CICHA REWOLUCJA LISOW

Kiedyś nazywali siebie Wielką Czwórką. Byli najbogatsi, najbardziej utytułowani i zazwyczaj dzielili się między sobą czterema pierwszymi miejscami w tabeli. Manchester United, Liverpool, Arsenal i Chelsea nie przyjmowali zgłoszeń do powiększenia elitarnego grona, ale Tottenham i Manchester City nie zamierzały o to prosić, tylko same wepchały się do czołówki. Najpierw w 2010 roku Koguty zajęły czwarte miejsce, wyrzucając za burtę Liverpool, i w następnych latach już na stałe krążyły wokół najbardziej prestiżowych miejsc. Ale jeszcze bardziej spektakularnego wyczynu dokonali The Citizens, którzy w 2012 roku zdobyli mistrzostwo Anglii, pierwsze dla drużyny spoza TOP4 od 17 lat. Wielka Czwórka nie miała wyjścia: musiała zaakceptować, że teraz będzie się mówiło już o Wielkiej Szóstce. A wszystko wskazuje na to, że to nie koniec rewolucji w Premier League. Teraz do elitarnego towarzystwa powoli i po cichu dosiada się Leicester City i ma ku temu coraz poważniejsze argumenty. Gdyby w ten weekend wyeliminował z Pucharu Anglii Manchester United, zrobiłby kolejny krok w tę stronę.

Nie przepłacają, bo nie muszą

„Powoli” jest tu oczywiście słowem kluczem. Sensacyjne mistrzostwo, po jakie drużyna sięgnęła w 2016 roku, było anomalią, a nie trendem, biorąc pod uwagę, że w trzech następnych rozgrywkach piłkarze z King Power Stadium nie zbliżyli się choćby do siódmego miejsca, nie mówiąc o TOP4, ale Lisy znów zaczynają mocno rozpychać się łokciami. Rok temu byli niezwykle bliscy awansu do Champions League (5. miejsce), a teraz są na trzeciej pozycji z solidnym zapasem ośmiu punktów nad piątym West Hamem.

Awans do Ligi Mistrzów będzie ważnym krokiem w rozwoju klubu i pomoże wskoczyć na wyższą półkę finansową. Pod tym względem najwięksi w Premier League są ciągle daleko z przodu, ale wszystko w swoim czasie. Jeśli Leicester nie wydaje ogromnych pieniędzy na transfery, to głównie dlatego, że nie musi, a nie że go nie stać. Najwyższym w historii klubu transferem jest zakup Youriego Tielemansa za niecałe 35 mln funtów, co nie zrobiłoby żadnego wrażenia na Manchesterze City (62,8 mln za Rodriego), Arsenalu (72 mln za Nicolasa Pepe), a tym bardziej Manchesterze United (89,3 mln za Paula Pogbę). Jednak skoro można płacić dużo mniej, czemu nie skorzystać?

Na King Power Stadium prężnie działa komórka skautingowa, która doskonale wie, jakiego profilu piłkarza szukać pod oczekiwania menedżera Brendana Rodgersa.

Gdy drużyna straciła sprzedanych Harry’ego Maguire’a (MU) i Bena Chilwella (Chelsea), szybko znalazła odpowiednich następców, którzy odgrywają w niej ważne role. Trójka Wesley Fofana, James Justin i Timothy Castagne kosztowała w sumie 55 mln funtów, czyli dużo mniej niż ubiegłego lata Chelsea zapłaciła za Kaia Havertza (71 mln), który daje The Blues na pewno mniej niż wspomnianych trzech graczy Lisów. – Najważniejsza kwestia to odpowiednie zrozumienie rynku. Nigdy nie będziemy wydawać po 80 mln na piłkarzy, ale mamy określony odpowiedni profil zawodników, jakich potrzebujemy – tłumaczy Rodgers. W taki sposób oszczędzane przez lata pieniądze Leicester mogło przeznaczyć na poważniejsze sprawy. Niedawno klub otworzył wybudowany za ponad 100 mln funtów nowy ośrodek treningowy, w którym piłkarze mają co tylko dusza zapragnie, a nawet więcej (bo niby po co każdemu zawodnikowi w szafce zamontowany ekran, na którym wyświetlane są skróty poprzednich meczów zespołu?). Pod względem infrastruktury Leicester to już nawet nie czołówka angielska, a europejska. Następnym krokiem będzie powiększenie stadionu o ponad 10 tysięcy krzesełek (w tej chwili pojemność obiektu to 32 tysiące miejsc).

Trofea? Kwestia czasu

Gwarantem ciągłego rozwoju Leicester jest długoterminowa praca jednego menedżera. Rodgers wydaje się być takim trenerem. Kiedy Arsenal zwolnił Unaia Emery’ego i szukał jego następcy, zgłosił się właśnie po Irlandczyka z północy, ale ten nie był zainteresowany. Kontrakt Rodgersa obowiązuje aż do 2025 roku i znajduje się w nim klauzula odstraszająca potencjalnych pracodawców

Czy hasło TOP6 w Premier League wkrótce przestanie obowiązywać? Leicester City robi wszystko, by mówiło się o siedmiu „wielkich”.

od próby wyciągnięcia go z Leicester. Każdy zainteresowany musiałby wykupić trenera za 14 mln funtów, skoro więc Rodgers zgodził się na taki zapis, najwyraźniej jest w pełni przekonany, że chce pracować w klubie długo i budować w nim czołowy angielski zespół, z którym każdy będzie się liczył.

Dalszą konsekwencją tych planów ma być coroczne kwalifikowanie się do Ligi Mistrzów oraz zdobywanie trofeów. Tymi ostatnimi Leicester nie ma się na razie co chwalić – mistrzostwo z 2016 roku to jedyny jego puchar w ostatnich dwóch dekadach. – Rozmawiam często z rodziną i przyjaciółmi o tym, jak ten klub się rozwija i co nas jeszcze czeka. Mamy wystarczająco dużo dobrych piłkarzy, by sięgać po trofea. To kwestia czasu, kiedy będziemy je zdobywać – mówi pomocnik Ayoze Perez. Przypieczętowaniem tych słów mogłoby być wyeliminowanie w niedzielę Manchesteru United z Pucharu Anglii. Wtedy Lisy byłyby już w półfinale tych rozgrywek. tym etapie rozgrywek nie gościły od blisko 40 lat.