BARTOSZ KUREK LIDER KADRY SIATKARZY O ŻYCIU I GRZE W JAPONII, GDZIE MA WALCZYĆ O OLIMPIJSKIE ZŁOTO
Bartosz Kurek opowiada o życiu i grze w Japonii, gdzie ma też powalczyć o olimpijskie złoto.
EDYTA KOWALCZYK: „Jak to możliwe, że dzieciak z Nysy jest nominowany w Plebiscycie na Sportowca 100-lecia” – napisał pan ostatnio na Instagramie. Emocjonalny wpis wskazuje na to, że zaskoczyła pana nominacja w naszym Plebiscycie?
BARTOSZ KUREK: Przeglądałem spokojnie listę nominowanych, a gdy doszedłem do litery „K” i zobaczyłem swoje nazwisko w tym gronie, z wrażenia aż przeszły mnie ciarki. Nie można podważać słuszności nominacji dla żadnej z pozostałych 99 osób, bo to legendy sportu, które musiały się znaleźć w tym zestawieniu. Dla mnie ta nominacja to znak, że zrobiłem coś dobrze na mojej sportowej drodze.
Ma pan swój typ na Sportowca 100-lecia?
Naturalnym wyborem jest świętej pamięci pani Irena Szewińska. Jednak każde pokolenie ma swojego idola. Dla obecnego będzie to Robert Lewandowski, a ci, którzy wcześniej emocjonowali się występami polskich piłkarzy, wskażą Grzegorza Latę czy Zbigniewa Bońka. Moje pokolenie żyło sukcesami Adama Małysza. To on rozpalał naszą wyobraźnię, gdy byliśmy dziećmi.
Gdy napisałam z prośbą o rozmowę, przyznał pan, że w tym sezonie chciał się pan odciąć mediów. Dlaczego?
Nie była to wielka cisza medialna z mojej strony, ale potrzebowałem po prostu złapać nieco dystansu. Dobrze mi to zrobiło, dało trochę spokoju. Kiedy gra się w Polsce czy gdzieś bliżej naszego kraju niż Japonia, tych próśb jest więcej. Czasami jedno nieprzemyślane zdanie, gest czy nieodpowiednio długa przerwa po zadanym pytaniu mogą wywołać wiele kontrowersji. Choć mniej mnie było w polskich mediach, to jestem na bieżąco z tym, co dzieje się nie tylko w polskim sporcie, trochę bardziej z perspektywy kibica.
Na przykład?
Plusligę i występy polskich drużyn w pucharach śledzę na bieżąco. Wiem, że wszystkich emocjonował teraz debiut
Paulo Sousy w roli selekcjonera piłkarzy. Na stronie Rakuten TV udało mi się nawet wykupić League Pass, żeby oglądać NBA. Nie było to łatwe, bo strona była po japońsku, więc coś, co powinno zająć trzydzieści sekund, zrobiłem w pół godziny. Tak czasem wyglądają moje przygody w Japonii. Znałem ten kraj, zanim zacząłem występować w tutejszej lidze, ale jedno, na co muszę zwrócić uwagę jako mieszkaniec, to zróżnicowana kuchnia. Można tutaj zjeść bardzo różnorodnie i zdrowo. Na przykład w Polsce nie lubiłem za bardzo ramenu, a tutaj to nasz przysmak numer jeden i gdy mam wolny dzień, idziemy z żoną do restauracji. Skoro mowa o jedzeniu, to japońscy kibice mogli w ostatni weekend posmakować nawet polskiego bigosu przy okazji meczu pana drużyny z Panasonic Panthers, w których występuje Michał Kubiak. Kto wyszedł z inicjatywą „polskiego dnia” w Nagoi?
Wcześniej, w trakcie sezonu, udało mi się spotkać z ambasadorem Polski w Japonii – panem Pawłem Milewskim. Jest kibicem siatkówki, więc wiedział, że z Michałem gramy w V. League. W trakcie rozmowy padła propozycja organizacji takiego wydarzenia przy okazji naszego meczu. Wyszło świetnie. Pod halą ustawiono food trucki z polskim jedzeniem, w trakcie rozgrzewki i w przerwach między setami wyświetlane były filmy promocyjne o Polsce, ze mną i z Michałem przeprowadzono rozmowy o tym, jak Polacy odnajdują się w Japonii, zachęcaliśmy do odwiedzenia naszego kraju. Poza tym można było kupić pamiątki i drobiazgi związane z Polską. To ciekawe wydarzenie dla naszej siatkarskiej społeczności w Nagoi i okolicach. Mam nadzieję, że jeśli uda mi się zostać w Wolf Dogs na kolejny sezon, to takie wydarzenia staną się tradycją.
Przedłuży pan kontrakt?
Jestem tym bardzo zainteresowany. Wydaje się, że wszystko jest na dobrej drodze.
Jakim trzeba być zawodnikiem, żeby odnaleźć się w lidze japońskiej?
Jako obcokrajowiec musisz się przygotować na to, że w decydujących momentach będzie trzeba ciężar zdobywania punktów wziąć na swoje barki, Z drugiej strony trudno mi wskazać jeden taki wzór, bo każdy klub to trochę inna rzeczywistość. Panasonic Panthers ma styl gry najbardziej zbliżony do europejskiego, więc potrzebowali wszechstronnego lidera, który poprowadzi ich w najtrudniejszych momentach, a w tej roli doskonale sprawdza się Michał
Kubiak. Z drugiej strony są takie zespoły, których gra mocno zależy od postawy obcokrajowca. Moją umieściłbym pośrodku tej skali. Na mnie jako jedynym obcokrajowcu w zespole spoczywa duża odpowiedzialność, ale czuję też ogromne wsparcie od kolegów na boisku. Problemów z komunikacją nie mamy, bo jeszcze za poprzedniego trenera stworzono w klubie taki system, że każdy musi umieć porozumiewać się po angielsku.
Nie miał pan łatwego startu w Japonii, bo przez przedłużające się formalności związane z wizą późno dołączył pan do drużyny.
Do pierwszego meczu przystąpiłem po dwóch treningach z zespołem. Poprzedziła to 14-dniowa kwarantanna w hotelu i trening w pokoju hotelowym zaaranżowanym na siłownię. Pierwszy weekend sezonu nie był udany, ale kwestią czasu było aż wszystko zacznie normalnie funkcjonować. Tym bardziej że mój trener klubowy Tommi Tiilikainen nie wrócił po sezonie do Finlandii, tylko został w Japonii, przepracował z zespołem cały okres przygotowawczy, żeby zbudować taki system gry, w którym ja będę się mógł odnaleźć. To się sprawdziło, bo nie odczułem drastycznej zmiany w stylu. Wiadomo, że wykonuję więcej ataków niż grając w Europie, ale nie jest to aż tak jednostronne. Jesteśmy czarnym koniem rozgrywek. Zajmujemy trzecie miejsce w lidze, co oznacza, że w półfinale nie wystarczy nam wygrać meczu z zespołem z drugiego miejsca, ale jeszcze złotego seta, by awansować do finału.
Mówił pan o tym, że na barkach obcokrajowca spoczywa większość odpowiedzialności za zdobywanie punktów. A co się dzieje, gdy temu zawodnikowi nie idzie?
Nigdy nie spotkałem się tutaj z negatywną presją. Nam też zdarzały się weekendy, w których przegraliśmy dwa mecze po 0:3, ale ludzie w klubie wiedzieli, że mimo pełnego zaangażowania z naszej strony to przeciwnik był lepszy. W Japonii nie ma czegoś takiego jak odpuszczanie, oni nigdy się nie poddają. Może to brzmi banalnie, ale żeby zrozumieć to podejście, trzeba po prostu tutaj być.
Przez tych kilka miesięcy gry w Japonii dowiedział się pan czegoś nowego o sobie?
Wszelkie podsumowania i analizy zostawiam sobie zawsze na koniec, ale na pewno mam pewne przemyślenia, jeśli chodzi o te kwestie mniej siatkarskie. Latem rozpocząłem współpracę z trenerem przygotowania fizycznego Wojciechem Bańbułą z Gdańska. Zde
cydowałem się na taki krok, bo gdy się przechodzi z klubu do klubu, a w nich każdy z takich trenerów ma swoją filozofię, nieraz zajmuje trochę czasu, żeby się dotrzeć. Tym razem postawiłem na stabilizację, tym bardziej po mojej kontuzji pleców (Kurek przeszedł zabieg i nie grał przez prawie cały sezon reprezentacyjny 2019 – przyp. red.).
Kilka lat temu Michał Kubiak powiedział, że liga japońska nie jest gorsza od Plusligi, co spotkało się z różnym odbiorem, w większości krytycznym. Jak pan to widzi, znając V. League z perspektywy jej gracza?
Pewnie w wielu aspektach poparłbym Michała, a z drugiej strony nie ma co zakłamywać rzeczywistości, bo wiadomo, że Serie A jest na pewno dużo silniejsza. Powiem tak: jeśli ktoś ma wątpliwości do poziomu ligi japońskiej, to niech je ma, ale Michał Kubiak od pięciu lat przyjeżdża na kadrę po sezonie w Japonii i to od niego zaczyna się ustalanie składu. Przed dwumeczem ZAKS-Y Kędzierzyn-koźle z Cucine Lube Civitanova w Lidze Mistrzów włoscy dziennikarze i kibice analizowali drogę Lube do finału, a okazało się, że polski zespół wyeliminował ich w ćwierćfinale. Denerwowaliśmy się, czemu ktoś nie docenia ekipy z Polski, więc żebyśmy też nie zdziwili się przy ocenach japońskich drużyn. Paru Japończyków gra już za granicą, kolejni pewnie wkrótce wyjadą.
Nigdy nie spotkałem się tutaj z negatywną presją. W Japonii nie ma czegoś takiego jak odpuszczanie. Żeby zrozumieć to podejście, trzeba po prostu tu być.
Gdyby igrzyska się nie odbyły, musielibyśmy – indywidualnie i jako drużyna – przełknąć gorzką pigułkę.
Później dziwimy się, że Taichiro Koga przyjechał do Zawiercia (japoński libero spędził trzy sezony w Pluslidze – przyp. red.) i jest wymieniany w gronie najlepszych libero w lidze. Tomohiro Ogawa – libero mojej drużyny też jest rewelacyjny. Można się na nim wzorować, jeśli chodzi o grę w obronie. Skoro mówi się, że to dobrze, że najlepsi Kubańczycy wyjechali ze swojego kraju i nie grają w rodzimej reprezentacji, bo w innym wypadku moglibyśmy walczyć najwyżej o drugie miejsce w międzynarodowych turniejach, to ja dodam coś jeszcze.
Co?
Możemy dziękować losowi, że japońscy zawodnicy nie są 10–15 cm wyżsi, bo na podium zrobiłoby się jeszcze ciaśniej.
Skoro jest pan jedynym obcokrajowcem w Wolf Dogs Nagoja, to budzi pan największe zainteresowanie wśród kibiców?
Jeszcze nie zapracowałem na to, żeby mieć tu swój fanklub (śmiech). Kibice są tu bardzo oddani, choć w inny sposób niż fani z Polski czy z Iranu. Po meczach mamy ograniczony kontakt ze względu na obostrzenia, a na ulicy rzadko zaczepiają. Nie dlatego, że są wyjątkowo nieśmiali, ale taka jest ich kultura – są do bólu uprzejmi, więc widząc kogoś prywatnie na mieście, nie chcą przeszkadzać. Oni mają swoje gwiazdy – Yuki Ishikawa, Yuji Nishida czy Masahiro Yanagida biorą udział w kampaniach reklamowych wielkich firm. Pod tym względem moglibyśmy się od nich wiele nauczyć jako polskie środowisko. Choć w naszym kraju siatkówka nie ma w sobie takiego potencjału, by powstawały podobne kampanie. Wilfredo Leon ciekawie buduje swoją pozycję marketingową dzięki umowie z marką odzieżową. Wygląda to obiecująco.
W Japonii nie było tak głębokiego lockdownu jak w Europie, więc żyje się panu spokojniej w czasach pandemii?
Jesteśmy z żoną szczęściarzami, że możemy teraz być w Japonii, ale z drugiej strony
Michał Kubiak (Panasonic Panthers) i Bartosz Kurek (Wolf Dogs Nagoja) to nasi reprezentanci w lidze japońskiej. Ich drużyny mierzyły się w tym sezonie pięć razy, a zespół Kurka wygrał tylko raz – w ubiegłą niedzielę. w Polsce zostały nasze rodziny i znajomi, o których się martwimy. W mojej drużynie nie było przypadków koronawirusa, rozgrywki ligowe tylko raz były przesunięte o tydzień ze względu na stan wyjątkowy.
W związku z pandemią koronawirusa rozgrywki Ligi Narodów odbędą się w tzw. bańce. Do Rimini będziecie mogli zabrać także rodziny. Zabierze pan żonę?
Moja drużyna zaczyna się w domu i na to, żebym ja mógł spełniać swoje marzenia, pracuje też moja żona czy rodzice. To oni dają mi siłę, żebym pokonywał kolejne wyzwania. Jeśli trzeba będzie siedzieć w Rimini, to Ania pojedzie ze mną. A jeśli jej się tam nie spodoba, to wróci do domu. Ma pan więcej obaw czy pytań, jak zostanie zorganizowana ta bańka? Dla mnie najważniejsze są dwie kwestie: hala i siłownia. Żebyśmy te dwa miejsca mieli do dyspozycji, gdy tylko będą nam potrzebne. Znaczna część przygotowań do igrzysk olimpijskich odbędzie się właśnie w Rimini, więc musimy mieć odpowiednie warunki do pracy.
Kiedy rozmawialiśmy latem podczas zgrupowania kadry, mówił pan o tym, że jeśli igrzyska w Tokio się odbędą, będzie to symbol powrotu do normalności. Jakie nastroje panują teraz w Japonii?
Japończycy to taki naród, że jak już podejmują się jakiegoś wyzwania, to chcą to doprowadzić do końca. Jestem przekonany, że organizatorzy zrobią wszystko, żeby i japońscy obywatele, i sportowcy, którzy przyjadą do Tokio, czuli się bezpiecznie.
Ponad rok temu przyznawał pan, że po zdobyciu medalu w Tokio zakończy reprezentacyjną karierę. Gdyby igrzyska się nie odbyły, drugiej szansy na olimpijski krążek też nie będzie?
Nigdy nie mówię nigdy. A może za trzy lata będę się prezentował na tyle dobrze, że zechcę podjąć to wyzwanie (Kurek na igrzyskach w Paryżu miałby 36 lat – przyp. red.). Już wiele rzeczy w życiu planowałem i musiałem zmieniać, więc nie nakładam sobie sztywnych ram czasowych. Gdyby igrzyska się nie odbyły, musielibyśmy – indywidualnie i jako drużyna – przełknąć gorzką pigułę. Igrzyska są bardzo, bardzo, bardzo ważne, ale pamiętajmy, że nie są wszystkim w naszym życiu.