walczył. 21 miesięcy. – Czuję się jednak super – mówi.

– A jak przegrasz? – zaczepiamy.

– Nie myślałem o tym. I nie będę!