Przed Rose mecz ostatniej szansy
Coraz ciekawiej robi się w Bundeslidze. Punkty gubią zarówno zespoły z czołówki tabeli, jak i dołu. To sprawia, że w jednym i drugim miejscu różnice są niewielkie, więc na wszelkie rozstrzygnięcia będziemy musieli poczekać praktycznie do końca sezonu. Przykładem tego, jak ważna jest atmosfera w szatni, w klubie i wokół niego jest Borussia Mönchengladbach. Źrebaki jeszcze niedawno, bo kilka tygodni temu, potrafiły wygrać z Bayernem Monachium (3:2) czy Borussią Dortmund (4:2). Oprócz tego zespół Marco Rose był w stanie wyjść z grupy śmierci w Lidze Mistrzów z Realem, Interem i Szachtarem. I nagle ta sama drużyna, ci sami zawodnicy z tym samym trenerem wpadli w potężny kryzys. W niewiele ponad miesiąc przegrali osiem spotkań i jedno zremisowali. Na wygraną czekają od 3 lutego i starcia w Pucharze Niemiec ze Stuttgartem (2:1). Obecnie przegrywają mecz za meczem i nie ma w tym przypadku. W najgorszym z możliwych momentów, na początku kryzysu, trener Rose postanowił obwieścić światu, że latem przechodzi do konkurencji, czyli BVB. Wcześniej wpływ szkoleniowca na drużynę mieliśmy okazję obserwować w Bayernie Monachium i wiem, że któryś już raz będę wracał do historii Hansiego Flicka. Przecież pod wodzą Niko Kovača Bawarczycy mieli dokładnie ten sam zespół, te same nazwiska, a jednak nie sposób porównać tej drużyny do obecnej. Flick jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmienił Bayern. Dzisiaj monachijczycy są na ustach całego świata, dopiero co rozprawili się w dwumeczu Ligi Mistrzów z Lazio Rzym (6:2) i są kandydatem do obrony trofeum. To też dowód na to, że nie jest łatwo zarządzać szatnią pełną mocnych charakterów i zawodników z dużym ego. Nie każdy potrafi z taką grupą osiągnąć sukces. Flick stworzył drużynę, czuć w niej chemię i głód zwycięstw.
Wracając do Gladbach, przed Rose mecz ostatniej szansy. Jeżeli Źrebaki nie wygrają na wyjeździe z Schalke, to dyrektor sportowy Max Eberl nie będzie miał żadnych argumentów, aby trzymać dłużej na stanowisku 44-letniego szkoleniowca. Rose bez wątpienia jest dobrym trenerem, ale jak widać, nie jest na tyle doświadczonym psychologiem sportu, aby przewidzieć skutki swoich zachowań. Ogłoszenie decyzji o odejściu w najtrudniejszym momencie sezonu to było piłkarskie harakiri.
Wtym miejscu przechodzimy do Paulo Sousy, który nie powołał podstawowego piłkarza u Jerzego Brzęczka, czyli Tomasza Kędziory. Uważam, że jest to nie tyle decyzja kontrowersyjna, co bardzo odważna. Z drugiej strony pokazująca, że Portugalczyk ma swój pomysł na reprezentację. Patrząc na listę powołanych, wiele wskazuje na to, że będzie chciał grać trójką z tyłu w ustawieniu 1-3-5-2 lub 1-3-5-1-1 z „podwieszonym” napastnikiem, jakim może być Arek Milik albo Piotrek Zieliński. Liczę na to, że pod wodzą Sousy reprezentacja zacznie grać na miarę możliwości. To, że osiągała wyniki za Jerzego Brzęczka, to jest fakt. Polacy wygrali swoją grupę w eliminacjach EURO i zachowali miejsce w pierwszej dywizji Ligi Narodów, ale gorzej było ze stylem. Drużyna nie tworzyła jednego organizmu. Wracając do braku Kędziory, to nie jest to wahadłowy. Umiejętność
podłączenia się do akcji ofensywnej nie wystarczy. Tak samo Arek Reca nie jest lewym obrońcą, co chciał nam wszystkim wmówić Jerzy Brzęczek, tylko wahadłowym. Gra na tej pozycji w kolejnym klubie Serie A. Bartek Bereszyński jest bardziej wszechstronny, bo gdy w trakcie meczu trzeba będzie przejść na czwórkę z tyłu, to się sprawdzi, przecież zanim poprzedni selekcjoner eksperymentował z nim na lewej obronie, był podstawowym prawym obrońcą. Wydaje mi się, że dla 17-letniego Kacpra Kozłowskiego jest za wcześnie na powołanie. Rozmawiałem z Jackiem Magierą, który miał okazję z nim pracować podczas zgrupowania swojej reprezentacji. Powiedział, że jest to bardzo utalentowany zawodnik, który ma spory potencjał. Pytanie, czy to odpowiedni czas na eksperymenty. Szerokim echem odbił się brak Bartka Kapustki. Moim zdaniem nie powinno być tak, że zawodnik przez trzy lata jeździ i błąka się po klubach w Europie, w których nie zaistniał, a po powrocie do polskiej ligi i po rozegraniu kilku dobrych spotkań otrzymuje powołanie. To nie byłby dobry sygnał dla reszty. Nie przez przypadek Kapustka nie przebił się w Leicester, we Freiburgu czy w Leuven. Oczywiście w tym ostatnim klubie nie pomogły mu kontuzje. Bycie jednym z najlepszych w polskiej ekstraklasie nie predestynuje od razu do bycia reprezentantem. Sam piłkarz mówił w jednym z wywiadów, że pod względem szybkości był w Leicester w drugiej dziesiątce, a teraz należy do czołówki ekstraklasy, co świadczy o słabości naszej ligi. Kapustka ma potencjał, który dostrzegł mistrz Anglii, ale wcześniej przez trzy lata nie grał w piłkę. Powołanie go byłoby nieuczciwe wobec tych zawodników, którzy przez ten czas się rozwinęli. Niech Bartek zdobędzie z Legią mistrzostwo Polski, niech zakwalifikuje się z nią do europejskich pucharów i niech tam pokaże swoje umiejętności na tle lepszych zawodników. Podobnie jest z Pawłem Wszołkiem. Niech obaj udowodnią swoją przydatność na arenie międzynarodowej. To, że w drugim meczu zagramy z Andorą, nie upoważnia do powołania wszystkich. Kamil Piątkowski jest piłkarzem Rakowa, ale nie zapominajmy, że wkrótce przeniesie się do RB Salzburg, które nie kupuje przypadkowych graczy. Skoro przeszedł przez tak duże sito skautingowe, to dobrze o nim świadczy.