NOWY ŁAD JOANA
Zmiana na stanowisku prezydenta daje kibicom Barcelony nadzieję na lepsze dni.
Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki – stwierdził Heraklit z Efezu, słusznie zauważając, że wszystko się zmienia, więc nie sposób powtórzyć danej czynności w identycznych warunkach. Jest to zwyczajnie niemożliwe, ponieważ w rzece będzie już inna woda, inaczej będzie ułożone dno, słowem zmianie ulegnie mnóstwo czynników.
Joan Laporta, zostając przy porównaniu użytym przez greckiego filozofa, obejmując stanowisko prezydenta Barcelony nie tylko wszedł do rzeki po raz drugi, ale tym razem jest ona znacznie głębsza i bardziej wartka niż ta, w której brodził przy okazji pierwszej kadencji.
Niespełniona obietnica
Sytuacja klubu z Camp Nou jest znacznie gorsza niż była w 2003 roku. Wtedy, podobnie jak teraz, trzeba było rozpisać wcześniejsze wybory ze względu na złą sytuację finansową klubu. Problem w tym, że ze względu na szalejącą pandemię, wyciagnięcie Barcelony z tarapatów będzie znacznie trudniejsze niż 18 lat temu. Dziś Laporta przystępował do wyścigu o fotel prezydenta z zupełnie innej pozycji. W 2003 roku nie był faworytem wyborców i dopiero złożona kilka dni przed głosowaniem obietnica sprowadzenia do klubu Davida Beckhama, dała zwycięstwo. Anglik ostatecznie do Barcy nie trafił i być może była to najlepsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć Dumie Katalonii i Laporcie w tamtym momencie. Zamiast pomocnika Manchesteru United, na Camp Nou trafił Ronaldinho, dając początek nowej, lepszej erze w historii Dumy Katalonii. Pierwsze rządy Laporty zaczęły się od niespełnionej obietnicy, ale później było już znacznie lepiej. Jeden z najmłodszych szefów Barcy w historii (w momencie objęcia stanowiska miał 40 lat), nie bał się podejmować trudnych decyzji i zazwyczaj się nie mylił. Zatrudnienie
Franka Rijkaarda czy później Pepa Guardioli okazało się rozwiązaniem idealnym, choć pewnie mało kto na taki wariant by się wtedy zdecydował. Teraz Laporta, możliwe że nauczony doświadczeniami z 2003 roku, nie chciał kibicom Barcy niczego obiecywać. – Zrobię wszystko, by klub wrócił na należne mu miejsce – powtarzał w kółko. Niby pusty frazes, ale poparty pełną sukcesów pierwszą kadencją w roli prezydenta, dał mu zwycięstwo w tegorocznych wyborach.
Kasa i Leo
Nowy-stary szef Blaugrany zdaje sobie sprawę z sytuacji klubu i tego, że stąpa po cienkim lodzie. Nawet w trakcie ceremonii zaprzysiężenia, Laporta wstrzymywał się od jasnych deklaracji i nic nie obiecywał. 58-latek wie, że najpierw musi dokładnie zbadać stan finansów Barcelony, by podjąć jakiekolwiek decyzje. – Przychody spadły o 300 milionów euro, a wciąż mamy wysokie wydatki. Pensje zawodników i amortyzacje transferów pochłaniają około 90 procent budżetu. To za dużo, idealnie byłoby ten wynik obniżyć o połowę – stwierdził Carlos Tusquets, Przewodniczący Komisji Zarządzającej Barcelony. To Tusquets odpowiadał za prowadzenie klubu w ostatnich miesiącach bezkrólewia, dlatego doskonale wie, z czym musi się zmierzyć Laporta.
A roboty jest mnóstwo. Po pierwsze – bardzo szybko trzeba oszacować finansowe możliwości Barcy. Nie ma na to wiele czasu, bo równolegle nowy prezydent musi usiąść do rozmów z Leo Messim. Umowa Argentyńczyka z katalońskim klubem kończy się w czerwcu tego roku i tylko jego przywiązanie do Barcy sprawia, że jeszcze nie podpisał lukratywnego kontraktu z PSG lub Manchesterem City, gdzie tylko czekają na najdrobniejszy gest ze strony 33-latka. – Leo, zrobię wszystko, żebyś został. Wybacz, że mówię to tu, przy wszystkich, ale wiesz, jakim darzę cię szacunkiem i jak bardzo chciałbym, byś dalej grał dla Barcelony – powiedział w trakcie zaprzysiężenia Laporta do siedzącego w loży kapitana. Hiszpańskie gazety już donoszą, że prezydent Barcy ułożył nawet wstępny plan, który ma niedługo przedstawić Messiemu. Argentyńczyk musiałby się zgodzić na 30 procentową obniżkę pensji, ale w zamian mógłby liczyć na pracę w klubie po zakończeniu kariery. Do spotkania na szczycie Barcy ma dojść w najbliższych dniach, a bardzo możliwe, że w ogóle nie byłoby tematu, gdyby stanowisko prezesa objął ktoś inny. Messi, podobnie jak większość piłkarzy Barcy, doskonale zna Laportę i wie, że można mu zaufać. – Dotrzymuję obietnic i Leo o tym wie – to być może najważniejsze zdanie, jakie padło w trakcie kampanii z ust 58-latka.
U progu rewolucji
Już zatrzymanie Argentyńczyka w klubie i uporządkowanie finansów, wydaje się szalenie trudne, a tak naprawdę to dopiero początek zadań, jakie stoją przed Laportą. Nowy prezydent Barcy musi znaleźć nowe źródła finansowania klubu, by zasypać gigantyczną dziurę budżetową, a do tego wysupłać jeszcze kilkadziesiąt milionów na przeprowadzenie kadrowej rewolucji.
A te mają pochodzić też ze sprzedaży zawodników. Jeśli chodzi o pożegnania, to prezydent Dumy Katalonii nigdy nie bał się podziękować za współpracę nawet tym zasłużonym dla klubu. To za jego kadencji z Barceloną pożegnali się choćby Ronaldinho i Deco. Teraz możliwe, że padnie na Antoine’a Griezmanna, Philippe Coutinho i Miralema Pjanicia. Wszyscy zarabiają spore pieniądze, ale na boisku zawodzą. Kto może trafić w ich miejsce? – Nie chcę zdradzać nazwisk – powtarzał przez kilka tygodni Laporta i na razie dalej trzyma język za zębami.
Pewne jest właściwie tylko jedno – w przyszłym sezonie zespół poprowadzi Ronald Koeman. Holender przejmował Barcę rozbitą, ale w nieco ponad pół roku, pełnego mocnych turbulencji, wszystko wskazuje na to, że udało się wyprowadzić zespół na prostą, przy okazji odświeżając kadrę i wprowadzając młodych zawodników. Dziś, co jeszcze kilka tygodni temu wydawało się niemożliwe, Duma Katalonii wciąż jest w grze o mistrzostwo i Puchar Króla. – Chcemy, by został – mówią jednym głosem piłkarze, a Laporta potrafi słuchać i już umówił się z Holendrem na spotkanie, w trakcie którego mają zaplanować budowę kadry na następny sezon. Wygląda na to, że sztorm w stolicy Katalonii już minął, ale teraz trzeba po nim posprzątać i odbudować to, co zostało zniszczone. Nowy-stary prezydent daje jednak kibicom Barcy nadzieję, że tę łajbę uda się jeszcze poskładać i znów ruszyć na podbój Europy.