MATEUSZ BOREK
Zbliżamy się do najważniejszego tygodnia piłkarskiego wiosny. Przed nami trzy mecze eliminacji mistrzostw świata 2022 roku w Katarze. Scenariuszy jest oczywiście kilka i one kłębią się już w naszej głowie, ale niewątpliwie wyniki konfrontacji z Węgrami, Andorą i Anglią będą niezwykle istotne w co najmniej trzech aspektach. Po pierwsze i najważniejsze, trzeba zdać sobie sprawę, że marcowe mecze ustawią całe eliminacje, które – z racji zmian kalendarza UEFA i FIFA – zostaną rozegrane błyskawicznie (faza grupowa skończy się już w listopadzie), więc trzeba trafić z formą od razu. Te trzy mecze to już 30 procent eliminacji. Każdy z nas ma swoje oczekiwania i swoje minimum. Dla mnie tym minimalnym „must have” będzie sześć punktów podniesionych z murawy po przekonujących i skutecznych występach. Siedem oczek byłoby rezultatem wielce obiecującym, komplet – startem marzeń. Po drugie, wyniki kadry w Budapeszcie i na Wembley natychmiast przełożą się na ocenę decyzji prezesa PZPN Zbigniewa Bońka, który kilka tygodni temu, nie mówiąc nic nikomu i zaskakując naród, postanowił zmienić selekcjonera. Zwolnił Jerzego Brzęczka i zatrudnił Portugalczyka Paulo Sousę. Kibice są niecierpliwi, analityczni, emocjonalni i zero-jedynkowi. Oni nie będą czekać z opiniami. Dla nich bez znaczenia będzie fakt, że przed meczem z Węgrami Sousa przeprowadzi z naszymi kadrowiczami prawdopodobnie jeden trening. Maksymalnie dwa. Ale to już będzie wystarczające dla kibicowskiego internetu, by ocena była jednoznaczna. Piekło, niebo, czyli od „nie nadaje się” do „mamy selekcjonera na lata”. Po trzecie, wyniki meczów marcowych będą miały niesamowity wpływ na klimat i wiarę w drużynę narodową przed mistrzostwami Europy. Dobry start da tej drużynie wsparcie przed wylotem na turniej, wokół kadry wytworzy się klimat wielkiej wiary, sympatii i wyczekiwania pierwszego meczu ze Słowacją, który będzie miał otworzyć wielki turniej w wykonaniu Biało-czerwonych. Potknięcie w Budapeszcie z grającymi bez swojej największej gwiazdy Dominika Szoboszlaia Węgrami oraz porażka w Londynie postawią reprezentantów pod ścianą niepewności, braku wsparcia i narzekania. Zabraknie wtedy „życia” turniejem przez wiele tygodni przed jego startem.
Kwestią maksymalnie kilkudziesięciu godzin jest ogłoszenie już tej właściwej, wąskiej kadry na start eliminacji. Pierwsze nominacje Sousy były sygnałem wysłanym określonej grupie piłkarzy, że zostali zauważeni i wyróżnieni, że są już blisko najważniejszej drużyny, ale jeszcze czegoś im brakuje. Nie ukrywam, że czekam na powrót do reprezentacji Bartosza Kapustki, który będąc bardzo młodym graczem, już w tym zespole był, ale błędne decyzje i wybory oraz urazy spowolniły rozwój jego talentu. Kapustka wrócił na właściwe tory i na pewno jego parametry fizyczne, a także stabilna forma mogą zwiększyć rywalizację w kadrze.
Wzorową postawę sportowca od kilku miesięcy prezentuje Michał Helik. Błyskawicznie odnalazł się w nowym towarzystwie i nowej rzeczywistości futbolowej. Helik gra, strzela, błyszczy w Barnsley, zbierając wyróżnienia w Championship. Jeśli ten chłopak ma zacząć pisać swoją historię reprezentanta Polski, to w tej chwili jest na to odpowiedni moment. Bardzo obiecujący sezon gra w lidze włoskiej Paweł Dawidowicz. Piłkarz utalentowany i uniwersalny, który dziś już jest gotowy, by zaistnieć w reprezentacji.
Bardzo chciałbym zobaczyć też weryfikację na poziomie międzynarodowym Rafała Augustyniaka. W Polsce niewielu kibiców ogląda regularnie spotkania Urału Jekaterynburg. Augustyniak został zauważony przez sztab kadry w momencie, kiedy wbił dwa gole Krasnodarowi, ale on rozegrał mnóstwo świetnych spotkań już w ubiegłym sezonie. Defensywny pomocnik pojawia się w momencie poszukiwań zabezpieczenia Grzegorza Krychowiaka. Wielki pech i poważne kontuzje Krystiana Bielika oraz Jacka Góralskiego, które wykluczyły ich z udziału w EURO, stały się szansą dla Augustyniaka.
Wierzę, że na wąskiej liście znajdzie się w końcu Karol Świderski. Dziewięć goli i sześć asyst w lidze greckiej oraz umiejętność grania na kilku pozycjach ofensywnych to wystarczające argumenty, by przyjechać i potrenować z Robertem Lewandowskim, a potem u jego boku wystąpić choćby przez chwilę w meczu o punkty.