DARIUSZ DZIEKANOWSKI
Kilka dni temu, dość sensacyjnie, Joachim Löw ogłosił, że po tegorocznych mistrzostwach Europy rezygnuje z pracy z reprezentacją Niemiec. Decyzja być może trochę niespodziewana, ale z drugiej strony można wyciągnąć z niej wiele lekcji, które mogłyby być przydatne zarówno trenerom, jak i osobom decyzyjnym w naszym piłkarskim środowisku. Po pierwsze, selekcjoner ogłasza decyzję kilka dobrych miesięcy przed turniejem. Daje więc swoim pracodawcom czas, żeby znaleźli kogoś na jego miejsce, daje też czas piłkarzom na oswojenie się z tą decyzją. Ci, którzy przywiązali się do niego, na pewno zrobią wszystko, by latem trener odchodził z podniesionym czołem. Ci zaś, którym nie jest po drodze, ale którzy mimo wszystko są częścią tej drużyny, zapewne zechcą udowodnić – i Löwowi, i jego następcy – że zasłużyli na więcej.
Löw żegna się z drużyną narodową po prawie 17 latach pracy. 17 lat!!! To dziś ewenement w skali świata. Niewielu jest szkoleniowców, którzy osiągnęli taką pozycję, by pracować w jednym miejscu tak długo i samemu decydować, kiedy mają odejść. A wierzę, że to była decyzja Löwa, że nie został zmuszony, by ją ogłosić – jak to miało miejsce w przypadku na przykład Arsene’a Wengera w Arsenalu. Tymczasem nie było to 17 lat usłanych różami i wypełnionych tylko sukcesami. Jednak jak się okazuje, w Niemczech doceniają to, czego się dokonało, doceniają pracę. Masz świadectwo, masz nasze zaufanie. Wszyscy tam wiedzą, że trudno utrzymać się na szczycie tak długo, mimo że teoretycznie presja w drużynie, od której oczekuje się wygrywania eliminacji i turniejów, powinna być większa niż w innych krajach, którym do czołówki jest daleko. Nawet po wpadkach, jak na przykład w Rosji, kiedy Niemcy nie wyszli z grupy, Löw był traktowany z respektem. A to jak selekcjoner, wraz z menedżerem zespołu Oliverem Bierhoffem, wyjaśnił porażkę, było niedoścignionym wzorem. Wtedy nawet najsurowsi krytycy jego pracy musieli opuścić naostrzone noże.
Praca sztabu szkoleniowego i menedżerskiego to też przykład do naśladowania. Wieloletni asystent Löwa, czyli Hansi Flick, prowadzi dziś największy niemiecki klub i uznawany jest za jednego z najlepszych klubowych trenerów. No i – jak podpowiada logika – jest jednym z kandydatów do przejęcia schedy po obecnym selekcjonerze. To świadczy o tym, że przez te osiem lat w roli asystenta nie zasypiał gruszek w popiele, tylko czerpał wiedzę pełnymi garściami, kształtował się jako samodzielny szkoleniowiec. Nie był tylko dopowiadaczem, nie rozstawiał jedynie pachołków przed treningami. Tak właśnie powinna wyglądać współpraca sztabu czy to reprezentacji, czy drużyny klubowej. Tak też było w naszej kadrze, kiedy prowadził ją Leo Beenhakker. Holender podejmował decyzje po burzy mózgów, słuchał podpowiedzi i argumentów współpracowników. Niestety nie można powiedzieć, że jest to nasza narodowa tradycja. Ostatnie lata, zwłaszcza za kadencji Adama Nawałki – zresztą jednego z asystentów za kadencji Holendra – zepchnęły współpracowników selekcjonera w głęboki cień. Wiedzieliśmy o nich tyle, że musieli cierpliwie znosić wszelkie pomysły trenera, bo ten i tak o wszystkim decydował sam.
Niedawno z jednym ze znajomych prowadziłem dyskusję na temat polskich szkoleniowców. Kolega przekonywał mnie, że nie ma aż tylu dymisji, że niektórzy dostają szansę, żeby pokazać, czy potrafią wyciągnąć drużynę z kryzysu. Tu padły nazwiska Piotra Stokowca, który wyprowadza na prostą Lechię, czy przede wszystkim Dariusza Żurawia, który wytrwał tak długo na stołku szkoleniowca w Lechu i ostatnio Kolejorz zbliżył się do górnej części tabeli (piszę te słowa przed meczem z Piastem). Jestem jednak zdania, że oprócz kilku przypadków, mamy kryzys osobowości – a jeśli ktoś próbuje na siłę kreować swoją osobowość, to potem wychodzą takie absurdy, że nawet kiedy się podaje do dymisji, to właściciel nie traktuje jej poważnie i nie przyjmuje. Trochę świeżości wniósł i namieszał w lidze Marek Papszun, widać, że potrafi być kreatywny, umie rozsądnie spojrzeć na piłkę, dobrze poukładał drużynę Rakowa. Ale znowu – spójrzmy pod kątem europejskich pucharów. Czy z którymś z tych zespołów można wiązać jakąś nadzieję na podjęcie rękawicy i skuteczną grę w Lidze Mistrzów czy Lidze Europy? Niektórzy już przyznają mistrzostwo Legii, tłumaczą, że minimalne wygrane, np. 3:2, pokazują siłę charakteru zespołu. Dlatego, że tkwimy w tym ligowym marazmie, na siłę szukamy czegoś, co poprawi nam humor, poczucie wartości. Ale dla mnie mecze liderów z zespołami pokroju Warty, to tak, jakby któraś z przeciętnych europejskich drużyn wystawiła swoje rezerwy. I niestety te wymęczone wygrane nie wprawiają mnie w euforię i choćby nawet umiarkowany optymizm. Wygląda to źle i nie widzę powodów do entuzjazmu. W tej słabej lidze mistrzostwo jest dla Legii obowiązkiem, etapem do walki o puchary. Niestety europejska piłka, nawet w wykonaniu zespołów występujących w Lidze Europy (takich jak Slavia Praga czy Glasgow Rangers), a piłka w wydaniu krajowym, to dwa różne światy, które raczej się od siebie oddalają, niż zbliżają.