Nie chciałem wegetować
ROBERT BŁOŃSKI: Nie minęło sto dni nowego roku, a w pana życiu wydarzyło się więcej niż u niektórych w pięć lat.
JACEK MAGIERA (BYŁY TRENER REPREZENTACJI POLSKI U-19 I U-20): Uważam się za dojrzałego i odpowiedzialnego człowieka, ale przeżycia z początku roku jeszcze mnie umocniły. Na wiele spraw spojrzałem głębiej. Tego samego dnia, 10 stycznia, zmarła moja chorująca od jakiegoś czasu mama oraz trener Gothard Kokott, którego uznawałem za jednego z dwóch – obok też nieżyjącego już Zbigniewa Dobosza – swoich „piłkarskich ojców”. Z mamą ostatni raz się widziałem i rozmawiałem w dniu swoich 44. urodzin, czyli 1 stycznia, zawożąc ją do szpitala. W Wigilię zadzwoniłem do, również schorowanego, trenera Kokotta i chyba obaj czuliśmy, że to pożegnalna rozmowa. O śmierci mamy dowiedziałem się, będąc na zgrupowaniu kadry Talent Pro w Hiszpanii. Następnego dnia wracałem do Polski i podczas przesiadki w Zurychu przyszedł SMS z wiadomością o tym, że odszedł też trener Kokott. Ich pogrzeb odbył się tego samego dnia, w tym samym mieście, o tej samej godzinie, tylko na cmentarzu obok. W tym czasie nabrałem jeszcze większej dojrzałości emocjonalnej. Mama długo walczyła z chorobą, widziałem, jak ta energiczna kiedyś kobieta gasła w oczach. Jestem osobą wierzącą i mam w tym wszystkim dużo spokoju. Sądzę, że dzielnie zniosłem jej odejście, choć na stratę najbliższej osoby nie ma odpowiedniego momentu.
Mama woziła na treningi?
Nie. Z prostej przyczyny – nie mieliśmy wtedy auta. Pierwszym samochodem, który kupiliśmy, był rozklekotany fiat 125 p. Kosztował 28 starych milionów złotych, kolejne 34 mln trzeba było włożyć w naprawę, żeby w ogóle jeździł. Wydałem pieniądze zarobione dzięki grze w piłkę w Rakowie. Na treningi chodziłem sam – tam poznałem trenerów Dobosza i Kokotta. A od mamy zawsze czułem ogromne wsparcie i wiedziałem, że jest ze mną w każdej chwili. Jako pierwsza zderzała się z rzeczywistością bycia mamą kandydata na piłkarza, który wracał do domu i rzucał brudne rzeczy do łazienki albo wysypywał piach z butów na środku pokoju. Tak postępują dzieci, mama była wyrozumiała. Mogłem na nią liczyć w każdej sytuacji – razem z bratem Markiem mieliśmy wszystko, co trzeba: od spraw przyziemnych, jak ugotowane posiłki, uprasowane i naszykowane ubranie, do tych istotniejszych, czyli rozmowy, miłość, uśmiech, ciepło, przytulenie i troska. Wyszliśmy z bardzo dobrego domu, z wartościami przekazywanymi od młodzieńczych lat. Mama nie dożyła 70. urodzin. Kiedy odeszła, zadzwoniło wielu kolegów i zawodników, którzy stracili mamy jako nastolatkowie albo jeszcze nie do końca dojrzali mężczyźni. Czuli potrzebę, by porozmawiać. Tak jak wspomniałem – o śmierci mamy dowiedziałem się w trakcie odprawy podczas zgrupowania kadry w Hiszpanii. Z informacją zadzwonił brat. Nie chciałem, by wiadomość zakłóciła obóz wszystkim, więc poprowadziłem też trening, choć myślami byłem gdzie indziej. Mama nie chciałaby, żebym zachował się inaczej niż w zgodzie ze swoimi wartościami. Zostaliśmy z bratem, tatą i babcią, czyli mamą mamy. Mam rodzinę, dzieci i – tak jak powiedziałem – informację przyjąłem w miarę spokojnie. W myślach wróciły radosne chwile, ciepło mamy, którym zawsze emanowała, jej pogoda ducha. Zostawiła po sobie najlepszą wizytówkę, jaką mogła – dzieci. Zawsze przeżywała moje występy, ale nigdy nie była na żadnym meczu, kiedy grałem w Legii lub ją trenowałem. Żałuję, że nie przyjechała na ten ze Sportingiem Lizbona w Lidze Mistrzów, bo wtedy mogliśmy zaprosić najbliższych. Na tym z Realem Madryt nikogo nie mogło
Dwa lata temu Jacek Magiera prowadził reprezentację U-20 w finałach MŚ w Polsce. Doszedł do 1/8 finału. być, bo stadion był zamknięty z powodu awantur kibiców, a z Borussią Dortmund drużynę prowadził inny trener. Ale mama nie chciałaby, żebyśmy się teraz wszyscy smucili, bo znała nasze plany i cele.
W połowie marca, dość niespodziewanie, zrezygnował pan z funkcji trenera kadry do lat 19. Dojrzewałem do tej decyzji. Zespół objąłem jesienią 2020 roku. We wrześniu zagraliśmy z Niemcami (1:1), drugim rywalem mieli być Czesi. Pojechaliśmy do Brzegu, ale dzień przed spotkaniem okazało się, że u rywali jest Covid i mecz został odwołany. W październiku mieliśmy zmierzyć się dwa razy z Danią, ale z powodu koronawirusa na zgrupowaniu brakowało dziesięciu zawodników. Kabaret. Zagraliśmy raz, drugie spotkanie zostało odwołane. Listopadowe zgrupowanie w ogóle nie doszło do skutku, więc pozostała praca online. W mojej kadrze grali m.in. Rakoczy z Puszczy, Bejger ze Śląska, Peda i Iskra ze SPAL, Biegański i Kałuziński z Lechii, Kamiński, Marchwiński i Szymczak z Lecha, Pyrka z Piasta, Zalewski z Romy, Kozłowski z Pogoni, który dziś jest w pierwszej reprezentacji, Musiałowski z Liverpoolu miał być powołany na eliminacje. I wielu innych. Na początku marca UEFA odwołała marcowe kwalifikacje do finałów ME U-19 – mieliśmy zagrać turniej w Irlandii z udziałem gospodarzy, Estonii oraz Bośni i Hercegowiny. W czerwcu i lipcu miał się odbyć turniej – UEFA wszystko odwołała, drużyna przestała istnieć, a ja nie mogłem pracować, bo nie miałem z kim. Nie mieliśmy żadnego celu, więc dzień po tej decyzji zadzwoniłem do prezesa PZPN Zbigniewa Bońka i poprosiłem o spotkanie. Nie widziałem sensu, żebym zostawał na stanowisku, nie mając celu ani możliwości brania odpowiedzialności za jakikolwiek wynik. W związku spędziłem trzy lata, praca była zorganizowana na najwyższym poziomie, prowadzone przeze mnie reprezentacje grały z najlepszymi na świecie – po trzy razy z Niemcami i Włochami, po dwa z Holandią i Portugalią, plus Senegal, Kolumbia, Ukraina, Japonia, Dania i Norwegia. Zebraliśmy ogromne doświadczenie, ale w tym momencie ta drużyna przestała istnieć.
Niecały rok temu zwolniła się posada w reprezentacji do lat 21. Wydawało się, że to pan zastąpi Czesława Michniewicza, który z młodzieżówki przeszedł do Legii. Wtedy, kiedy zapadały decyzje personalne, prowadziłem kadrę do lat 19. Chłopcy z roczników 2002–03 są bardzo utalentowani, mieli szansę na dobry wynik w ME. Miałem swój cel i drużynę, więc młodzieżówkę przejął Maciek Stolarczyk. Z prezesem Bońkiem już wcześniej ustaliłem, że latem porozmawiamy, co dalej. Skoro odwołano mistrzostwa, uznałem, że nadszedł idealny moment na powrót do piłki klubowej. Chcę pracować i dalej się rozwijać.
Kilka dni przed pana rozstaniem z PZPN, prezes napisał na Twitterze, żeby prezesi klubów nie dzwonili do trenerów reprezentacji młodzieżowych z ofertami pracy, bo mają dobrze w federacji.
Ma rację. PZPN stwarza trenerom świetne warunki do rozwoju. Standardy pracy stoją na naprawdę wysokim poziomie, niczego nam nie brakowało, mogę wyłącznie chwalić. Ale trzy lata temu coś się zaczęło i skończyło w pierwszej połowie marca. Nadszedł czas na nowe wyzwania. A wpisu prezesa nie widziałem – pół roku temu skasowałem konto na Twitterze.
Prezesi klubów ligowych dzwonią?
Pracując w PZPN, dostałem pięć czy sześć propozycji pracy z ekstraklasy, ale chciałem być lojalny wobec prezesa, który mnie zatrudniał, oraz wobec samego siebie. I odmawiałem. Powtarzałem, że będę mógł rozmawiać po odejściu z federacji. Podejmując decyzję o rozstaniu, nie byłem dogadany z żadnym klubem, nie postawiłem prezesa przed faktem dokonanym – nie pozwoliłaby mi na to moja etyka pracy. O decyzji pierwszy dowiedział się prezes. Przyjął moje argumenty, widział, jak wszystko się toczy, że dalsza praca w takich warunkach nie ma sensu. Podszedł do sprawy ze zrozumieniem i merytorycznie – jak zawsze. Obaj uznaliśmy, że to najlepszy moment, bym wrócił do piłki seniorskiej.
Komfortowe warunki pracy zamienia pan na ligową dżunglę, w której etyka pracy nie obowiązuje.
Mam swoje standardy, które nie pozwalają mi wegetować albo odcinać kupony w PZPN. Lubię pracować, być odpowiedzialny,
Moje przymiarki do klubów są na etapie pierwszego spotkania z dziewczyną: wymieniliście się numerami telefonów i czekacie, co dalej.
zarządzać zespołem i sztabem, od którego dużo wymagam. Jestem przekonany, że możemy sporo dobrego wnieść do polskiej piłki klubowej.
Jeszcze w tym sezonie?
Nie wiem. Dopiero teraz mogę otwarcie mówić, że wracam do piłki klubowej, jeszcze sześć miesięcy temu było to niemożliwe.
Jest pan przymierzany do wielu klubów.
Na razie rozmowy są na etapie pierwszego spotkania z dziewczyną. Wymieniliście się numerami telefonów i czekacie, co dalej.