CZY BOKS MA JESZCZE TAKICH WOJOWNIKÓW?

Chyba każdy sportowiec chciałby zostać zapamiętany tak, jak zmarły w ubiegłą sobotę Marvelous Marvin Hagler. Może poza ringiem nie miał tyle błysku, co złoty chłopiec Sugar Ray Leonard, jego przeciwnik z 1987 roku. Może nie stał się gwiazdą naprawdę pierwszej wielkości w showbiznesie. Jednak miłośnicy boksu na całym świecie nigdy nie zapomną Haglerowi jego podejścia do uprawiania tego sportu, które w dzisiejszych czasach ocenilibyśmy już chyba jako niezwykłe, niespotykane. Marvin był jak prawdziwy Rocky, który nad ostrożność w doborze rywali, tak często spotykaną w tym sporcie zachowawczość, przedkładał rzeczywiste pragnienie porównania swoich możliwości i umiejętności z najlepszymi – nieraz w niesprzyjających okolicznościach, często w potyczkach rozgrywanych na terytorium wroga. Takiej romantycznej postawy bardzo dziś w boksie brakuje, choć oczywiście ten stan rzeczy da się na wiele sposobów wytłumaczyć. Michael Buffer: „Były niekwestionowany mistrz świata wagi średniej, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli bokserskiego dziedzictwa. Wielki na zawsze”. Teddy Atlas: „Prawdziwy, uczciwy, niezawodny. Chciałbyś mieć takiego przyjaciela. Człowiek ze stali, ciosy odbijały się od niego jak pociski od Supermana. Który mistrz dałby szansę takiemu facetowi jak niepokonany John Mugabi, zawodnik z samymi nokautami na koncie? Marvin Hagler. Spoczywaj w pokoju, mistrzu”. Lennox Lewis: „Legenda. Tak pełen życia i energii, że w niczym nie przypominał maszyny do niszczenia, którą był w ringu. Widząc, jak poważnie podchodzi do obozów treningowych, naśladowałem go podczas własnych przygotowań. Świat ma dziś o jednego wielkiego człowieka mniej”.

Zurodzonym w 1954 roku Haglerem miałem zaszczyt rozmawiać dwa i pół roku temu podczas kongresu federacji WBC w Kijowie. W hotelowym lobby, gdzie rozdawał autografy, grzecznie podszedłem i zapytałem, czy nie znalazłby dwudziestu minut na wywiad dla dziennikarza polskiej gazety. Odparł, że po jakimś czasie wróci i dotrzymał słowa. Zaczęliśmy od wspominanych z nostalgią pojedynków „Bajecznej Czwórki” – jak w latach osiemdziesiątych nazywano Haglera, Leonarda, Roberto Durana oraz Tommy’ego Hearnsa – choć nie byłem pewien, czy dawnemu mistrzowi po tylu latach chce się jeszcze o nich opowiadać. Kazał mi się jednak tym nie przejmować. „Mam wielu fanów na całym świecie. Wciąż się mną interesują, mają własne przemyślenia o mojej karierze. Trzeba to szanować” – odparł. „Ludzie nadal mówią o tych wielkich walkach, pamiętają każdą rundę i każdy incydent, który zaszedł między linami lub poza nimi. I jest w tym coś miłego – widzieć, że od walki mogło minąć choćby i pięćdziesiąt lat, a kibice mają to wszystko w pamięci. Tak jakby pojedynek odbył się wczoraj. To są prawdziwi fani!”.

Za najtrudniejszego rywala uznał Durana, z którym spędził między linami najwięcej czasu (15 rund), choć słynny wojownik z Panamy konfrontacje „Fabulous Four”, odbywające się w latach 1980–89, zakończył z najsłabszym bilansem. Za to Roberto jako jedyny z tego grona pokonał Leonarda, potem jednak dwukrotnie mu ulegając. Dwa lata po zwycięstwie nad Duranem, w 1985 roku, Hagler stoczył pojedynek, który na najwyższym poziomie właściwie się nie zdarza. Z Hearnsem poszli na totalne wyniszczenie, zakończone technicznym nokautem Marvina w trzeciej rundzie. Ta w zasadzie filmowa walka, której stawką były trzy mistrzowskie pasy wagi średniej należące do Cudownego (nie trzeba pisać w cudzysłowie, skoro imię Marvelous nasz bohater potwierdził urzędowo), nigdy się nie zestarzeje! W wywiadzie dla „Przeglądu Sportowego” Hagler wspominał: „Do tego było potrzeba dwóch takich ludzi jak ja i Tommy. Z jakiegoś powodu obaj uznaliśmy jedno: niech się dzieje, co chce. Wiem, że złamał sobie rękę na mojej głowie, a potem powiedział, że mam czaszkę zrobioną ze stali. Zacząłem zachowywać się jak Pac-man z gry komputerowej. Ruszyłem na Hearnsa i robiłem: Am, am, am! Aż w końcu go dopadłem”. Z niejednogłośną porażką na punkty (12 rund) z Leonardem nie był do końca pogodzony nawet po 31 latach. Przypomniał, że sam Sugar Ray miał powiedzieć mu w ringu, iż wcale nie był lepszy. Uśmiechnął się, gdy zapytałem go o dwie potyczki na szczycie w jego dawnym królestwie, to znaczy w wadze średniej, pomiędzy Saulem Alvarezem a Giennadijem Gołowkinem, które odbyły się niedługo przed naszym spotkaniem. Stwierdził, że Kazacha sędziowie potraktowali równie niesprawiedliwie, co jego w starciu z Leonardem. Być może dlatego, że w obu przypadkach rywale byli po prostu trochę większymi gwiazdami, mogącymi wygenerować większe pieniądze...

To w boksie nie poprawiło się od lat. Wiele zmieniło się natomiast na gorsze. Hagler uważał tak samo, jak większość kibiców, których głosu nikt nie traktuje jednak poważnie: „Mamy zbyt wielu mistrzów świata. Pewnie tego nie dożyję, ale przydałby się jeden czempion w jednej wadze. Tak jak było w czasach Muhammada Alego. To nie w porządku wobec kibiców, nieraz trudno im zrozumieć, kto jest kto. Dziś prawie każdy chodzi z jakimś pasem. Rozdają je jak cukierki. Wszystkie te kategorie junior lekkie, junior półśrednie, junior, junior, junior... Dziś chłopaki walczą o tytuł po kilkunastu pojedynkach”.

Sam, zanim w 1980 roku został na siedem lat mistrzem świata, musiał ich stoczyć ponad pięćdziesiąt. Rację miał Joe Frazier, który pewnego razu powiedział Marvinowi: „Masz trzy problemy: jesteś czarny, jesteś mańkutem i jesteś dobry”. Jednak i takie przeciwności Hagler przezwyciężył, przez blisko dwadzieścia lat pozostając lojalny wobec braci Petronellich, do których sali treningowej w Brockton zapukał jako 15-latek. Wspomnienia o Haglerze oraz ocenę jego dorobku najlepiej wyraża jedno słowo: szacunek.